1.Κατηφόρισα περασμένα μεσάνυχτα στο σπίτι,κρύο,περνώντας το δρόμο "αύριο θα σκίσω τα παλιόχαρτα ακούγοντας βαρύ μέταλλο".Και έπρεπε να σταθώ μπροστά στις σκάλες για να καταλάβω ποιο ήταν επιτέλους το νόημα της ερήμου.
2.Και νεκρωθώμεν...ταις του βίου ηδονές...ίνα και συζήσωμεν αυτώ...
η γλώσσα σου δεν αντέχεται,ο πυρσός μου μισόσβηστος περιφέρεται στην αρένα,ακατανόητο το όνειρο,συντρέχει λόγος για το ταξίδι,η,αγάπη σφηνωμένη στα δόντια σαν κάτι παρείσακτο,αιωρείται το κάτι της οθόνης μέσα της όπως παίζονται οι προφάσεις της ζωής.Ανάσταση για ποιόν?Η θάλασσα μαστιγώνει τα ύφαλα.
3.Υπήρξα κίνητρο για αποδημία,ξεκλείδωτη ανάσα στους καταιγισμούς της νιότης,λαβή ονείρου στο βλέμμα του ναυαγισμένου.Νοιώθω την κρούση του ανιχνευτή στην πρωινή μου βόλτα,συλλαβίζοντας στην αρχή του λόγου μιμούμαι τον πιστό που γέρνει το μέτωπο πριν νυχτώσει.Ο αφανισμός δεν μου πρέπει παρότι τον οικειοποιήθηκα στο έπακρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου