ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΕΡΩΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

 

ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

 

ΥΜΝΟΣ ΣΤ'

 

Πῶς γίνεται πῦρ ν’ἀναβλύζεις;πῶς σύγχρονα νερό δροσιστικό;πῶς καῖς μαζύ καὶ γλυκαίνεις;πῶς τὴ φθορά έξαφανίζεις; πῶς Θεούς κάνεις ἀνθρώπους;πῶς φῶς τὸ σκοτάδι;πῶς απ’τὸν ἃδη βγάζεις;πῶς ἂφθαρτους τοὺς θνητοῦς κάνεις;πῶς τὸ φῶς τὸ πᾶς σὲ σκότος;πῶς τὴ νύχτα περιαρπάζεις;πῶς τὴν καρδιὰ τὴν καταλάμπεις;πῶς ὁλόκληρο μ’ἀλλάζεις;πῶς ἑνώνεσαι μὲ τοὺς ἀνθρώπους;πῶς Θεοῦ υἱοὺς τοὺς κάνεις;πῶς μὲ τὸν πόθο σου καῖς;πῶς δίχως ξίφος λαβώνεις;πῶς ἀντέχεις;πῶς κρατᾶς;πῶς μὲ μιᾶς δὲν παραδίνεις;πῶς ὂντας μακριά ,τοῦ καθένα μας βλέπεις τὸ ἒργο;Δόσε στοὺς δούλους σου ὑπομονή,θλίψη νὰ μὴ τοὺς σκεπάσει.

ANΑΜΟΝΗ ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΒΟΣΠΟΡΟ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΟΧΛΙΑΣ ΑΡΙΘΜΌΣ 9,ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1946

 

ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Τέτοια εἶναι  ἡ λαχτάρα γιά Φῶς ἐν σχέσει πρός τά ὁρώμενα μέσα στόν ἂνθρωπο ,ὣστε μιμούμενος   τούς ἱερεῖς τῆς Κυβέλης ,ὁ Ὡριγένης νά αὐτοευνουχιστεῖ.

 

Ἡ ἐκκλησία ἀρνήθηκε τἠν καθιέρωση τοῦ Ὠριγένη.Τό ἀντίθετο θά σήμαινε ὃτι ἡ εύλογία της θά μποροῦσε νά κερδηθεῖ μόνο διά πράξεων,δίχως την ἀνάγκη  τῆς θεῖας Χάριτος  ἐπί τῶν μόχθων ἑνός ἐκάστου.

Οἱ πράξεις ἁπλῶς βοηθοῦν  στό νά καταστεῖ τό σκεῦος  δεκτικότερο.Εἰς αὐτό νομίζω ἒγκειται ἡ διαφορά μεταξύ χριστιανῶν καί εἰδωλολατρῶν.Ὁ εἰδωλολάτρης ἐκτιμά τό ἀγαθό καί καλό,που κατορθώνει ὁ ἐκάστοτε ἂνθρωπος ,σά νά μή πρόκειται νά γκρεμιστοῦν αὐτά καί νά γίνουν ἂλλα,μιά  ἂλλη ζωή ,πού δέν ὑφίσταται λόγος νά τή θεωρήσουμε ὡς μελλοντική ,ἐφ’ὃσον τό μέλλον νῦν ἐστί.Πᾶς ἂλλος ,ἐκτός τοῦ χριστιανοῦ στερεῖται  αὐτῆς τῆς στατικῆς,σταθερᾶς καί ἀμετακίνητης ἀντίληψης τοῦ χρόνου. 

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ,ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΝ,ΣΕΛ.149,

ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ -1986

 

ΕΝΘΕΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΕΝΑΡΘΡΟΣ ΥΜΝΟΣ

Ι.Μ ΓΡΗΓΟΡΟΥ,ΠΑΣΧΑ 1975

 

 

 

Ο Πεντζίκης καταργεί μέ κύρος τον ψυχαναγκασμό στο μυθιστόρημα καί κατοχυρώνει μέ γνώση τη μυστική φυσική Αντιστοιχία ανάμεσα στο μέγα και τό μικρό,το όλο και το Μέρος - στη Μανία και την ησυχία.Ο λόγος του έχει από τη συγκοινωνία των χυμών,τη συνοχή των ιστών ενός πολυπλόκου φυτικού οργανισμού - αν το Φυτό είναι το τέλειο και το σοφό σώμα,κείμενο μεταξύ ήλιου και γης(κείμενο ήλιου και γης),εκεί όπου το φως γίνεται ίαμβος  χλωρός στον στίχο που είναι το δάσος- αλλά είναι και λόγος ερειστικός,δηλαδή στηρικτικός ενός κοσμικού νοήματος: ένας Ειρμός- Σκελετός που συναρθρώνει όργανα(σύμβολα)πολλαπλών κινήσεων,αμέτρητων βουλήσεων,επάλληλων αισθήσεων,άπειρων πράξεων,ακατάσχετων λογισμών.Αποκατέστησε,είπα,την Αντιστοιχία ανάμεσα στο παν και το ένα- αλλά και Αντικατέστησε  το παν με το ένα,δηλαδή το παν με τα πάντα,το Πολύ με τα πολλά.Με  αυτήν την ίδια αίσθηση  αποδέχομαι  και την εκκλησιαστική Στερεοτυπία του,ως αντικατάσταση ,ασφαλώς ισάξια,της ένθεης σιωπής από τον Έναρθρο ύμνο- της έκστασης από τον εορτασμό της,του θεϊκού από το ιερό.Δηλαδή του Λόγου από τον Φθόγγο.

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ,ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ Αρ.26  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ  1984  

 

 

 

 

 

ΑΝΑΠΤΥΓΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Ἡ ζωὴ εἶναι ἓνα φαινομενικό ἀνάπτυγμα τοῦ χώρου τῆς ἀναπνοῆς τῶν νεκρῶν

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ