ΧΑΜΗΛΩΜΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Την ώρα που γύρω μου δεν έμεινε τίποτα
να σημαίνει ζωή,κινούμαι,υπάρχω,
άστραψεν άξαφνα.Και κουνήθηκε
απάνω στη γή το νερό κι αναπήδησε
μέσα μου το αίμα,ώς να έγραψα
ο ίδιος με μια κιμωλία φωτεινή
στης αβύσσου τον πίνακα:"υπάρχω".

Κ'εφοβήθη ο φόβος και διαλύθη
της νύχτας το αντίπαλο τίποτα.

Νικηφόρος Βρεττάκος,
απ'την συλλογή ΕΚΚΡΕΜΗΣ ΔΩΡΕΑ,
Εκδ.Τρία φύλλα 1986

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ἐξαρθρώνονται οἱ πέτρες,

και τό σίδερο καταλύεται.

Ἐρημώνουνε οἱ κορφές ἀπ'τά κάστρα πού ἀφανίζονται,

ἀλλά τό χτισμένο φῶς,δέν ξεχτίζεται

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

ΤΡΙΑ ΦΥΛΛΑ,1981

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ

Κύριε!
Γείτονα!
Άνοιξε γείτονα!
Αν τυχόν και παραπονέθηκα,
σε παρακαλώ να με συχωρέσεις.
Αν είπα,αν έκλαψα,
αν ζήτησα αγάπη,
αν χάιδεψα των παιδιών μου τα χέρια 
σαν κάτι δικό μου,
αν δε στάθηκα όσο περήφανος θάπρεπε 
μέσα στη γύμνια μου,
αν είπα στον ήλιο 
πως τίποτα δεν του χρωστάω,
σε παρακαλώ να με συχωρέσεις.
Αν θαρρείς πως δεν τ'άξιζα,
ξέχασέ με ως τ'απόβραδο,
σαν τα πουλιά που περνάνε,
σαν τα σύννεφα τ'ουρανού
που δεν τα βρίσκει τ'απόγευμα,
σαν τη χλόη που μαραίνεται
και δεν την θυμάται κανείς πια την ίδια.
Σβήσε τα ίχνη μου.
Σβήσε τους στίχους μου
που σημαδεύουν το πέρασμά μου.
Δεν τόθελα!
Η ψυχή μου φουρτούνιαζε,
και τότες δεν όριζα το χέρι μου Κύριε!
Κι αν τυχόν δεν κράτησα τον πόνο σου όμορφα
πάνω στον ώμο μου,
αν τρέκλισα κάτω απ'το βάρος του,
αν λύγισα,
αν έφυγα,γείτονα,
σε παρακαλώ να με συχωρέσεις.

Ν ι κ η φ ό ρο ς  Β ρ ε τ τ ά κ ο ς

ΠΡΟΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Κάποτε όλα τελειώνουν:θολά
ποτάμια και νύχτες.Αρκεί να μπορέσεις
να σώσεις στο τέλος την ψυχή σου,καθώς
η μητέρα το βρέφος της
διαβαίνοντας  
                     μια
πυρκαιά ή μια θάλασσα

Νικηφόρος Βρεττάκος

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ  ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ

 Η ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΥΡΗΝΙΟΥ