Δεν είχε κοπάσει η μαστίγωση της σιωπής,
ο
καθένας έπαιρνε την μερίδα του,
δύο ανούσιες παραιτήσεις,
πέντ'-έξι ρύπους
απόγνωσης όλα κι όλα,
έπειτα στην μοναχική κλίνη
χρωμάτιζε κάτω απ' το ημίφως
της άγνοιας,την απροσμέτρητη φθορά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Όχι μόνον για τή αλήθια, αλλά και για την ομορφιά της αλήθιας νιάζομαι. Ηλία Πετρόπουλου,Ποιήματα (Νεφέλη,1993) -
Το βιβλίο τούτο γραμμένο με το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα και διανθισμένο με πολλές ζωγραφιές του ίδιου είναι ένας πεντακάθαρος ήχος β...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου