Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ

 Μπορώ να φτιάξω από μια παλιά αρβύλα

Και από ένα δαχτυλίδι για μωρά

Ένα τοπίο φιλικό για δάκρυα

Με την παπαρούνα μνηστή του.

Μπορώ με μια κουδουνιστρα 

Ν' αποσπάσω την προσοχή του Θεού.

Μα δεν βρίσκω τι θα μας κρατήσει γενναίους

Στον αιώνα που θα ζούμε τυφλά...

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου-Ο τρόμος ως απλή μηχανή, Πατάκη 2012

Ο ΛΙΜΟΣ

 Το θυμό της καταιγίδας να φοβάσαι,λένε,

Ολόκληρα νοικοκυριά στη λάσπη.

Ή το θυμό της σκόνης της ερήμου

Που θάβει τα χωριά των πεινασμένων.

Ή το θυμό μιας άδικης τύχης

(Λες κι είναι τίποτε εδώ κάτω δίκαιο).

 

Μα όταν θυμώνουνε,όταν θεριεύουν τα τριαντάφυλλα,

Όταν παλεύουνε να τιναχτούν απ'το σκοτάδι,

Όταν χυμάνε παντού τα αρώματα

Κι η μαύρη σκέψη τους όλον τον κήπο σαρκάζει,

 

Τότε ποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχος

Πως αγαπήθηκε ως και την τελευταία του γεύση,

Πως δεν θα τον θερίσει πείνα αγάπης...

 

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Απ την ποιητική συλλογή ΛΙΜΟΣ εκδόσεων Νεφέλη. Αθήνα 2007

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η θεία έμπνευση σ'εγκατέλειψε,φίλε μου.

Τι σου μένουν πια;Οι επιθυμίες...

Μ'αυτές δεν πας μακριά.

Το πολύ

Ως την εκπλήρωση ή τη διάψευσή τους.

Αλλιώς,αλλιώς είναι

Όταν έρχεται να κατοικήσει μέσα σου

Των δαιμόνων το σόι.

Σέρνουν μαζί τους σαν δεμένο με φωτιά

Τον αργό θάνατό σου.

Είναι χαρούμενοι μες στα σπλάχνα σου.

Κάτω απ'το στήθος σου είναι ζεστά.

Τρώνε από σένα και σκεπάζονται.

Έξω χειμώνας βαρύς.

Δεν είναι ότι θέλουνε να σ'αφανίσουν.

Μα,όπως γίνεται ένας σεισμός

Κι αλλάζει ο θαμμένος πλευρό

Για να βολέψει τις αλυσίδες του,

Έτσι κουνάν και σπάνε τη σκέψη σου

Κι ερείπια κάνουν τα καλά σου έργα.

Λένε οι φίλοι:"Δέστε ένα πουλί!"

Λένε οι εχθροί:"Δέστε το κλουβί του".

Μα σένανε σε τρώνε οι δαίμονες

Και στον εαυτό σου,μονάχα σ'αυτόν,

Σε μεταμορφώνουν.

Και τι είσαι τάχα χωρίς θεία έμπνευση;

Κάποιος που  θ'αγαπηθεί από τους ανθρώπους.

Κάποιος που όλα τα δώρα της νιότης του

Θα τα ξοδέψει.

Ή,αν είσαι απ'τούς πολύ λυπημένους,

Κάποιος που έκρυψε από το φως του ήλιου

Των δακρύων του τα μαργαριτάρια.

Με την έμπνευση διώκεσαι.

Δεν κυνηγούν το φόνο μα το πένθος.

Θέλει σπηλιές να βρίσκεις και ρουμάνια.

Θέλει να μη μοιραστείς ποτέ

Το ψωμί σου.

Έλα τώρα,μη σκαλίζεις τα χαρτιά σου.

Άλλο μην ταπεινώνεσαι.

Το βράδυ κλείνει τα παράθυρά του.

Κλάψε.

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,Απ'την ποιητική συλλογή ΦΟΡΤΙΟ,Εκδόσεων ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ,Αθήνα 1997

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ

Ήρθε η ώρα των τρυφερών αποφάσεων:

Να κόψουμε τις φλέβες μας;

Να πιούμε ένα ποτό με την παρέα;

Θα μπορούσαμε και να τα σπάσουμε όλα,

Πιάτα,ποτήρια,ανθοδοχεία...

Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μπάνιο

Με άλατα σκορπιού και κρύας λάβας.

Κλειστή η μύτη,μέσα τα κεφάλια.

Θα μπορούσαμε και ν'αρπάξουμε το φεγγάρι

Να το γεμίσουμε φιλιά,

Που έλειπε καιρό και ξαναπέρασε.

Κι έχει κουράγιο να κοιτά προς το σπίτι μας.

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΡΙΝ-ΝΕΦΕΛΗ,2005