ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΑΜΦΙΕΣΗΣ

Ο ποτέ δόξαν αθανασίας ημφιεσμένος,

της νεκρώσεως την δοράν,

ως θνητός ελεεινώς περιφέρω

Στιχηρό ιδιόμελο Τριωδίου

Η σπουδή της θάλασσας και η καθημερινή θέα της

 επιτάσσει την μετ-αμφίεση καθώς

η πυκνότητα της ύλης αφήνεται αδιευκρίνιστη εν πολλοίς

στο υγρό περίγραμμα της προσφερομένης θέας

και η αιώνια θεοειδής ύπαρξη του προσώπου χάνεται

αφήνοντας μονάχα το άτομο ως πρόσκαιρο φαινόμενο.

Ο άνθρωπος μετέωρος αναζητεί προσωπείο αμφίεσης έχοντας χάσει την θέαση του υπερβατικού που θα τον απαλλάξει απ’τον βραχνά του θανάτου.

Μονάχα στην εμπειρία των αγίων φυλάσσεται η ανάμνηση της βασιλείας,

 η αμφίεση της αθανασίας ως εικόνα, η συνειδητοποίηση ότι η ζωή του στερείται  ζωής.

Εκεί μονάχα ο άνθρωπος αποκτά ανάστημα ώστε να μπορεί να θρηνήσει

να αισθανθεί την αισχύνη της ελεεινής του περιβολής

και έχοντας οχυρωθεί, να αρχίσει να παλεύει για την ελευθερία του.