Άγρια νύχτωνε η υφήλιος
Μπροστά οι πεινασμένοι
Και πίσω εμείς
Μπουκωμένοι
απείραχτη χαρά
Με το υπομένον
φώς
Απ’τα τρεμάμενα χείλη
Να βάφει στο μέρος της καρδιάς τους ανοιχτούς αρμούς
Είχαμε νηστέψει τους μακρινούς ορίζοντες
Στριμωγμένοι σε αυτοσχέδιες κρύπτες
Απορούσαμε για τούτη την ουράνια ισορροπία
Ήμασταν τόσο εγγύς του Κυρίου
εφόσον
Μας είχε εγκαίρως απαλλάξει
από κάθε βεβαιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου