ΜΑΤΙΑ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ

Όμορφος ο κόσμος

Μόνο που μάτια ακούραστα

Ζητάει η περήφανη απλότητα

                                                                                                  Έχουν ψυχή τα πράγματα
                                                                                                  και την γυρεύουν


                                                                                                                       Γ.ΘΕΜΕΛΗΣ

ΕΥΡΥΧΩΡΙΑ

Δεν είμαι πια εκείνος,γίνομαι

Απ’την αρχή,ετοιμάζω τη γέννησή μου.

Ήμουνα χαμένος και βρέθηκα,

Σήκωσα το σώμα και πορεύτηκα.

 

Έμαθα να βλέπω και να κινούμαι,

Έμαθα να’μαι και να υπάρχω.

Μην ήμουνα τάχα και πριν,μη θάμαι

Και μετά,μες στον ακίνητο άπειρο χρόνο;

Μην είμαι πιότερο από σκιά το σώμα που την κάνει

Και τηνε ρίχνει πίσω του μες στο σκοτάδι;

Μην είμαι το φως που πέφτει και γεννά

Σκιά και σώμα και καθρεφτισμό;

Μην είμαι πιότερο από πρόσωπο είδωλο

Και καθρεφτίζομαι,γνωρίζω τον εαυτό μου,

Εκεί που όλα υπάρχουν είναι λαμπρά,

σπιθοβολούν μες στη βαθειά συνείδηση;

Κλείνω τα μάτια,γίνεται νύχτα,

Κινούμαι,κινείται η γη.

Τα’άστρα υποπτεύομαι πως έχουν το δικό μου φως.

                                 ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ