ΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ

Ἢ εἶναι κραυγές μέσα στον ὓπνο

George Trakl

τα πέλματα

την αναίδεια της σάρκας
θα πνίξουν

όταν πάψει η συρρίκνωση των φωνών

και περάσουν όλοι οι ντελάληδες

καταμεσής της πλατείας

ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΩΝ

Κύρτωσαν
δεν ακούγονται πλέον
ούτε στην  μανία των ανέμων
καθώς ξεχαρβαλώνουν  
τον διώροφο στεναγμό
κόβοντας τον στα τρία
και μοιράζοντας σε κάθε όροφο
τις πληγές

υπάρχει και περίσσεμα

ΚΡΥΒΕΙ Η ΕΚΔΟΧΗ

Ίσως μια άλλη 
εκδοχή
κρύβει

σιγά σιγά
ρέει η ιστορία

ΜΙΑ ΜΕΙΛΙΧΙΑ ΦΛΟΓΑ

Ὁ Θεός,μιὰ μειλίχια φλόγα,
μίλησε στὴν καρδιά του:
Ὧ ἂνθρωπε!

GEORGE TRAKL
ΠΟΙΗΜΑΤΑ,ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΑΜΠΡΟΥ,ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ 2014

ΣΚΙΑΣ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΑ

Οὐκ ἔστι,φησί τις,οὐκ ἔστι τήν ἐνεστῶσαν ἡμέραν εὐσεβῶς διεξελθεῖν,

εἰμή αὐτήν  ἐσχάτην παντός τοῦ βίου λογίσηται.

Καί θαῦμα ὄντως,πῶς καί Ἕλληνες τοιοῦτον τι ἐφθέγξαντο,

επεί καί φιλοσοφίαν τοῦτο εἶναι ὁρίζονται,μελέτην θανάτου.

Ἁγ.Ἰωάννου τῆς Κλίμακος,Λόγος ΣΤ'

κς',Περί  μνήμης θανάτου

Το ΟΚΤΑΣΕΛΙΔΟ τοῦ Μπιλιέτου

τχ. 17 Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 1998

ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

                                                      Αργά κατανοούμε

διογκώνει η ανεπάρκεια
το ίδιο και η φθορά
στρίβει χωρίς σύνεση
το τεράστιο
οξύστομο γέλιο
συναντά
το μονοπάτι των δακρύων
πετρωμένο στην έξοδο της όρασης

ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΟΙΞΗΣ

Λοιπόν
οι αισθήσεις κραδαίνουν
θηριώδη μυστικά
ολόκληρη άνοιξη πεινασμένη 
δειλιάζει μπροστά τους

ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

Στήν οἰκουμένη γράφω γράμμα
-ποτὲ δὲν ἒλαβα δικό της-,
τ'ἁπλὰ ποὺ ἡ Φύση μοῦ'πε νέα,
ἡ τρυφερὴ Μεγαλειότης.

Τὸ μήνυμα θὰ παραλάβουν
χέρια σ'ἐμένα ἀμυδρά
χάριν Ἐκείνης,κρίνετέ με,
συμπατριῶτες,τρυφερά.

EMILY DICKINSON

από ΤΟ ΜΕΓΑ ΥΔΩΡ,,Μετάφραση Διονύση Καψάλη

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΑΠΟΡΘΗΤΕΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ

Διάκοσμος
άκοσμου λύπης
καθώς προς τις απόρθητες
κοινοτοπίες
το πλησίασμα
τα λόγια μαραίνονται
σβήνουν οι άνανδρες επικύψεις
βαραίνει το σφοδρό δειλινό
στο έρμο το κύμα

ΠΤΩΣΗ

Μηδέ 
πίπτων 
ὑποχώρει 
τοῦ σκάμματος.

Κλίμαξ,Λόγος Δ΄,ξα΄

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Ὑπάρχει
 ἕνας  καθρέφτης 
μέσα μας,
εἶναι ὁ ἣλιος

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ

Αύριο πάλι.Είναι ενδιαφέρον πώς αποχαιρετιόμαστε  κάθε μέρα από τη ζωή μας,λέμε και ακούμε,αύριο πάλι ,και μοιραία  μια απ'αυτές τις μέρες θα είναι η τελευταία για κάποιον,ή δεν θα υπάρχει πια αυτός στον οποίο το είπαμε,ή δεν θα  υπάρχουμε εμείς που το είπαμε.Θα δούμε αν στο σημερινό αύριο,αυτό που συνήθως λέμε επόμενη μέρα,όταν θα συναντηθούμε ξανά,θα είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πόσο εξαιρετικό,πόσο θαυματουργό είναι να έχουμε πει αύριο πάλι και να βλέπουμε να εκπληρώνεται με βεβαιότητα κάτι που υπήρχε απλώς προβληματική πιθανότητα.

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ,ΠΕΡΙ ΦΩΤΙΣΕΩΣ  

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ

Δέν πνίγεσαι μόνο στα κύματα.

Εἶναι πολλοί οἱ προορισμοί

πνιγμοῦ τῶν ναυαγῶν.

Ἕνας πνίγεται στο λόγο

ἄλλος στά ὄνειρα

ἄλλος στον ποταμό τῶν αναφιλητῶν.

Ὁ τραγικότερος πνιγμός

εἶναι μέσα στη σιωπή τοῦ Θεοῦ.

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ

ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

                      ΧΡΙΣΤΟΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΑΚΗΣ

               ΞΕΝΟΣ ΕΙΜΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΥΠΩΘΗΤΩ, 2002

Τώρα ποὺ ὅλα τέλειωσαν θυμήσου

γιατὶ μόνο ἡ μνήμη σοῦ μένει

καὶ ἀτένισε  πάλι τὴν περίκλειστη θάλασσα

ἀπὸ τὴ μνήμη ἂλλο νόμισμα δὲν ἒχεις

γιὰ νὰ περάσεις ἀπέναντι.

LUCCA

ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πηγαίνουμε σε κόσμους
μεγάλης πυκνότητας
που εκτείνονται μακρυά
ως την βαθιά νεότητα
εκεί ο χρόνος βαρύς 
εγκλωβίζει κάθε υλικό
που αιωρείται:
προηγούμενων παραστάσεων 
αποκόμματα
λεπτότατα υλικά στερεάς ύλης
 των πιο αντιφατικών υλικών
μιας παλαιότερης
ζωής.

ΚΙΒΩΤΟΣ-ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Μέσα στὶς κρίσιμες ὧρες ποὺ περνᾶ ὁ κόσμος,ὃλοι ὃσοι πιστεύουν στὸ ὂνομα τοῦ Χριστοῦ,πρέπει νὰ σταθοῦν καλῶς.Νὰ θέσουν τὸ φῶς πάνω στὴ λυχνία.Νὰ μαρτυρήσουν τὴν ἀλήθεια,τὴν ὁδό καὶ τὴ ζωὴ ποὺ εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.Καὶ τὸ φῶς αὐτὸ δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ ἄπλετο καὶ καθαρὸ καὶ πλούσιο,ὃσο μέσα σὴν Ὀρθοδοξία.

ΔΕΔΕΜΕΝΟΙ Τῼ ΠΝΕΥΜΑΤΙ,ΚΙΒΩΤΟΣ,ΠΡΩΤΟ ΦΥΛΛΟ,ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1952

ΑΝΟΙΓΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΤΗΤΑ

Τη νύχτα ανοίγομαι σε ολότητα

είναι η απώλεια;

όσο να πείς

η απουσία συνηθισμένων πραγμάτων

αφήνει ρωγμές

φαγωματιά στην στίλβη

του φωτός

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΔΙΚΙΑ ΣΤΗ ΓΗ

Κάθε φορά πού γίνεται ἀδικία στή Γῆ,

στούς Οὐρανούς ὁ θόρυβος εἶναι μεγάλος.

Ἐκεῖ χαμογελώντας ἐρωτᾶ ὁ Ἀρχἀγγελος

πρός τί τό ξάφνιασμα.Τοῦ ἀπαντοῦν ἀπ'τό τάγμα:

"Τά τύμπανά μας ὑποφέρουν,δε μποροῦν

τό θόρυβο ν'αντέξουν..." "Ὧ παιδιά",

ἡ φωνή τους λέει τοῦ Ἀρχαγγέλου,

"θά ἦταν ἄδικο νά φράζαμε τό δρόμο

σ'αὐτά πού ὑπάρχουν,ἔτσι πρέπει,ἀλίμονο".

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

ΙΚΑΡΟΣ,1967

ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ

Τά βιβλία,ἂν ἀξίζουν,εἶναι ἀποθῆκες ζωῆς.Θά μποροῦσε νὰ τὰ παραβάλει κανεὶς μὲ ἠλεκτρικὲς στῆλες.Ἀλλὰ γιὰ νὰ γεννηθεῖ ὁ σπινθήρας,χρειάζεται ν'ἀντιδράσει καὶ ἡ ζωὴ ποὺ "περιέχει" ὁ ἀναγνώστης.Ἀλλιῶς ἡ ἀνάγνωση γίνεται ἕνα ἄμορφο παιχνίδι μέσα στο λίμπο.Χτὲς παρατήρησα μὲ ἀγωνία πὼς ἠ ζωὴ ποὺ "περιέχω"χαμηλώνει,χαμηλώνει καὶ ἐξαντλεῖται.

9 Φεβρουαρίου 1926

ΖΗΤΗΜΑ ΦΩΤΟΣ

Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΝΘΟΛΟΓΕΙ

ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΠΑΣΤΑΣ-ΠΛΕΣΣΑΣ,1995

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΕΙ Η ΘΛΙΨΗ

Δρασκελώντας την απανθρωπιά της πόλης
κρότος βημάτων,κονιορτός
και στρίγκλισμα από φρένα
πήρα και γω την άτσαλη σειρά μου
ν'αντιταχθώ στην μηχανή
μ'ένα μπουκέτο από άνθη
μυρισμένα ,άοσμα όνειρα
είχα τις αυταπάτες μου
διάρκεια στον στροβιλισμό του ύπνου
με δύο τρία κομματάκια αντίδωρο
απ'το χέρι του λειτουργού 
μα δεν διήρκεσε πολύ η αυταπάτη
τά'λεγα,
πως θα μπουν οι δίσεκτοι καιροί 
θα μας ρημάξουν
η έλλειψη νερού
κ'οι αστραπές

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ -ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΗΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ

Ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου

Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπό πάθη

καί τό σῶμα μου όλόκληρο τήν ἀκολουθεῖ.

Οἰ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες

καί τό κρανίο μου ὀλημερίς χῶρος μετανοίας

ὅπου ἠ προσευχή παίρνει τό σχῆμα θόλου.

Κύριε  ἀνῆκα στους ἐχθρούς σου

σύ εἶσαι ὃμως τώρα που δροσίζεις

τό μέτωπο μου ὡς γλυκύτατη αὒρα.

Ἔβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό

καί γύρω μου 

ὅλα πια ζοῦν καί λάμπουν.

Σηκώνεις τήν πέτρα και το φίδι

φεύγει και χάνεται.

Ἀπ΄την ἀνατολή ὥς τό βασίλεμα τοῦ ἥλιου

θυμᾶμαι πώς εἷχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.

Ἡ νύχτα καθώς τήν πρόσταξες ἁπαλά με σκεπάζει

κι ὁ ὕπνος που ἄλλοτε ἔλεγα πώς ὁ μανδύας του 

με χίλια σκοτάδια εἶναι καμωμένος

ὁ μικρὀς λυτρωτής-ὅπως ἔλεγα-

με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου.

ΟΡΙΑ ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ο Χριστιανός οφείλει πρωτίστως 
να είναι ασκητής


Για να ζήσεις με τους ανθρώπους ειρηνικά,
πρέπει να υποχωρείς.
Και εφόσον οι επιθυμίες τους γενικά 
δεν ξεπερνούν τα όρια ασήμαντων πραγμάτων 
τότε είναι πάντοτε δυνατό 
και να ενεργείς  κατ'αυτόν τον τρόπο.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

ΣΚΟΡΠΙΑ ΖΩΗ ΑΦΗΜΕΝΗ ΠΑΝΤΟΥ

Η ανάσταση ακατανόητη μέσ'την τύρβη

ο άσωτος αναρωτιέται στο μεθύσι του
γυμνός και έρημος ειμί και πάντων εστερημένος
θ'αναπολεί την αφημένη πατρίδα
τον φαντάζομαι μπροστά στην εικόνα της Θεομήτορος
πού αλλού να κοιτάξει;
τα μάτια του στεγνά
φλόγες τυλίγουν το νού του
μπορώ να τονε δώ και σαν ναυαγό

ΞΟΔΕΜΑ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ

Τούτο που σκέφτομαι,γρίφος

που με καθορίζει και μ' αναιρεί

Στιγμή που μου ματώνεις την καρδιά

μαχαίρι στο στήθος,μικρό,μικρότατο,

απειροελάχιστο μόριο του χρόνου

που δεν κόβεσαι,

δεν τεμαχίζεσαι με τεχνάσματα του νου

και πάνω στις χίμαιρες τα όνειρά μου χτίζω

για μένα η πραγματικότητα είναι

την ζώ

η σκέψη πίσω τρέχει αλυσοδεμένη απ'το μακρύ,το αιωνόβιο

την ευτυχία,την ξεκάθαρη εικόνα που αποθανατίζει 

το ανοιγοκλείσιμο του ματιού

η στιγμή αυτή,το σκουπιδάκι που ενοχλεί 

δεν διακρίνεται

βαραίνει

Πόσο ζυγίζει;

Πόσο ζυγίζει η προαιώνιος βουλή;

Πόσο η κλίση άνωθεν; 

Είμαι μέγας τσογαδόρος

Παίζω κορώνα-γράμματα

σε άπειρα αυτοσχέδια παιχνίδια

εκείνο το πολύτιμο το δώρο

Μύρο πολύτιμο σε ακριβό δοχείο

Αν χυθεί

πλημμύρισε το σύμπαν

ΠΕΡΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Ο έρωτας

μια σκοτεινή εικόνα

από κραυγές

ένα πείσμα ανελέητο

ίσως και μοιραίο

χαμόγελα ανατριχιαστικά  

μιας απατημένης νιότης

πλοία φορτωμένα μοναξιά

καθώς διασχίζουν κάθε βράδυ

της πόλης την απέραντη 

πολύβουη ματαιότητα

τρέμω κάθε στιγμή

μέσα σε κινήσεις

φριχτές

το πρωί λιγοστεύω

ΡΩΜΗ

ΝΕΥΜΑ ΚΑΤΑΦΑΣΗΣ

Έτος 1997,μέρα Μεσοπεντηκοστής
βγήκε ο εφημέριος

φυγάς ήμουν
απρόσκλητος
με αναδυόμενη μπόχα 
απ'τα παλιόρουχα

κύκλω κυκλουμένη αγγέλων
η φωνή του παπα-Τύχωνα

~

-Δεν σε βλέπω απόψε καλά,τι έχεις;

 -Έχω ύπαρξη.-

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Ποιος σε έμαθε να λες ΕΓΩ
Δεν είσαι ούτε κουκίδα στο ψηφιδωτό του χρόνου
ούτε αναπνοή στο τρεχαλητό του ουρανού
κι όμως λες ΕΓΩ
και ανθίζει ολόκληρο το σύμπαν