ΤΟ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

Κύριε Θεέ μου,εξόδιον ύμνον 
και επιτάφιον ωδήν σοι άσομαι 
τω τη ταφή σου ζωής τας εισόδους διανοίξαντι 
και θανάτω θάνατον και Άδην θανατώσαντι.

Τροπάριο όρθρου Μεγάλου Σαββάτου

ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΑ  Α.ΤΑΣΣΟΥ 

Στη θαυμάσια υμνολογία των Παθών,υπάρχουν τροπάρια που μας ανακαλούν στη σκέψη τη νεκρώσιμη ακολουθία,που αφορά ένα Θεό πεθαμένο.

Είναι η ίδια ατμόσφαιρα του κοινότερου θανάτου:το ποτήρι της ζωής αδειάζει έως την τελευταία του σταγόνα.Οι ίδιες πενθιμες κωδωνοκρουσίες του θανάτου κατά την Μεγ.Παρασκευή,με σύμβολο παναιώνιο και πανανθρώπινο τον Επιτάφιο,λες και κηδεύεται το Άπειρο στην έξοδό του,μέσα σ’ένα σιγηλό,αδιόρατο αίσθημα πόνου,στον οποίο ζωγραφίζεται κάθε ανθρώπου η μυχιαίτατη πίκρα,που βρίσκει διέξοδο:δύο πόνοι,ο θείος και ο ανθρώπινος,πάνε να σταματήσουν στου λυτρωμού το λιμάνι.

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΞΥΔΗ,ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ