Η ΜΑΣΤΙΓΩΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Δεν είχε κοπάσει η μαστίγωση της σιωπής,

ο καθένας έπαιρνε την μερίδα του,

δύο ανούσιες παραιτήσεις,

πέντ'-έξι ρύπους απόγνωσης όλα κι όλα,

έπειτα στην μοναχική κλίνη

χρωμάτιζε κάτω απ' το ημίφως της άγνοιας,την απροσμέτρητη φθορά.  

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ

-έρχεται  πρώτη

         -στο παγίδευμα της νιότης 
          αναδίδει το ωραιότερο άρωμα


        - η άκρα καταφυγή γίνεται
           στα φρικτότερα λάθη.
           


     

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

διψάμε και χορεύουμε στο ξέφωτο της πίκρας δισάκι μόνο στην δύσπνοια του ήλιου και απάνεμη σκανδάλη στην τραγική μοίρα ζηλεύουμε διαβάτες της παρακοής εμείς και είρωνες μπροστά στην εικόνα μας οι διάδοχοι νικητές είμαστε και σέρνουμε ως λάφυρο την σάρκα       της πατρίδας

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ

Πεσμένος στα σκουπίδια

Περισσότερο σκιά παρά άνθρωπος

Καμιά φαμίλια δεν τον περιμένει

Στ’ανοιχτά

Μετά το πρώτο τράνταγμα είχε ακουμπήσει την πλάτη

μην μπουν τα νερά και βυθιστούν όλοι τους

«θα μοιραστούμε έναν κόσμο τρόμου»,μού’πε

Αποτόλμησε τότε μια ικεσία στον πεθαμένο

Είχα απομείνει να τον κοιτώ με αποστροφή

Να τον στείλω πίσω

Σ’έναν κόσμο ανύπαρκτο

Επιθυμούσα

Οι προσευχές μου να μην χαραχτούν ποτέ ξανά

Από τούτες τις φρικτές κραυγές του κατευόδιου

  

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΙΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μεταμελούμαι κάθε φορά που σκοτεινιάζει

Έβαλα και γω ένα χεράκι στο επερχόμενο σούρουπο

Επαπειλούμενη η ζωή στενεύει στη χρυσόσκονη της μέρας

Ούτε την αναμαρτησία,βοηθεία του Κυρίου

Πεθύμησα

Μέσα στο βρώμικο λάκκο βουτώ τα βλέφαρα και τους ώμους

Σηκώνομαι το πρωί

Ήλιος,νοσταλγία

Υπάρχει καιρός ακόμα λοιπόν

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

                    Σήμερα λαχανιασμένος ήρθα ως το πρωί 
             όλη νύχτα πάλευα με ένα σμήνος πουλιών
           έφτασα έστω,λέω
στο παμφάγο ξέφωτο
                    δίχως άλλη επιλογή
αφήνω να φαγωθούν
 πρώτα οι θλίψεις
                                            μετά
                         μέσα στο στήθος
          της προσευχής
       οι ψίθυροι 

ΑΜΜΕΣΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Μαζεύω προσεχτικά τα κομμάτια της ιστορίας κάθε βράδυ,
βέβαια είναι τόσο βίαιος ο θρυμματισμός,ώστε κάποια υπολείμματα 
σκορπούν μαζί με τα ψίχουλα στην άκρη του δωματίου
και πάνω στο χαλί
Μα αρκούν απλώς δυο-τρεις διαβεβαιώσεις για να καθαριστεί την επαύριον όλο το σπίτι,
το σαλόνι,οι σκάλες που οδηγούν στον ουρανό 
και το τεράστιο τζάμι που κάθε δειλινό αγναντεύουμε τον ορίζοντα.
Την επόμενη φορά που θα ξαναφτιαχτεί η ιστορία και θα δοθεί προς κατανάλωση
όλοι οι παριστάμενοι θα παρατείνουν ως αργά την αναπόφευκτη ανακωχή.

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΥΜΦΕΡΕΙ

Επιμένω
χωρίς προσευχή
δεν έχουμε μερτικό στην απελπισία
είμαστε στην καταδίκη της υλώδους ευτυχίας
πίσω απ' τους φωταγωγημένους τίτλους
στο μέτρημα κάθε θανάτου
και στην θλίψη των δρόμων.

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΜΟΝΤΕΛΟ ΧΟΙΡΟΣΤΑΣΙΟΥ

Δεν απομένει παρά η αναμονή 

για έξωθεν βοήθεια, 
των φίλων

 την ανάκτηση της πρότερης ευτυχίας. 

Η ίδια τυραννία της βαρυτικής εξοβέλισης

 εξουθενώνει, 

αδυναμία του συστήματος για ορθολογικό προσδιορισμό των αναγκών,

ίσως μείνουμε σύξυλοι στην απεραντοσύνη

 της μετριότητας, 

όσο ελπίζουμε βεβαίως.

Η θύελλα ξεσηκώνει την απόγνωση 

προς μετακίνηση του ογκόλιθου των παθών,

παρά τον μέγα αναρριχητικό αγώνα.

Ω τι εφευρίσκω για να μείνει άθικτο το θηρίο.  

  

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

  Αν η αρχιτεκτονική του τσιμέντου είναι η εικόνα της κονιορτοποιημένης ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου που δεν έχει ανάσες,μέσα σ'ένα κόσμο απομονωμένο απ'τη φύση και πλήρως εναρμονισμένο με την ηλεκτρονική αύρα της προσωρινότητας του,τα ερείπια συμβολίζουν την υπέρβαση απ'την υλόφρονη μάζωξη των συνωστισμένων.

  Τα ερείπια χάσκουν γεμάτα απορία για την βιασύνη και την απουσία νοήματος,τα ερείπια συνεχίζουν να υπάρχουν διαμελίζοντας τον χρόνο και κυκλοφορούν ως σαλοί στην πολυάσχολη ασημαντότητα των πόλεων.

  Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ θα αναρτάται κατά καιρούς με αυτοτελή         θεματολογία  φωτογραφιών και κείμενων στο παρόν ιστολόγιο. 

Η ΥΠΑΡΞΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ

 δεν θάβεται ούτε ζητάει ελεημοσύνη,η ύπαρξη τινάζει τις στάχτες της επιβίωσης,κραδαίνει την μάχαιρα του ανέφικτου και τεμαχίζει τα ανίδεα όνειρα,

 τις σκόρπιες ελπίδες,τα γράμματα που στείλαμε κάποτε χωρίς να λάβουμε απάντηση...

Προειδοποιεί η ύπαρξη προς όλες τις κατευθύνσεις σέρνοντας πάνω στα αιχμηρά δευτερόλεπτα το μένος της ακήρυχτης μάχης.

         

ΠΑΛΙΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

Ήρθαν όπως άλλοτε
με την βροχή να ρέει στα πλακάκια
και στις ρωγμές του δρόμου,
"αγγελικοί και πρόστυχοι επισκέπτες"
έφευγε η άλλη ζωή στο χαρτί
ρουφώντας τα χθεσινά χρώματα,
εκείνοι φοβούμενοι μην μείνει η γιορτή
χωρίς συνδαιτυμόνες
έστρωσαν με άνοιξη την είσοδο,
"εδώ τα πάθη,εδώ και η υπερνίκηση τους"
έντυσαν τότε με την βιαστική τους μνήμη
τους παλιάτσους και τους τρελούς που έμπαιναν
μην αντέχοντας τη γύμνια
στα παλιόρουχα και στην ανάσα,
"συγγενεύουμε με τ' άστρα"
ήταν μικρή η μέρα
για άλλες συνδιαλλαγές.

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ Γ

Εξώπορτα σε παραδοσιακό σπίτι στην Βουρκωτή Άνδρου.

ΚΑΠΟΙΑ ΣΚΑΛΑ

 οδηγεί στην υπόγεια ιστορία. 

Αυτήν να κατέβεις

 για να μάθεις,

 ποια υπερούσια αναμονή

 συντηρεί τα βήματα

 στο ολισθηρό πεζοδρόμιο

ΛΙΣΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΠΕΤΡΕΛΕΥΣΕΩΣ

Ο περιορισμός

Των λίγων τετραγωνικών

Και αυτών καθ’ύψος

Λειαίνει τα πιο ατίθασα σχήματα του εγκεφάλου

Να! Όπως το γκρίζο

Η καταπάτηση πάντων των χρωμάτων.

Η ΡΥΜΟΥΛΚΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

                                Ίχνη 

                                απορημένης

           άμυνας 

           στα αστραφτερά σαγόνια

           των επίδοξων

           ηττημένων

           κάθε ανάμνηση

           που αντιλαμβάνομαι

           ύπουλη προσφορά 

           στον ισχνό πυροβολισμό

           Διαιωνίζουν το μέτρημα

           τα καντηλάκια στο δρόμο

           η ζωή 

           άνθισε εγκαίρως

           μα η μάχη χάθηκε

           σε ξεδοντιασμένα

           κτήνη

           και υγρά μπαταριών.

           

          

ΝΑΥΤΟΣΥΝΗ

        Άγρια νύχτωνε η υφήλιος

                      

Μπροστά οι πεινασμένοι

                             Και πίσω εμείς

                Μπουκωμένοι                   

                              απείραχτη χαρά

                                            Με το υπομένον

                                                                       φώς

             Απ’τα τρεμάμενα χείλη

       Να βάφει στο μέρος της καρδιάς τους ανοιχτούς αρμούς

                           Είχαμε νηστέψει τους μακρινούς ορίζοντες

                Στριμωγμένοι σε αυτοσχέδιες κρύπτες

           

                         Απορούσαμε για τούτη την ουράνια ισορροπία

                       

                   Ήμασταν  τόσο εγγύς του Κυρίου

                                                                    εφόσον

          Μας είχε εγκαίρως απαλλάξει

                                                             

                                                                 από κάθε βεβαιότητα.

ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ Τ'ΟΥΡΑΝΟΥ

Ένταση κινητικότητας απόψε απ’την μεριά των αγγέλων

Ήχοι απ’την πεσμένη ανθρωπότητα διέσχισαν όλη την πόλη

Κάπου κάπου μέσα απ΄τις κλαγγές των σειρήνων και την βουβή ατμόσφαιρα των παλλόμενων                                                                     

κυμάτων

κάποιες ανατριχιαστικές περιδινήσεις του ωκεανού

-μια μάνα αφαίρεσε απ΄το φρεάτιο πολύτιμο ύδωρ-

γυμνά πέλματα κατά εκατοντάδες στο πάτωμα

 Τα παλιοπάπουτσα που ξέβρασε η παραλία

κανείς δεν τ'ανέφερε στην επίσημη ιστορία 

ΑΙ ΓΙΑΝΝΗΣ

                      Εξωκλήσι του Αϊ Γιάννη στη Βουρκωτή.

ΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΣ ΜΗ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

                                              

Η μανία του ανέμου συνθλίβει τους αρμούς             

 του εσώτατου σθένους

              απορία ατέρμονης οιμωγής

                                              

           ακρέσπερος

                                                    στη σιγή των άστρων

                                              

                    πασχίζοντας μ’ευχή βοώντας  και κλαίγοντας

                                              

           γαντζωμένος στο κράσπεδο                                                           του ιματίου

                                   αντελπίζω τα μέγιστα

                                       στην κτηνωδία του εαυτού.

                                                    

                                                  

                                                 

ΑΤΙΤΛΟ

           Πότε μια λάμψη  

 θα

 στρέψει 

τον

 κόσμο 

στο 

βλέμμα

 σου;

                        Γέμισε ο ουρανός προσδοκίες

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ

Αν γύριζα

θα επισκεπτόμουν το μουσείο

κάτω στο ποτάμι

Κίτρινα φύλλα

στον καμβά της μνήμης

Ροή ύδατος από ψηλά

Το σκαμπανέβασμα της ιστορίας

ως θρόμβοι ιδρώτα στο μέτωπο

Κάποτε από τούτη εδώ την ερημιά

κινούσαμε το πλοίο

προς τέρψιν των θεατών

χωρίς καν ν’αφήνουμε

τις σαραβαλιασμένες τύψεις

στην υγρή επιφάνεια

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό κουκούτσι τεύχος 7 ΧΕΙΜΩΝΑΣ-ΑΝΟΙΞΗ,2012-2013
https://www.captainbook.gr/book/1336133128/periodiko-koukoutsi-teuchos-07

ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟΦΙΛΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΑΝΙΣΤΡΟ,ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ (1972)

ΤΟΥ ΡΑΛΛΗ ΚΟΨΙΔΗ.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΛΑΤΑΝΟΥ

 ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΙΚΟ ΖΩΓΡΑΦΟ

 ΘΕΟΦΙΛΟ.

ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Όταν πήγα να τον δω , καθόταν σκεφτικός και αμίλητος στη βαρδιόλα

“ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ” ,έτσι μου συστήθηκε

“Δηλαδή” του λέω “έτσι εξαγοράζετε το Καιρό;”

“Mα τόσοι απόβλητοι της ιστορίας και εσύ ρωτάς;”

“ταξιδεύοντας παιδί μου πλέουμε πάνω σ’αυτούς που χάθηκαν σε καιρό αγωνίας.

Σε κάθε παφλασμό ,σε κάθε κύμα, ένα χέρι προσπαθεί να κρατηθεί από μια ανάμνηση τούτο το λίγο που έζησε ,ή το πολύ.

και είμαι εγώ στις φυλακές της νυκτός που διανέμω τα μηνύματα των οικείων φωνών στους μακρινούς παραλήπτες."

ΜΑΤΡΙΞ

Κρεμασμένος σε τούτη τη βουβή χαράδρα την πελεκημένη απ’τους προαιώνιους βρυχηθμούς των πρώτων ανθρώπων ισιώνω που και που του κορμιού την θανάσιμη αγκύλωση με τανύσματα της φαντασίας μα η φοβερή ταλάντωση μπρος στον γκρεμό ματαιώνει τα νυχτερινά σχέδια

Εάν και χίλια έτη ,ύστερα  δε τι;

Διαλέγω το άτι της θυμηδίας

Στερεύω από ανθρωπότητα ξεκολλώντας απ’τα θηριώδη βράχια καθώς σηκώνει ο ήλιος την παντιέρα του φωτός

Κινάω και γω εργάτης της σταγόνας να αναμασώ την υλώδη περίπτυξη του.

ΑΝΕΝΔΟΤΗ ΜΑΧΗ

Η άνοιξη βαθαίνει τις ρωγμές
ανάμεσα στα άνθη,
ο χειμώνας το ξέρει καλά
έχοντας επωάσει τη ζωή
στα σπλάχνα του,
γι' αυτό συντρίβει κάθε αναβολή
και η φωτιά ανιχνεύει τον χλευασμό
σέρνοντας ως την πηγή
την διψασμένη φθορά.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ

Αθρόα η προσέλευση των συζητητών,

"δεχτήκαμε το έλεος 

αλλά ωστόσο αρνηθήκαμε την διαύγεια των ήχων",

το πρώτο χτύπημα διήρκεσε λίγους αιώνες,                                             

στο τρίτο,η Είσοδος μας βρήκε στην κλίνη                                                       

 να σπάμε τα βράχια στα μέτρα μας                                                          

και να πετροβολάμε όσους εξέρχονταν.

Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 ΒΟΥΡΚΩΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ

                        Αν δεν μαζέψεις σε κάθε σπιθαμή της ζωής σου ανέσπερο φως,

                              ποιο το νόημα της Οδύσσειας των φωτονίων;

ΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΦΥΓΗΣ

Ο θείος Νίκος μας συγκέντρωνε συχνά
 όταν πλημμύριζε άστρα το δωμάτιο
και έπρεπε να σκύψουμε
για να διεισδύσουμε στο ανυπέρβλητο θαύμα
 όπως στα δυσθεώρητα εξωκλήσια
 η μικροσκοπική έμπαση απαγορεύει τον στόμφο.
Μας σχεδίαζε τότε στο χαρτί
 με εμφανή τα σημάδια της συγκίνησης,
αλλόκοτα σχεδιαγράμματα
"τι είναι κυρ Νίκο όλα αυτά;"
"μα ο τρόπος να γλυτώσουμε απ' το σύμπαν,τι άλλο..."
και ήταν πράγματι η τελευταία νύχτα
υπέροχα φωταγωγημένη.  

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

ΤΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ Ο ΥΠΝΟΣΑΚΚΟΣ
Είναι γνωστό ότι ταξιδεύουμε,ο"πεσμένος"άνθρωπος ταξιδεύει στην Ανάβαση.Και μάλιστα το ταξίδι αυτό είναι σαν αλητεία,γιατί,όπως λέει ο Εμπεδοκλής,είμαστε φυγάδες και αλήτες "θεόθεν".
Ο υπνόσακκος είναι το σώμα,το ατομικό σώμα του καθενός ανθρώπου,αλλά και το"σώμα της πραγματικότητος",τα φαινόμενα,η αιχμαλωσία μας.Μέσα στο σώμα η ψυχή κοιμάται τον πιο εύκολο ύπνο,έναν ύπνο που αντιμάχεται αδιάκοπα την αφύπνιση ,την ανάγκη γι' απελευθέρωση που υπάρχει στην πνευματική μας υπόσταση.

Ο ΠΟΝΕΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ
Ο καθημερινός άνθρωπος έχει "συναιρεθεί"με τον εσωτερικά μαχόμενο άνθρωπο στο κρεμαστό τραγούδι του Οράματος.Κάθε πόνος και κάθε μαυρίλα κι όλες οι συμφορές ανεβαίνουν ως εκεί ψηλά που φλέγεται τ' Όραμα,κι αλλάζουν σε βαθύτατη χαρά.Ο άνθρωπος τότε ακεραιώνεται και δείχνει την υψηλή δύναμη που χαρίζει τις ευτυχίες.Εκεί κιόλας "ειδοποιείται"κι αλλάζει για ένα δίκαιο μέλλον της κοινωνίας.
(ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,σχόλια για την συλλογή ΥΠΝΟΣΑΚΚΟ)

Ο ΜΕΓΑΣ ΕΛΚΤΗΣ

ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Η ατόφια δύναμη

ξεψυχά,

ουρανός γκρίζος

σε λωρίδα οράσεως

οι αόρατοι με πράξεις θυμωμένες

λουλουδιασμένοι οι ώμοι των τραγικών

με ξεφτισμένες ζωές οι άμαξες

πώς πηγαινοέρχονται

πώς σαστίζουν οι νότες και τα χρώματα

μπροστά στην αδέξια παραδοχή της αστοχίας

Μην παραλείψει κανείς 

την συγχώρεση                                                                                                                                                                                                                                                                
                                                                      (σχέδιο Ρ.Κοψίδη)

ΣΤΗΜΑ

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Πλάι στον γκρεμό
άνθος χαιρετάω
"μην συντρίβεσαι"
μου λέει
"ο ίλιγγος του ύψους
θα λεπτύνει την άγνοια του ύπνου"
εκτός...
εκτός και αν πράγματι
κρεμόμουν στην άκρη εκείνου
του απρόσβλητου ονείρου

ΤΑΞΙΔΙ

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΑΝΘΙΖΕΙ Η ΕΡΗΜΙΑ

Δεν στερείται θανάτων η κάθε μέρα,ίσως στριμώχνονται πολλοί γύρω από ανεξίτηλες μνήμες μέσα από αφηρημένα σύμβολα ή μιας ήρεμης σκάλας την αντηλιά.Δεν απορώ,έχει η ζωή τρίσβαθα που ποιος                                       αντέχει να αντικρίσει το πρόσωπό του βαλσαμωμένο.

ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ

Ατομικότητα,

περιφρόνηση της ύλης:φασιστική ψυχολογία

Πανικός απληστίας

Φόβος συνέχει τον αιχμηρό ουρανό και την παράφορη τύφλωση της ύλης

φόβον έκοψε ο Θεός κόβοντας το πλευρό του Αδάμ

φόβος παρών στη σκιά του πρωινού πίσω από την εκτυφλωτική ιστορία υπ ανθρώπων

ΦΩΤΕΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ

Σε σκοτεινές περιόδους,όπου η ανθρώπινη ζωή καταπατήται βάναυσα στο όνομα μιας αφηρημένης ευμάρειας και που η ασύστολη προπαγάνδα βαφτίζει το αναιδές ψεύδος αδήριτη ανάγκη και μονόδρομο αλήθειας,η σκέψη η στερεωμένη στη νηφαλιότητα καθίσταται επιτακτική.




Φωτεινότητα και διαφάνεια, οι ιδιότητες που καθόρισαν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα.Κάθε υψηλή ποίηση δεν αρκέστηκε ποτέ στο "νυν έχον"αλλά επεκτάθηκε στο "δυνατόν γενέσθαι",κάτι που δεν εκτιμήθηκε πάντοτε ίσως γιατί οι ομαδικές νευρώσεις δεν το επέτρεψαν,ή γιατί ο ωφελιμισμός δεν άφησε τα μάτια των ανθρώπων ανοιχτά όσο χρειάζεται.

Η ομορφιά και το φως συνέβη να εκληφθούν ανώδυνα ή άκαιρα.Κι όμως.Η διεργασία που απαιτείται για να φτάσει κανείς στο σχήμα του αγγέλου είναι πολύ πιο επώδυνη από την άλλη που εκμαιεύει όλων των λογιών τους δαιμόνους.Φαίνεται πως έχουμε φτάσει στο Απόλυτο αδιέξοδο,μας έχουν αρπάξει ότι πολύτιμο είχαμε και έτσι γυμνούς και ταπεινωμένους μας περιφέρουν στις αγορές του κόσμου,χλευάζοντας και γελώντας για το κατάντημα μας.

Ο ποιητής εδώ επιμένει να μιλάει για μυστήριο και για ομορφιά.Την ομορφιά που είναι μια οδός-η μόνη ίσως οδός-προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας,προς αυτό που μας υπερβαίνει.
Ο ποιητής μιλάει για τη γλώσσα:μου δόθηκε να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων.Παρόλα αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και με ελάχιστες διαφορές.Η παράλογη αυτή φαινομενικά διάσταση αντιστοιχεί και στην υλικοπνευματική οντότητα της Ελλάδας που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου.



Λέμε και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα ότι ζούμε σ΄ένα ηθικό χάος.Και αυτό τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα,τόσο στρατιωτική τάξη τόσον αδυσώπητο έλεγχο.Η αντίφαση είναι διδακτική.¨Οταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί,το άλλο ατροφεί.Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας.
Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους.Είναι λίγο.Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε.Είναι πολύ.Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι ένας σωρός από υλικά.Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες, το τελικό αποτέλεσμα.Ο παράδεισος ή η κόλαση που θα χτίσουμε.Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους χαλεπούς είναι ακριβώς αυτή:ότι η μοίρα μας παρόλα αυτά βρίσκεται στα χέρια μας.(Οδ.Ελύτης,Λόγος στην ακαδημία της Στοκχόλμης,1979)

ΤΟΙΣ ΕΝ ΣΚΟΤΕΙ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Τι μπορώ να πώ άντικρυ στα πράγματα,που ο καθένας τα βλέπει αλλοιώς,τα ονομάζει αλλοιώς,τα ξέρει αλλοιώς,ή καλλίτερα ή χειρότερα, ανάλογα με το πόσο η θέση του είναι πιο κοντά ή μακρύτερα?Τί να ομιλήσω όταν δεν έχω καμμία θέση, δεν βρίσκομαι σε καμμία θέση,εγκατέλειψα κάθε θέση,έφυγα και είμαι μονάχος?¨Αλλοι,όλοι ήταν πριν από μένα,άλλοι όλοι είναι μετά από μένα κι εγώ τώρα στο παρόν δεν υπάρχω.
Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ

1.Κατηφόρισα περασμένα μεσάνυχτα στο σπίτι,κρύο,περνώντας το δρόμο "αύριο θα σκίσω τα παλιόχαρτα ακούγοντας βαρύ μέταλλο".Και έπρεπε να σταθώ μπροστά στις σκάλες για να καταλάβω ποιο ήταν επιτέλους το νόημα της ερήμου.

2.Και νεκρωθώμεν...ταις του βίου ηδονές...ίνα και συζήσωμεν αυτώ...

η γλώσσα σου δεν αντέχεται,ο πυρσός μου μισόσβηστος περιφέρεται στην αρένα,ακατανόητο το όνειρο,συντρέχει λόγος για το ταξίδι,η,αγάπη σφηνωμένη στα δόντια σαν κάτι παρείσακτο,αιωρείται το κάτι της οθόνης μέσα της όπως παίζονται οι προφάσεις της ζωής.Ανάσταση για ποιόν?Η θάλασσα μαστιγώνει τα ύφαλα.

3.Υπήρξα κίνητρο για αποδημία,ξεκλείδωτη ανάσα στους καταιγισμούς της νιότης,λαβή ονείρου στο βλέμμα του ναυαγισμένου.Νοιώθω την κρούση του ανιχνευτή στην πρωινή μου βόλτα,συλλαβίζοντας στην αρχή του λόγου μιμούμαι τον πιστό που γέρνει το μέτωπο πριν νυχτώσει.Ο αφανισμός δεν μου πρέπει παρότι τον οικειοποιήθηκα στο έπακρο.