Πάει καιρός από τότε που οι άνθρωποι συγκροτούσαν κοινότητες
Έπειτα ήχησαν οι σειρηνες και εγκατέλειψαν τον τόπο τους
αναζητώντας καλύτερη ζωή στα αστικά κέντρα
Έτσι είναι και ο τόπος μου
Η Άνδρος,η Βουρκωτη.Ολα τα χωριά ,τα μικρά και άλλοτε πολυβοα μελισσια.
Ίσως στο μέλλον κάποιο τουριστικό πρόγραμμα ή η επιστροφή κάποιων επιγόνων για εγκατασταση επαναφέρει την ζωή,όμως η παλιά εκείνη αίγλη πέρασε ανεπιστρεπτί.
Στην μνήμη αυτών των τόπων αφιερώνονται τα παρακάτω:
#1
Τραβούν οι σάρκες
η λάσπη πήζει
από ανέλπιστο ψύχος
-Ποια γεύση πικρή
ποιου θανάτου εύρος
θα μας κρατήσει;
-Του σκουληκιού η πέτσα τρίβεται στο χώμα
χίλια ποτάμια γάργαρα θα κυβερνησουν στις χαράδρες του ύπνου
Μένουν τα πόδια μας ξεφλουδισμενα στις φτέρνες
Κατάκοπα τ'αρνια στρίβουν το μονοπάτι πριν τα βρει η καταιγίδα
και τα καρβουνιασει στη μεγάλη σπηλιά
ο κεραυνός
-σημαίνει η καμπάνα,
ποιο θάνατο θα διαλέξουν οι ξένοι για μας;
το είδωλο στήνεται στη λάκα δίπλα απ'το καλντερίμι
οι παραθεριστες
ήπιαν νερό τρεχούμενο απ'τη σάπια βρύση
και έπιασαν ν ανεβαίνουν προς τον αμαξωτο
υπομονετικα περιμένουν οι γηγενείς
ακούγοντας τα φουρνελα να ξεθεμελιωνουν τα πανάρχαια βράχια.
Δημοσιεύτηκε στο https://www.enandro.gr/politismos/9345-%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%20.html
