Eίναι ιστορική και ανθρωπολογική αλήθεια το γεγονός ότι η
συνείδηση του θανάτου αποτελεί μια μείζονα κατάκτηση,συστατική του
ανθρώπου.Τούτη η συνείδηση σηματοδοτεί την ουσιαστική καμπή της ιστορίας του
ανθρωπίνου είδους,που συμπίπτει με την εμφάνιση του Homo sapiens κατά την παλαιολιθική εποχή.Οι άνθρωποι των σκοτεινών
σπηλαίων στο όρος Καρμέλ (40000
χρόνια),στη Λά Σαπέλ ω Σαιν(45000-35000 χρόνια),στο Μόντε Τσιρτσέο(35000
χρόνια),έσκαψαν τα πρώτα νεκροταφία και τοποθέτησαν εκεί τους νεκρούς τους.Τους
έθαψαν καθιστούς,με δεμένους τους καρπούς και τους αστραγάλους,σαν έμβρυα σε
στάση αναμονής,προορισμένα για μια δεύτερη ζωή.Από τότε οι άνθρωποι παρήγαγαν,και συνεχίζουν να
παράγουν καθημερινά,ένα γαλαξία ποικίλων παραστάσεων για τον επερχόμενο θάνατο τους,γιατί
ο θάνατος προκάλεσε ρήγμα σε μια συνείδηση που ίσαμε τότε ήταν απλώς εργαλειακή.Από
τη ρωγμή που ανοίχτηκε,ξεπήδησαν νέες,τεράστιες δυνάμεις που μετέβαλαν την
ανθρώπινη αντίληψη για την ζωή,το θάνατο και τον κόσμο.Η ταφή
εκφράζει,αναντίρρητα,μια πρόοδο της αντικειμενικής γνώσης.
Οι ζωντανοί και ο
θάνατος,Ζαν Ζιγκλέρ
Εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ
