ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΕΡΩΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

 

ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

 

ΥΜΝΟΣ ΣΤ'

 

Πῶς γίνεται πῦρ ν’ἀναβλύζεις;πῶς σύγχρονα νερό δροσιστικό;πῶς καῖς μαζύ καὶ γλυκαίνεις;πῶς τὴ φθορά έξαφανίζεις; πῶς Θεούς κάνεις ἀνθρώπους;πῶς φῶς τὸ σκοτάδι;πῶς απ’τὸν ἃδη βγάζεις;πῶς ἂφθαρτους τοὺς θνητοῦς κάνεις;πῶς τὸ φῶς τὸ πᾶς σὲ σκότος;πῶς τὴ νύχτα περιαρπάζεις;πῶς τὴν καρδιὰ τὴν καταλάμπεις;πῶς ὁλόκληρο μ’ἀλλάζεις;πῶς ἑνώνεσαι μὲ τοὺς ἀνθρώπους;πῶς Θεοῦ υἱοὺς τοὺς κάνεις;πῶς μὲ τὸν πόθο σου καῖς;πῶς δίχως ξίφος λαβώνεις;πῶς ἀντέχεις;πῶς κρατᾶς;πῶς μὲ μιᾶς δὲν παραδίνεις;πῶς ὂντας μακριά ,τοῦ καθένα μας βλέπεις τὸ ἒργο;Δόσε στοὺς δούλους σου ὑπομονή,θλίψη νὰ μὴ τοὺς σκεπάσει.

ANΑΜΟΝΗ ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΒΟΣΠΟΡΟ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΟΧΛΙΑΣ ΑΡΙΘΜΌΣ 9,ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1946

 

ΠΛΗΓΗ ΦΛΕΓΜΑΙΝΟΥΣΑ

Ὦ ἰατρέ φιλόψυχε καὶ φιλοικτίρμον μόνε,

ὁ δωρεάν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τετραυματισμένους

ἰώμενος,ἰάτρευσον μώλωπας,τραύματά μου.

Στάλαξόν σου τὸ ἒλαιον  τῆς χάριτος ,Θεέ μου,

καὶ τὰς πληγάς μου ἂλειψον,ἐξάλειψον τὰ ἓλκη,

συνούλωσον καὶ σύσφιγξον τὰ παραλελυμένα

μέλη μου καὶ ἀφάνισον τὰς οὐλὰς πάσας,Σῶτερ,

καὶ τέλεον ὑγίωσον ὃλον με ὡς πρώην,

ὃτε οὐκ ἧν μοι μώλωψ,

Οὐδέ πληγή φλεγμαίνουσα,οὐ κηλίς, ὦ Θεέ μου,

ἀλλά γαλήνη καὶ χαρά,εἰρήνη καὶ πραότης,

ἁγία τε ταπείνωσις καὶ ἡ μακροθυμία,

ὑπομονῆς ὁ φωτισμός καὶ τῶν καλλίστων  ἒργων,

ὑπομονή καὶ δύναμις ἀήττητος εἰς ἃπαν.

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ  ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,ΥΜΝΟΙ ΜΣΤ' 

ΡΟΗ

Σκιᾶ κρατοῦμαι,καί ἀλήθειαν βλέπω.
Ὃ οὐδέν ἐστι,ἢ ἐλπίς ἡ βεβαία.
Ποία οὗν ἐλπίς; ἣν ὁφθαλμοί οὐκ εἶδον.
Αὓτη τί ἐστι; ζωή ἣν ἃπαντες ποθοῦσιν.
Ἡ δέ ζωή τί; ἢ Θεός κτίστης πάντων;
Τοῦτον πόθησον,καί μίσησον τόν κόσμον.
Κόσμος,θάνατος,
τί γάρ ἂρρευστον ἒχει;

Λόγος 25ος,ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ