Κάτι τέτοιο είναι και αυτό που αντιλαμβάνεται ως πανηγύρι και εορτή, την
κατανάλωση ως μοναδικό τρόπο βιώσεως μιας κάποιας πληρότητος τόσο όμως
επίπλαστης και προσωρινής. Την κατανάλωση χάρτινων ευχών και ομοιωμάτων, την
κατανάλωση σκιών μέσα στον πάμφωτο διάκοσμο. Και φυσικά πρέπει να ξεχαστεί ότι έχει πόνο και αδικία γύρω του. Όλοι μας
τρέχουμε να απολαύσουμε εν τέλει αυτό που μας σερβίρεται.
Η θλίψη μένει τεράστια και θα είχαμε προ καιρού παραιτηθεί από κάθε είδους
αγώνα εάν δεν ξέραμε ότι η Εκκλησία εν μέσω χάους και ταραχών και έλλειψης
νοημάτων, θριαμβεύει και ότι ο Κύριος
πάντα συνεργεί εις αγαθόν και πάντας καλεί εις σωτηρία. Μένει μονάχα η ώρα του
καθενός να "συγκαταβεί" στην ταπείνωση του Χριστού. Ο καθένας μας δηλαδή,ο
πτωχεύσας ακρασία πικροτάτης βρώσεως, να κατέβει από το μεγαλεπίβολο άρμα της
α-νοησίας του και να προσκυνήσει τον Κύριο επί φάτνης αλόγων ως βρέφος σπαργανούμενον εκ της Παρθένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου