Η ΝΥΧΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΡΟΜΟΥΣ

Κάθε που τελειώνει η μέρα

σε κόψη

βαθαίνει το χάσμα της ύπαρξης

Ως ο Κανένας

διασχίζοντας του Πολύφημου

την αδηφαγία

καθώς και η νύχτα

μοιράζει τρόμους

ΑΝΑΒΑΘΜΟΣ ΣΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Εικόνα

  αναμονή

  ή

  νοσταλγία

Το σωματίδιο της ζωής

 λιμνάζοντας

ΤΕΜΑΧΙΖΟΝΤΑΣ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ 'Η ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ

Πατρίδα

με το ένα πόδι

χάσκοντας

στο επαναλαμβανόμενο 

αδιέξοδο

μα η ανάμνηση

καίει ακόμα 

ΑΠΑΝΤΟΧΗ

Δεσμεύω σε κάθε έξοδο

 λίγο χρυσό απ΄τα παλιά εικονίσματα

 βγαίνω μισοφαγωμένος απ’το σκοτάδι 

με αβέβαιο βηματισμό 

καθώς

βεβαρημένοι από ύπνους προαιωνίους οι οφθαλμοί 

λαχταρούν τον θαυμάσιο του ουρανού,αιθέρα

άσπιλος όπως βραδιάζει εκείνος

ρίχνει πέπλο

και φανερώνει μονάχα του ορίζοντα 

την αιμάτινη δίψα

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ

Αν είναι η ποίηση και οι  άλλες τέχνες να βλαστήσουν πάλι κάποτε ή να ξαναπάρουν την κανονική διάστασή τους, θα πρέπει να απαρνηθούν απόλυτα την αντικανονική πορεία και την γραμμή που τράβηξαν μακρυά  από το χαμένο κέντρο ή την ουράνια ρίζα, που έκανε κάποτε να τρανέψουν.

 ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Οι αισθήσεις μας μιλούν για έναν χαοτικό κόσμο,όπου όλα αλλάζουν και όλα παλιώνουν-πριν καν προλάβουν να υπάρξουν.      

Πράγματα,γνώσεις,πληροφορίες,προσωπικότητες.                        

Ο κόσμος δεν προσφέρει κανένα σταθερό σύστημα συντεταγμένων,έναντι του οποίου να αυτοπροσδιοριστώ ως ύπαρξη μέσα στον χώρο και τον χρόνο.Δίχως όμως σύστημα προσανατολισμού δεν μπορώ να συγκροτήσω σταθερή προσωπικότητα και άρα ταυτότητα.                           

Γίνομαι μαλάκιο που άγεται και φέρεται από το κύμα.                                                                                     

Η μεταμοντέρνα κατάσταση αποδέχεται και ωραιοποιεί την έλλειψη σταθερού προσανατολισμού.Η κατάσταση αυτή κινείται στους αντίποδες ακριβώς της ελληνικής χριστιανικής Παράδοσης,η οποία προσφέρει οντολογικό σύστημα προσανατολισμού,μπούσουλα παντός καιρού,ανεξάρτητο από χώρους και χρόνους.

Θεόδωρος Ζιάκας,Πέρα από το άτομο

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΑΝΗΚΕΙ

Το νερό έχει την διβουλία του χρόνου

κείτεται νεκρός

απορημένος

ο πριν βρύχιος

αναστεναγμός

ΚΕΡΔΟΣ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ

 

 Ένας άνθρωπος απών
είναι μια θλιβερή πραγματικότητα,

η ζωή σφαδάζει 
σε κάθε γωνιά του δρόμου

γι'αυτό σας λέω,
ένας άνθρωπος 
που δεν ζυγίζει την αγάπη
 ζημιώνει το σύμπαν

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Είναι πλούτος να μοιράζεσαι μαζί με τους άλλους την ένδειά σου.

Νίκος Γ.Πεντζίκης

ΖΩΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

Ο Καρούζος είναι δημιούργημα της μοναξιάς.Τα ποιήματά του είναι ζώα του δάσους που κατοικούν μέσα του.Η υπέροχη θέα τους δεν αφαιρεί τίποτα από το γεγονός ότι τρέφονται απ΄τα σπλάχνα του.

Η ποίση έχει καταστρέψει τη ζωή του Καρούζου σαν μια μοιραία και απαιτητική ερωμένη.Πρόκειται για έναν άνθρωπο που η συνείδησή του κατοικείται από λέξεις σε κατάσταση αναβρασμού.Ένας τέτοιος ψυχικός κόσμος στριφογυρίζει υποχρεωτικά μέσα στο παράδοξο.Υποφέρει αλλά δεν πλήττει ποτέ,γιατί η δουλειά του είναι να παράγει μια ανεξάντλητη πείρα σε μυστήρια και αντιξοότητες.Ποτέ στην ελληνική ποίηση το τυχαίο και το αυθόρμητο δεν συνδυάστηκαν τόσο ιδανικά με λεπτές χημικές διεργασίες εμπνευσμένες απ’την μυστικιστική πεποίθηση ότι η γλώσσα διαθέτει δυνατότητες μαγείας,ιδιότητες παραισθησιογόνου,εκείνη την αρχαική πνοή που αναταράζει το μανδύα της γονιμότητας.Το ποίημα γίνεται,κάτι θρησκευτικό,ένας τρόπος να αναβάλλουμε τον θάνατο.

                                  Ευγένιος Αρανίτσης,Περ.Λέξη

ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΕΡΑ

Ουρανός πέρα
πετάς έρημο πουλί 
που στηρίζεσαι;



Ιερομόναχος Συμεών

ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΧΑΟΣ

Το ιδεώδες της νεωτερικότητας είναι να μετατρέψει ολόκληρη την κοινωνία σε Σύστημα. Ο λόγος είναι ότι στο νεωτερικό φαντασιακό η μηχανή έγινε υποκατάστατο του δούλου. Ο δυτικός άνθρωπος ποτέ δεν μπόρεσε να χειραφετηθεί  από την ανάγκη του δούλου. Γι’αυτό άλλωστε και καθιέρωσε την προσαγόρευση όλων των «κυρίων». Ταύτισε το Άτομο με τον Κύριο. Η μετατροπή της κοινωνίας σε μηχανή φαινόταν να δίνει σάρκα και οστά στο όνειρο του νεωτερικού ατόμου να αποκτήσει τον μηχανικό σούπερ δούλο, ο οποίος θα κάνει όλες τις επαχθείς εργασίες. Παρά τα μυθολογούμενα για την «αθρησκευτικότητα» του ο νεωτερικός άνθρωπος είναι βαθύτατα θρησκευτικός. Η νεωτερικότητα έχει το ισχυρότερο και ίσως το πιο πλήρες σύστημα θρησκείας που έχει φανεί στην ιστορία. Με βαθιά πίστη. Τεράστιο,αλλά προπαντώς,εκπληκτικού κύρους ιερατείο.Πάνδημη δημόσια λατρεία. Το ξαναείπαμε:η νεωτερική θρησκεία είναι ο τεχνολογικός μεσσιανισμός. Η πίστη ότι η επιστήμη και η τεχνολογία θα λύσουν όλα τα προβλήματα και θα φέρουν στον άνθρωπο την ευτυχία.

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας,Πέρα από το άτομο,εκδ.ΑΡΜΟΣ,σελ.355

ΕΤΕΡΟΚΡΑΤΙΑ

Στο απόγειο της λύπης

δεν σε θυμάμαι Κύριε,

 θα πρέπει λιμός 

να πνίξει την γειτονιά

  και ριπές απόγνωσης 

να σαρώσουν τα καλντερίμια

μα ούτε τότε 

θα συλλαβίσω τ’ όνομά Σου

Όταν το χέρι ψηλαφήσει 

την κρύα άβυσσο, 

τότε θα καταπιώ 

το δηλητήριο της αυτάρκειας

και του εγωτικού συνδρόμου 

την πικρία:

Πού είσαι Κύριε; 

θα πω.

Μα ούτε και αυτό...

Φωνή, ήχους  δεν βγάζω

Σκέψεις;

Ανταριασμένα κύματα μόνο

Ε;

JINZHOU

Πρόσφατη ανάμνηση από Jinzhou,Κίνα

ΑΛΥΣΙΔΕΣ

Κύριε,αυτούς τους τοίχους που υψώνονται τριγύρω μου,
δεν είμαι εγώ που τους έχτισα,
τους βρήκα να ορθώνονται γύρα μου,
φράζοντας τον ήλιο,κρύβοντας το φεγγάρι,
τις αλυσίδες αυτές που πληγώνουνε τα χέρια μου,
δεν είμαι εγώ που τις έκανα εγώ που τις φόρεσα,
ήταν εδώ προτού γεννηθώ.

ΠΟΛΙΤΗΣ ΦΑΙΔΩΝ

ΣΚΙΑ

Έσκυψα προς την ψυχή μου,σα στην άκρη πηγαδιού.
Μες στη σκιά που ρίχνει εμπρός μου μία πέτρα απλή
 ξεχνώ την ψεύτικη του κόσμου φεγγοβολή.
Κάτι βουβό και φοβερό μ'έδεσε με ίσκιο αγνώριστο,
που όλο πολεμάει να υπάρξει και δεν το κατορθώνει.

ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΩΣΤΗΣ

NINGBO,CHINA

ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

Τι να κυνηγάω και γω

νέφη και ορίζοντα ομιχλώδη

στέρεο φως

επί των υδάτων

πεινασμένη η υφήλιος

δέντρα ριζωμένα

πάνω στα κύματα

τα πάθη

εν πλώ  

  lat: 22  27 north  

 long:017 54 west  

ΒΑΠΤΙΣΜΑ

δι'ου 
ημείς 
την ρέουσαν,
του βίου 
διαπερώμεν
 διάβασιν

ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ ΓΗ

Κάπου σημείωσα δυό λογάκια πολύ αναπαυτικά σαν ήχο από γάργαρο τρεχούμενο νεράκι από την βιογραφία και τις διδαχές του αγίου γέροντος παπά Δημήτρη Γκαγκαστάθη από τις εκδοσεις της "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ". Η εποχή μας αναδίδει δυσοσμία,όλα πλέουν σε μία θολή ακίνητη λίμνη,τίποτα πραγματικά ζωντανό δεν έχουν οι γιορτές και οι ηδονές του κόσμου,τίποτα ζωντανό δεν έχει και κάθε εικόνα ή ήχος που ζητά την  συγκατάθεση των αισθήσεών μας:  

"-Μόνον τον Θεόν να φοβάστε και όχι τον άνθρωπον.

 -Άνθρωποι χωρίς Θεόν,περιφρονημένη γή.

 -Πιστεύω ότι υπάρχουν αγνές ψυχές,

  που προσεύχονται και παρακαλούν 

  και αγρυπνούν για εμάς 

  και δια αυτό μακροθυμεί ο καλός Θεός,

  περιμένοντας την μετάνοιά μας.

 -Ο χρόνος παρέρχεται 

  και εμείς ευρισκόμεθα ακόμη ανέτοιμοι,

  θα μας πάρει η νύχτα 

  και θα μείνουμε έξω του νυμφώνος.

 -Θέλει ο Άγιος Θεός όλοι να σωθούν 

  και δίδει τον καιρόν σε όλους."

Η ΑΘΕΑΤΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Συνεδέθημεν εις του χρόνου το δέος.

Ανύπαρκτος η διάρκεια και αθέατος.

Άχρωμος εικών ανυπαρξίας.

Ανωφελής η τάσις προς έξαρσιν,

πικρά η εξύψωσις,

Η θυσία ματαία.

Καλέργης-Μαυρογένης Ν.

ΕΙΣ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΝ ΜΕΤΡΟΝ

Επί βράχου ριζιμαίου Αθωνείου εκτισμένη,

υπέρ πόντον ως τις φάρος φωτοβόλος ιδρυμένη,

υπό υψηλών ορέων αποκρήμνων κυκλουμένη,

και υδάτων ταχυρρόων ζωηφόρων βρεχομένη.

Ιερά Μονή Οσίου μοναχού πεφημισμένη,

ως μετέωρος βολίς τις εις τα ύψη κρεμαμένη,

και εις ύδατα Αιγαίου διαυγή οπτριζομένη,

ομοιάζεις ως Σελήνη εν φωτί εποχουμένη,

υπό θυελλών,ανέμων,και κλυδώνων δερομένη,

αψηφείς και δεν φοβείσαι των στοιχείων την μανίαν,

ουδέ του παμφάγου χρόνου και παμφθόρου την πορείαν.

Ο Δομήτωρ σου ο Σίμων Θεοπρόβλητος Λευίτης,

του ουρανομήκους Άθω Σταυροφόρος Μυροβλήτης,

του Σωτήρος των ανθρώπων,ο αγαπητός πολίτης,

ην των μοναχών το κλέος των Οσίων στεφανίτης.

Ως τις άλλος Θεολόγος θείαν είδεν οπτασίαν,

ως τις μάγος της Περσίας ακτινοβολήν αστρίαν,

εις αυτόν εδώ τον βράχον μοναστήν και Θεοφόρον,

οδηγούσαν ίνα κτίση την Μονήν την Χριστοφόρον,

Βηθλεέμ ως εν σπηλαίω,

επί πέτρας Αθωνείας της Γεννήσεως Σωτήρος 

του Χριστού ημών Αγίας,

Ιερόν ο Σίμων κτίζει τω Θεώ τω αιωνίω,

εν αδαμαντίνη βάσει,εν αφθόρω θεμελίω.

(Ωδή ποιηθείσα υπό Ι. Γορδίου,Καθηγητού τη 22^α Απριλίου 1900 κατά την αυτόθι διαμονήν του,εις ανάπαιστον μέτρον)

ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΔΥΣΧΕΡΕΙΕΣ

Η φαντασμαγορία των εορτών επλήγη

 από τα διάσπαρτα πλήθη των αρουραίων

 που κατέκλυσαν τα καφενεία 

οι ζητιάνοι στους δρόμους ήθελαν να προσευχηθούν,

μα το τσουχτερό κρύο εμπόδιζε την απρόσκοπτη ροή 

του αίματος στο σώμα:

"για να τηρήσει ο άνθρωπος τις εντολές του Θεού 

είναι αναγκαίο να είναι σκληρός προς τον εαυτό του,ανήλεος,

όχι όμως αδιάκριτα".

ΤΟΥΣ ΞΕΝΩΘΕΝΤΑΣ ΣΩΣΗΣ ΚΥΡΙΕ

Ο πολιτισμός μας-ο περιβόητος νεωτερικός πολιτισμός-έχει προ πολλού βεβαίως εισέλθει στην επιθανάτιο κλίνη.Ο καθένας δέχεται αναλόγως και τους σπασμούς της αγωνιώδους προσπάθειάς του να κρατηθεί στο προσκήνιο.

Κάτι τέτοιο είναι και αυτό που αντιλαμβάνεται ως πανηγύρι και εορτή, την κατανάλωση ως μοναδικό τρόπο βιώσεως μιας κάποιας πληρότητος τόσο όμως επίπλαστης και προσωρινής. Την κατανάλωση χάρτινων ευχών και ομοιωμάτων, την κατανάλωση σκιών μέσα στον πάμφωτο διάκοσμο. Και φυσικά πρέπει να ξεχαστεί  ότι έχει πόνο και αδικία γύρω του. Όλοι μας τρέχουμε να απολαύσουμε εν τέλει αυτό που μας σερβίρεται.

Η θλίψη μένει τεράστια και θα είχαμε προ καιρού παραιτηθεί από κάθε είδους αγώνα εάν δεν ξέραμε ότι η Εκκλησία εν μέσω χάους και ταραχών και έλλειψης νοημάτων, θριαμβεύει  και ότι ο Κύριος πάντα συνεργεί εις αγαθόν και πάντας καλεί εις σωτηρία. Μένει μονάχα η ώρα του καθενός να "συγκαταβεί" στην ταπείνωση του Χριστού. Ο καθένας μας δηλαδή,ο πτωχεύσας ακρασία πικροτάτης βρώσεως, να κατέβει από το μεγαλεπίβολο άρμα της α-νοησίας του και να προσκυνήσει τον Κύριο επί φάτνης αλόγων  ως βρέφος σπαργανούμενον εκ της Παρθένου.

ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ

Χριστός θεοί με σαρκούμενος

Χριστός με ανυψοί ταπεινούμενος

Στέκεται μετέωρος

περιβεβλημένος

της αστρικής ακτινοβολίας

το θάμπος

οι ώρες δεν του επέτρεπαν

να κινήσει την απόγνωση

όπως αυτός θα ήθελε

λιμνάζει πόνος

στα θηλάκια του οργασμού του

επιθυμεί να ντύσει στην πικρότητα τις αισθήσεις

καθώς προσεύχεται κουτσαίνοντας 

Η ΑΣΠΑΡΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ

Την ιδιομορφία του χώρου ως συνείδηση την αντιλήφθηκα σε περιπάτους προς την ανέγγιχτη προκυμαία σε λωρίδες κυνικού φόβου μες’ τις αλυσίδες των εμπορευμάτων σε κόκκους μάταιης συνδιαλλαγής με τον χρόνο στα σκηνώματα των οσίων σε εικόνες αφανισμού μπροστά στην άρνηση της ζωής 

τα πιθάρια γέμισα με λήθη θανάτου οι ασπαρτιές κιτρίνισαν από αιωνιότητα. 

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΠΡΑΞΗ

O θάνατος 

αποτελεί 

την μόνη 

αξιοπρεπή 

πράξη 

του σώματος

ΗΛΙΑΣ

 ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΧΘΕΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΥΡΙΟΝ

Η αυθαιρεσία των αισθήσεων 

λειτουργεί πια ως καταναγκασμός,

πως να χαρακτηρίσεις την ακηδία 

μπροστά στη σιωπή του ωκεανού.

Το σούρουπο χωρίζουμε τις μνήμες από τα όνειρα 

και ότι διαφεντεύει την αμεσότητα 

το περιθάλπουμε επιμελώς .

Την Κυριακή καλούμαστε να αναγνώσουμε στους ναούς,

αλλά και όπου κρύπτεται ορθόδοξη ψυχή,

τον οίκο του τρίτου ήχου 

ακριβώς σα να βρισκόμαστε 

στην θαλπωρή του σπιτιού μας, 

ότι ο ουρανός και η γή 

ΣΗΜΕΡΟΝ χορευέτωσαν 

και Χριστόν τον Θεόν ομοφρόνως 

υμνείτωσαν.

Και σίγουρα η θάλασσα παρά την πικρία των κυμάτων,

δοξάζει τον Δημιουργό.

Τούτη η πραγματικότητα μας αφορά άμεσα,

και όχι ο ''πλούτος'' της ματαιότητας ημών.

VALPARAISO

   

Θραύε 

τις μορφές 

πριν 

σχηματίσουν 

κέλυφος

Ηλίας Πετρόπουλος

ΤΟΠΟΣ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑΣ Η ΝΥΧΤΑ

Είμαστε αιχμάλωτοι μέσα σε μια αντίφαση

δεν μπορούμε ν’ακολουθήσουμε τον Χριστό τελείως,

αλλά και δεν μπορούμε να τον εγκαταλείψουμε

από τότε που μας δίδεται να ζήσουμε τον Χριστό

γινόμαστε ανίκανοι να διατηρήσουμε κάποιο ενδιαφέρον

 για τα πάθη του κόσμου αυτού

και τότε αρχίζει η σύγκρουση με τον κόσμο

Π.Σωφρόνιος του Έσσεξ

NEAR MISS

Ιδέα δεν έχω για το πεδίο της μάχης

θα είναι το σφίξιμο γιγαντιαίο,

το βλέμμα στάσιμο

στο δρασκέλισμα του γλιστερού καταστρώματος;

η σιωπή όπως άλλοτε, ατσάλινη θα σμιλεύει τις πνοές;

στο μικρό κουτάκι μαζί με τους επιδέσμους της μνήμης

εργαλεία για τις απόπειρες αλλαγής πορείας

και τα δεινά της ποιήσεως φληναφήματα

κολλημένα στον πάτο

Αν θα επιβιώσω ,ιδέα δεν έχω…  

ΡΑΚΕΝΔΥΤΗ ΜΝΗΜΗ

αναπνέουμε τις αναθυμιάσεις της νιότης

Σουρούπωνε

είχαμε από ώρα αποκάμει

 και σιγά σιγά μαζευόμασταν στου Κούδη

ανεβασμένα στο φεγγάρι

 τα βάσανα

και η γης ανάλαφρη

ακούγαμε τα πυκνά αναφιλητά του ποταμού

  στην επιστροφή

καθώς αντιφέγγιζε το φως του ουρανού στην Πέτρα

και η ανέμελη  πλήξη συνόδευε την νύχτα

ως την βαθύτερη μας εξομολόγηση. 

FATA MORGANA

Η ΘΗΡΙΩΔΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Θα σκύψουν οι ήρωες το κεφάλι

δεν θα πουν τίποτα

για την απραγία μας

η παρουσία τους θα πυρακτώνει το μέταλλο των πόνων

στον δρόμο λίγοι μικροί

ανθόκηποι θα οδηγούν την ανάλαφρη σκιά τους

και καθώς οι άκρες των δακτύλων θα ακουμπούν

την ανεξίτηλη εικόνα

το ραγισμένο προσωπείο

θα πέσει με πάταγο

τότε θα αντικρίσουμε την μορφή τους

χωρίς την  αιδώ των αριθμών

και το βλέμμα τους θα μας κρίνει

με περισσότερη συγκατάβαση.

ΙΚΕΤΗΡΙΑ ΚΡΑΥΓΗ

Ικετήριος κραυγή χρονίζουσα
μέσα σε ιλύ απογνώσεως
Υπομένω
κάπου η ύλη βουλιάζει
ή,τί είναι ύλη;
ένα καπρίτσιο του χώρου ίσως;
εκεί που μια ολόκληρη ανθρωπότητα
χτίζει πολιτισμό και αλαζονεία

ΤΑ ΑΔΙΑΒΡΟΧΑ ΣΥΝΟΡΑ

Η έμπονη γύμνωση

Παμφώτιδα περιδιάβαση

      στην κάμψη των σκιών

Πλαγιάζοντας με τον πανάρχαιο κροκόδειλο
διέσχισα την ενηλικίωση στα ποδοβολητά

που όλη νύχτα παραμέριζαν

τα αδιάβροχα σύνορα. 

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ

Φαίνεται τελικά πως η ποίηση

είναι η ευγενέστερη μορφή αποτυχίας

που μας μεταθέτει σχεδόν μεροληπτικά

σ'εκείνη την απέραντη ελευθερία

του εν ζωή ναυαγημένου.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ