Ο Καρούζος είναι δημιούργημα της μοναξιάς.Τα ποιήματά του είναι ζώα του
δάσους που κατοικούν μέσα του.Η υπέροχη θέα τους δεν αφαιρεί τίποτα από το
γεγονός ότι τρέφονται απ΄τα σπλάχνα του.
Η ποίση έχει καταστρέψει τη ζωή του Καρούζου σαν μια μοιραία και απαιτητική
ερωμένη.Πρόκειται για έναν άνθρωπο που η συνείδησή του κατοικείται από λέξεις
σε κατάσταση αναβρασμού.Ένας τέτοιος ψυχικός κόσμος στριφογυρίζει υποχρεωτικά
μέσα στο παράδοξο.Υποφέρει αλλά δεν πλήττει ποτέ,γιατί η δουλειά του είναι να
παράγει μια ανεξάντλητη πείρα σε μυστήρια και αντιξοότητες.Ποτέ στην ελληνική
ποίηση το τυχαίο και το αυθόρμητο δεν συνδυάστηκαν τόσο ιδανικά με λεπτές
χημικές διεργασίες εμπνευσμένες απ’την μυστικιστική πεποίθηση ότι η γλώσσα
διαθέτει δυνατότητες μαγείας,ιδιότητες παραισθησιογόνου,εκείνη την αρχαική πνοή
που αναταράζει το μανδύα της γονιμότητας.Το ποίημα γίνεται,κάτι
θρησκευτικό,ένας τρόπος να αναβάλλουμε τον θάνατο.
Ευγένιος Αρανίτσης,Περ.Λέξη
