Ο ΕΝΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ο Πεντζίκης δεν είναι ηθικιστής,αλλά γνήσιος βυζαντινός.Είναι ο αριστοκράτης της εκκλησίας.Αυτό επιβεβαιώνεται και από προφορικές μαρτυρίες αγιορειτών πατέρων,οι οποίοι τον γνώρισαν και ένοιωσαν την εν Χριστώ βιοτή του.Μια ζωή που αποστρέφεται την φαντασία.Μια ζωή που δεν έχει σχέση με τον ρομαντισμό και τον ιδεαλισμό,γιατί μπορεί εφ'όλου του σώματος να κάνει το σημείο του σταυρού,και έτσι να φτάνει στην πολυπόθητη ανάσταση.

(Απόσπασμα από το πρόλογο)

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ομ.ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ

"Ο ΕΝΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ"ΣΤΟΝ Ν.Γ

ΠΕΝΤΖΙΚΗ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π.ΠΟΥΡΝΑΡΑ,ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2002

ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ

Το δέντρο αυτό είχε φυτρώσει στο πάνω μέρος του κήπου,

ψηλό,μοναχικό,ευθυτενές-ίσως το ύψος του να πρόδιδε μια μυστικήν ιδέα παρείσακτου.Ποτέ δεν έδωσε

λουλούδια και καρπούς,μόνο μια σκιά μακριά που χώριζε στα δυό τον κήπο

κ'ένα μέτρο ανεφάρμοστο για τα σκυμμένα,φορτωμένα δέντρα.

Κάθε βράδυ,όταν έσβηνε το ένδοξο ηλιόγερμα,ένα παράξενο,πορτοκαλί πουλί κούρνιαζε σιωπηλό στο φύλλωμά του

σαν τον μοναδικό καρπό του-μια μικρή χρυσή καμπάνα

σ'ένα πράσινο,θεόρατο καμπαναριό.Όταν κόψαν το δέντρο,

εκείνο το πουλί γύριζε με μικρές,άγριες κραυγές επάνω του

γράφοντας κύκλους στον αγέρα,γράφοντας στο λιόγερμα το σχήμα του δέντρου ανεξάντλητο '

κι αυτή η μικρή καμπάνα

σήμαινε αόρατη ψηλά,και πιο ψηλά απ'το ύψος του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ,ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ-ΚΕΔΡΟΣ 1985

ΔΟΛΕΡΟΝ ΦΑΡΜΑΚΟΝ

Μικρόν ὀδυνᾶ με,οἲμοι,

ἡ ἁμαρτία δολερόν ἒχουσα

  φάρμακον

  αὐτή μοι  συνήγορος,

αὐτή καί κατήγορος ἀναδείκνυται

  τήν δοκοῦσαν συμβουλεύειν

 αὐτήν βλέπω ἐπίβουλον

  αὐτή βοθρίσαι σπεύδει με,

αὐτῆς με λύτρωσε,σωτήρ,

  ὁ θέλων πάντας τούς ἀνθρώπους σωθῆναι.

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ, ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗΝ 

 ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ,ια'

Εκδόσεις Χ.ΜΠΟΥΡΑΣ,ΑΘΗΝΑ 1997

Η ΣΑΛΑ

Μια σκούρα θάλασσα πλημμυρίζει εντός μας

Ν'αλλάξουμε θέση δεν αρκεί

Η ίδια βοή,όπως και χθες μακραίνει

μα δεν χάνεται

παρότι σφραγίσαμε κάθε χαραμάδα

 το φως  μπαίνει

ψηλά σαν μια σκοτεινή οπή στο ταβάνι

από κει δίοδο θα βρούν

  οι  κάψουλες του λιμού

   να κατέβουν στη σάλα.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ

Ὃλες οἱ μυστικιστικές παραδόσεις συμπίπτουν στή βεβαιότητα ὃτι ἡ ἀλήθεια τοῦ μυστηρίου συλλαμβάνεται μέ την βοήθεια συμβόλων.Ἡψυχή,λέει κάπου ὁ ἃγιος Ἰσαάκ,ἒχει "δύο μάτια".Τό ἓνα βλέπει τήν ἀλήθεια μέ σύμβολα.Τό ἂλλο  κατά πρόσωπο.Γιά νά ἀνοίξει το δεύτερο εἶναι άνάγκη νά προηγηθεῖ τό πρῶτο.Οἱ μύθοι καί οἱ τελετουργίες ἐνεργοποιοῦν ἓναν κόσμο συμβόλων καί δημιουργοῦν συνθῆκες μετοχῆς στή μυστική σημασία τους.

Ὁ Πλάτων λέει ἐπίσης ὃτι ὁ μύθος δέν εἶναι ἀληθινός μέ τόν τρόπο πού εἶναι  ἀληθινή μιά ἀφήγηση ἢ μιά λογική πρόταση.Ἐκλογικεύοντας τόν μύθο χάνουμε τἠν πρόσβαση στο γνῶθι σαυτόν.

Ὁ μύθος εἶναι ἀληθινός παρά τό γεγονός ὃτι μπορεῖ νά εἶναι ψευδής κρινόμενος ἀπό λογική ἢ ἱστορική ἂποψη.Σέ ἀντίθεση μέ τή λογική καί τή νατουραλιστική ἀλήθεια,πού διέπουν τόν ἀπομυθοποιημένο χῶρο,ὁ μύθος ἐπιτρέπει τή μετοχή σέ μιάν ἂλλου τύπου ἀλήθεια.Τό σύμβολο ἐπιτρέπει τή γνώση τοῦ ἀγνώστου μέ μή λογικό τρόπο:"ἀγνώστως".

Θεόδωρος Ζιάκας,Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΈΝΟΥ,ΑΡΜΌΣ-2001

ΙΕΡΟΣ ΤΟΠΟΣ

"Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε"(Α'Θεσσ.,ε' 17),προτρέπει ἐπίμονα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος,γιατί ἡ προσευχή εἶναι ἡ πηγή τῆς ὑπάρξεώς μας καί ἡ πιό οἰκία μορφή τῆς ζωῆς μας."Εἲσελθε εἰς τό ταμεῖον σου,καί κλείσας τήν θύραν σου πρόσευξαι τῶ πατρί σου τῶ ἐν τῶ κρυπτῶ"(Ματθ.στ'6).Αύτά τά λόγια μᾶς καλοῦν νά εἰσέλθουμε στόν ἑαυτό μας καί νά κάνουμε ἐκεῖ ἓνα ἱερό.Ὁ "ἱερός τόπος" εἶναι ἡ ἀνθρώπινη καρδιά.Ἡ ζωή τῆς προσευχῆς, ἡ πυκνότητα,τό βάθος καί ὁ ρυθμός της εἶναι τό μέτρο τῆς πνευματικῆς μας ὑγείας καί μᾶς ἀποκαλύπτουν τόν ὶδιο τόν ἑαυτό μας.

"Καί πρωί ἒννυχα λίαν ἀναστάς ἐξῆλθε καί  ἀπῆλθε,εἰς ἒρημον  τόπον,κἀκεῖ προσηύχετο"(Μάρκ. α' 35).

Ὁ "ὲρημος τόπος" κατά τούς ἀσκητάς ἐσωτερικεύεται καί σημαίνει τήν αὐτοσυγκέντρωση ἑνός πνεύματος συγκεντρωμένου στόν ἑαυτό του καί σιωπηλοῦ.Σ'αὐτό τό ἐπίπεδο,ὃπου ὁ ὰνθρωπος κατορθώνει ἐπιτέλους νά σιωπήση,τοποθετεῖται ἡ ἀληθινή προσευχή καό ὁ ἂνθρωπος δέχεται τήν ἐπίσκεψη τοῦ μυστηρίου.

Γιά νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Λόγου,πρέπει νά μάθουμε ν'ἀκούμε τή σιωπή του.Καί πρέπει νά τό μάθουμε,κυρίως,γιατί αὐτή εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ "μέλλοντος αἰῶνος".Ἡ "σιωπή τοῦ πνεύματος" εἶναι ἀνώτερη ἀκόμα καί ἀπό τήν προσευχή.Ἡ ἐμπειρία τῶν Πατέρων εἶναι κατηγορηματική:

ἂν στή ζωή μας δέν ξέρουμε νά δίνουμε θέση στήν περισυλλογή καί στή σιωπή,εἶναι ἀδύνατον νά φθάσουμε σ'ἒνα ἀνώτερο ἐπίπεδο καί νά μπορέσουμε νά προσευχώμαστε στους δημόσιους χώρους.

Ἡ προσευχή μᾶς κάνει νά συνειδητοποιήσουμε ὃτι ἓνα μέρος τῆς ὑπάρξεώς μας εἶναι βουτηγμένο στήν ἀμεσότητα,διαρκῶς ἐμπερίστατο καί διεσπασμένο,καί ὃτι ἓνα ἂλλο  μέρος τῆς ὑπάρξεώς μας τό παρατηρεῖ μέ ἒκπληξη καί συμπόνια.

Π.ΕΥΔΟΚΙΜΩΦ "Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,1980

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η θεία έμπνευση σ'εγκατέλειψε,φίλε μου.

Τι σου μένουν πια;Οι επιθυμίες...

Μ'αυτές δεν πας μακριά.

Το πολύ

Ως την εκπλήρωση ή τη διάψευσή τους.

Αλλιώς,αλλιώς είναι

Όταν έρχεται να κατοικήσει μέσα σου

Των δαιμόνων το σόι.

Σέρνουν μαζί τους σαν δεμένο με φωτιά

Τον αργό θάνατό σου.

Είναι χαρούμενοι μες στα σπλάχνα σου.

Κάτω απ'το στήθος σου είναι ζεστά.

Τρώνε από σένα και σκεπάζονται.

Έξω χειμώνας βαρύς.

Δεν είναι ότι θέλουνε να σ'αφανίσουν.

Μα,όπως γίνεται ένας σεισμός

Κι αλλάζει ο θαμμένος πλευρό

Για να βολέψει τις αλυσίδες του,

Έτσι κουνάν και σπάνε τη σκέψη σου

Κι ερείπια κάνουν τα καλά σου έργα.

Λένε οι φίλοι:"Δέστε ένα πουλί!"

Λένε οι εχθροί:"Δέστε το κλουβί του".

Μα σένανε σε τρώνε οι δαίμονες

Και στον εαυτό σου,μονάχα σ'αυτόν,

Σε μεταμορφώνουν.

Και τι είσαι τάχα χωρίς θεία έμπνευση;

Κάποιος που  θ'αγαπηθεί από τους ανθρώπους.

Κάποιος που όλα τα δώρα της νιότης του

Θα τα ξοδέψει.

Ή,αν είσαι απ'τούς πολύ λυπημένους,

Κάποιος που έκρυψε από το φως του ήλιου

Των δακρύων του τα μαργαριτάρια.

Με την έμπνευση διώκεσαι.

Δεν κυνηγούν το φόνο μα το πένθος.

Θέλει σπηλιές να βρίσκεις και ρουμάνια.

Θέλει να μη μοιραστείς ποτέ

Το ψωμί σου.

Έλα τώρα,μη σκαλίζεις τα χαρτιά σου.

Άλλο μην ταπεινώνεσαι.

Το βράδυ κλείνει τα παράθυρά του.

Κλάψε.

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,Απ'την ποιητική συλλογή ΦΟΡΤΙΟ,Εκδόσεων ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ,Αθήνα 1997

Ο ΚΥΡ-ΝΙΚΟΣ

 Το βαθή ποιητικό ένστικτο μαζί με την λαχτάρα για ζωή,κονιορτοποίησε την ύπαρξή του,την διέλυσε,και αυτό που σχεδόν καθημερινά βίωνε τον έκανε να αρδεύει τα κατώτατα στρώματα του υποσυνείδητου.

Αυτό θα πεί πως εντός του έφερε ένα σπάνιο και γνήσιο δώρο,την αίσθηση εκείνη πως μόνο από τον φως πηγάζει η γνώση κι όχι το αντίθετο.Καταλάβαινε  όσο κανένας άλλος της γενιάς του,το ύποπτο φαινόμενο του ουμανισμού και τί κρύβεται πίσω απ'όλη αυτή την φανφάρα και αυτό γιατί έκπληκτος σχεδόν μεθυσμένος διαπίστωνε πως για να έχει κανείς λόγο εκφραστικό σημαίνει να παραδίδεται εξ ολοκλήρου στο άγνωστο.Να χάσει τον εαυτό του και στην χασούρα αυτή να τον γνωρίσει καλύτερα.Χρωστάω πολλά στον κυρ-Νίκο.Έμαθα κοντά του πως το θαυμάσιο,το εξαιρετικό του ατόμου σαν μονάδα είναι σκότος,έμαθα δε και το καταπληκτικότερο,πως νίκη είναι σε ποιό "σημείο" θα ακουμπίσεις την ήττα σου.

Του Ιωάννη Ζήκα

Απ'τις ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ,

ΑΦΙΕΡΩΜΑ"ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΜΝΗΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ",

Κυριακή 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 1997

ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ

Θα ξανάρθει

ηλιοβασίλεμα μετανιωμένο

ξύπνημα πρωινό.

Και μέ μνήμη καί μέ λήθη

θα ξανάρθει

ήχος απόβροχου καλοκαιρινού.

Θά ξανάρθει

το λίγο νοσταλγώντας του φωτός.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΑΚΗΣ,ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ

Καστανιώτη,ΑΘΗΝΑ 1999

ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ

Κάποτε

θα σταματήσουμε

σα μια γαλάζια άμαξα

μέσ'το χρυσάφι

δε θα μετρήσουμε τα μαύρα

                                        άλογα

δε θά'χουμε τίποτα ν'αθροίσουμε

δε θά'χουμε πια τίποτα

για να μοιράσουμε

κρατώντας

ένα ξύλο

θα περάσουμε

μέσ'απ'τη μαύρη τρύπα

                               του ήλιου

που θα καίει

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ,ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ,1962

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Σκέπασε τον καθρέφτη όσο πιο γρήγορα γίνεται αν σ'ενδιαφέρει κάποιος βαθμός ενδοστρέφειας

τουλάχιστον μέσα στο σπίτι.

Η πόρτα καί τό παράθυρο είναι πορθμεία φιλάνθρωπα γιατί εξασφαλίζουν κατά βούληση θέα,φως,οξυγόνο

ενώ ο καθρέφτης πηγάδι αβυσσαλέας απάτης

παραμορφώνει αυθαίρετα τις διαστάσεις

αφίνοντας σε ορφανό και μετέωρο

όταν ακριβώς υποκρίνεται την πιό ζεστή οικειότητα

την πιό απαραχάρακτη ταυτότητα των πραγμάτων.

Κάθε άλλη επιφάνεια δεν είναι μόνο όριο

προσανατολισμού ή σταθερότητας

είναι και τοπίο από αθέατες εσοχές κι εξοχές που επιφαίνει μιά παλλόμενη αλήθεια.

Ο καθρέφτης  μήτε τοπίο μήτε όριο

ενσαρκώνει μόνο το χάος του θανάτου

αντανακλώντας νεκρή τή ζωή,

μ'όση αδιαφορία του επιτρέπει η παγερή φύση του και πιό πολύ

η αμέτοχη κι απόλυτη στιλπνότητα του..

Σ.Σ. ΧΑΡΚΙΑΝΑΚΗ,ΕΙΣ ΩΤΑ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ,ΑΘΗΝΑ 1981

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ

Πλήρης πίστεως εις τον Θεόν,

εις το καθαρόν καί ευθές της προαιρέσεώς μου

 απέρχομαι εις την ημετέραν πατρίδα.

Ο Θεός είναι σκεπαστής μου 

και άνευ ταύτης της πίστεως

 ούτε εμαυτόν κατενόουν,

ούτε ήλπιζον ουδέν

Ιωάννης Καποδίστριας,επιστολή προς Κ.Α. Στούρζαν εις Οδησσόν(Επιστολαί,Α',335)

[Πηγή:ΜΝΗΜΗ 1821,ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1971]

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΙΣΤΟΣ

Άσπρο φως

εκτυφλωτικό

μέσα οι ίνες του ύπνου πάλλονται

ζυγιάζεται ο νους

μα δεν μένει όρθιος

σχοινιά που κρέμονται

σε πλήθος δυνάμεως

μάταιη εναπόθεση

επί καθέδρας λοιμών

τα επιτεύματα τους

ουρλιάζουν ακατάπαυστα όλες οι φωνές γύρω

δεν υπάρχει σωτηρία στον θεό σας

ο απομένων πιστός

σφίγγει τα δόντια και αποφαίνεται:

"δεν θα φοβηθώ απ'τους κύκλους του τρόμου

 που έρχονται να με πνίξουν

τα δόντια της τρέλλας συντρίβονται

σε πόλεμο τα δάχτυλα

σε παράταξη τα χέρια"

είναι ο τελευταίος πιστός.

ΑΠ'ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Απόψε που δέ φύτρωσαν τ'αστέρια

στόν κάμπο τ'ουρανού

και νύχτωσαν καί χάνονται τα βήματα μου

στό χείλος της αβύσσου,

ύψωσ' ανείπωτα βαριά τά δυό μου χέρια

να κρατηθώ απ'τό νου.

Μα εκείνος μου'πε:

δέν μπορώ, 

απ'τήν καρδιά κρατήσου.

Π.Β.ΠΑΣΧΟΥ

ΑΥΤΟΜΙΣΟΣ

Καθ'όν τρόπον οι άνθρωποι ζουν μετ'εντάσεως τας τυχόν θανατηφόρους ασθενείας,όπως επί παραδείγματι τον καρκίνον,ούτως-ενίοτε δε και μετά μεγαλυτέρας φρίκης-ζουν τινες την εν αυτοίς παρουσίαν αμαρτωλών παθών,άτινα χωρίζουν από του Κυρίου.Ούτοι αληθώς επιγινώσκουν εαυτούς ως "χειρίστους πάντων"'βλέπουν ειλικρινώς εαυτούς εις το εξώτερον σκότος.Τότε συνάγεται εν αυτοίς η μεγίστη ενέργεια προσευχής μετανοίας.Αύτη δε δύναται να φθάση εις τοιούτον βαθμόν,ώστε ο νούς αυτών παύει να λειτουργή και δεν δύναται να είπη ει μη:

"Ιησού,σώσόν με τον αμαρτωλόν"

Είναι σωτήριον δι'ημάς,εάν αυξάνη εντός ημών η αποστροφή προς την αμαρτίαν,ήτις μεταβάλλεται εις αυτομίσος.Αλλέως διατρέχομεν τον κίνδυνον να εξοικειωθώμεν μετά της αμαρτίας,ήτις είναι τοσούτον πολύπλευρος και λεπτή,ώστε συνήθως δεν παρατηρούμεν την παρουσίαν αυτής εις όλας ημών τας ενεργείας τας εισέτι κατ'όψιν καλάς.Είναι δύσκολος,αλλά και θαυμαστός ο αγών της καταδύσεως του ηγεμονικού νου εις το αόρατον κέντρον της προσωπικότητος ημών δια της επικλήσεως του Ονόματος του Ιησού Χριστού,άνευ της πίστεως εις τον οποίον ουδείς δύναται να διακρίνη τον εντός ημών ενεργούντα θανατηφόρον ιόν της αμαρτίας.Δια της τοιαύτης πάλης προς το εν ημίν ζων κακόν αποκαλύπτονται ουχί μόνον τα βάθη του ιδίου ημών είναι,αλλά και αι μυστηριώδεις άβυσσοι της ζωής όλου του κόσμου.

Τότε το πνεύμα ημών αφίσταται των ψιλών και επιπολαίων καθ'ημέραν φαινομένων και εν "φρίκη" δι'εαυτό αναγνωρίζει την αγίαν δύναμιν άλλης πρπσευχής;άλλου επιπέδου,κράζον:

"Κύριε Ιησού,ο Σωτήρ μου,ελέησον,ελέησον με τον ελεεινόν"

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ ,απ'το βιβλίο ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΡΟΦΗΣ

Μέγας λιμός/

λοιμός
ύψωμα του φωτός
στα προς το ζειν
επείγομαι

ΕΝΑΣ ΦΟΒΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ

Ασχέτως της τρέχουσας κατάστασης,ξύπνησα δύσθυμος.Ήταν όνειρο;

Ο νέος άνθρωπος άσχετα με το αν δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο,δεν έχει μέσα στην ψυχή του παρά φόβο.Έναν φόβο μεγάλο κι απέραντο.Φοβισμένοι κατεβαίνουν όλοι στα γρήγορα τις σκάλες του σπιτιού για το υπόγειο.Βροντάν πάνω από τον ουρανό.Μια ξένη άγνωστη δύναμη έξω από το σπίτι επενεργεί.Η μεγάλη αδελφή που βγήκε κάποια στιγμή διακινδυνεύοντας στην ταράτσα,είπε ότι είδε ψηλά στο σκοτάδι της νύχτας,μια τεράστια φραντζόλα που πετούσε,ζεστή και κατάφωτη.Θεέ μου!Πως είναι δυνατόν το οικείο ψωμί ν'αστράφτει και να βροντά από ψηλά,στέλνοντας τρομάρα στις ψυχές;

Ένα σπίτι τρύπησε η στέγη του και γκρέμισαν όλα στη σειρά τα πατώματα.Μιά τρύπα μεγάλη σαν κρατήρας ηφαιστίου ανοίχτηκε στα θεμέλια.Εκεί καταπώθηκε το κορίτσι που στο πάνω πάτωμα έπαιζε πιάνο,την ώρα που είχε συγκεντρωθεί η οικογένεια για το φαγητό γύρω απ'το τραπέζι.

Ο πατέρας κατέβηκε μόνο με μια παντόφλα απ'τη βιάση του να γλιτώσει.

Ν.Γ.Πεντζίκη,Το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης

ΠΛΗΓΗ ΦΛΕΓΜΑΙΝΟΥΣΑ

Ὦ ἰατρέ φιλόψυχε καὶ φιλοικτίρμον μόνε,

ὁ δωρεάν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τετραυματισμένους

ἰώμενος,ἰάτρευσον μώλωπας,τραύματά μου.

Στάλαξόν σου τὸ ἒλαιον  τῆς χάριτος ,Θεέ μου,

καὶ τὰς πληγάς μου ἂλειψον,ἐξάλειψον τὰ ἓλκη,

συνούλωσον καὶ σύσφιγξον τὰ παραλελυμένα

μέλη μου καὶ ἀφάνισον τὰς οὐλὰς πάσας,Σῶτερ,

καὶ τέλεον ὑγίωσον ὃλον με ὡς πρώην,

ὃτε οὐκ ἧν μοι μώλωψ,

Οὐδέ πληγή φλεγμαίνουσα,οὐ κηλίς, ὦ Θεέ μου,

ἀλλά γαλήνη καὶ χαρά,εἰρήνη καὶ πραότης,

ἁγία τε ταπείνωσις καὶ ἡ μακροθυμία,

ὑπομονῆς ὁ φωτισμός καὶ τῶν καλλίστων  ἒργων,

ὑπομονή καὶ δύναμις ἀήττητος εἰς ἃπαν.

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ  ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,ΥΜΝΟΙ ΜΣΤ' 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

 Τό ἀνθρώπινο σῶμα

Ἀποβάλλει τό πύο

Ὃπως ὃλα τά ξένα σώματα

Τό πύο ἂλλοτε τό ἀπορροφοῦσαν

Τό μετάξι τό μπαμπάκι ἀκόμα καί τά ράκη

Τώρα στά νάυλον καί τά πλαστικά

Μένει ἀνέπαφο

Δυό φορές ξένο.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΑΚΗΣ,από την συλλογή ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΚΑΡΑΖ,ΚΕΔΡΟΣ 1978