Κάποτε στὴ χώρα μας ἡ ζωή γινότανε μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ
γύρω της.Ἀπό αὐτήν οἱ Χριστιανοί ἒτρεφαν τὴ σωτηρία τους,¨τὴν πιότητα τοῦ οἲκου
τοῦ Θεοῦ πίνοντες καὶ τῶ χειμάρρω τῆς τρυφῆς ποτιζόμενοι¨.Σήμερα σχεδόν σὲ ὃλο
τὸν πλανήτη ἡ ζωή γίνεται στοὺς δρόμους.Ἐκεῖ καθένας μὲ τὸν τρόπο του τρέφει τὴν
ἀπελπισία καὶ τὴν διάλυσή του,πίνοντες ἀπό τὴν ἰσχνότητα τῆς σάρκας καὶ ἀπὸ τὸν
χείμαρρο τῆς πίκρας.
Ἀλλά καὶ αὐτή ἡ ζωὴ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἓνα εἶδος ἂσκησης.Μειονέκτημα
της:πλάθει στὸν ὀπαδό της ἓνα πρόσωπο παραπλήσιο πρὸς τὸ μορφασμό τοῦ
θανάτου.Θάνατος.Εὐτέλεια καὶ ἀναζήτηση πίστης δι’ἑνός κόσμου αὐταπάτης.Λατρεία
θανάτου.Ἐνέχει πάντα τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ἀποπεμπόμενης ψιμυθίωσης.Ὣς πότε θὰ
καθυστεροῦμε τὴν κατοίκηση στοὺς τάφους;
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΥΜΕΩΝ,ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΜΕΘΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ 2015
