Σ’ἀμνημόνευτα χρόνια,ὁ ἂνθρωπος
που ζοῦσε στις σπηλιές,σήκωσε το χέρι του και με ἒνα ὑποτυπῶδες ὂργανο,χάραξε
πάνω στην πέτρα ἒνα σχέδιο ἀφηρημένο,ἒνα σχήμα ζώου ἢ ἀνθρώπου.Ἠ σημασία τῆς
χειρονομίας αύτῆς εἶναι διπλή:ἠθική και αἰσθητική.
Ἠθική,ἐπειδή μ’αὐτή του την
πράξη ὁ ἂνθωπος,βεβαιώνοντας τη θεική του καταβολή και κάμνοντας χρήση τῆς ἐλευθερίας
του ἀλλοίωσε τον ἐξωτερικό
κόσμο,προσθέτοντας στη δημιουργία τοῦ Θεοῦ ἓνα δημιούργημα δικό του.Τό
δημιούργημα αὐτό,ἀποτελεί πράξη τοῦ πνεύματος πού εμφύσησε μέσα του ὁ
Δημιουργός.Ἒτσι,διά μέσου τοῦ ἀνθρώπου,εἶναι σά να συνεχίζεται το ἒργο τοῦ Θεοῦ
μέσα στον δημιουργημένο κόσμο.
Αισθητική,ἐπειδή
άναφέρεται στη ἀνθρώπινη ὂραση.Για πρώτη φορά φαίνεται το μάτι τοῦ ἀνθρώπου να μήν
ἀρκεῖται στο θέαμα τοῦ κόσμου,να μην θεωρεί πλήρες αὐτό που βλέπει για την ἱκανοποίησή
του.Δέν πρόκειται πιά για την διακρίβωση και την ἀπόλαυση τῆς ὀμορφιᾶς που το μάτι
τοῦ ἀνθρώπου άποκαλύπτει και πιστοποιεῖ τριγύρω του.Ἡ χαρά αὐτή φαίνεται ἀδρανής
,παθητική.Πρόκειται για χαρά ἐνεργητική ,τη χαρά τοῦ δημιουργοῦ που με την αἲσθηση
κάποιου κενοῦ στα θεατά,ἁπτοποιεῖ την δημιουργική του ἐλευθερία και κάνει ὁρατή
τη ψυχή του με το σχέδιο και το χρώμα.Αἲσθηση τοῦ κενοῦ,τοῦ ἑλλιποῦς στο ὁρατό κόσμο,αἲσθηση τῆς ὀμορφιάς ,τῆς ἀρμονίας στο ἀόρατο ,συνηφαίνονται,ἀλληλογνωρίζονται,καρποφοροῦν
και πλάθουν τό κόσμημα.
Κώστας Ε. Τσιρόπουλος
Π.ΒΑΜΠΟΥΛΗ
ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΣΤΕΡΟΣ,1992
