Ο ΚΥΡ-ΝΙΚΟΣ

 Το βαθή ποιητικό ένστικτο μαζί με την λαχτάρα για ζωή,κονιορτοποίησε την ύπαρξή του,την διέλυσε,και αυτό που σχεδόν καθημερινά βίωνε τον έκανε να αρδεύει τα κατώτατα στρώματα του υποσυνείδητου.

Αυτό θα πεί πως εντός του έφερε ένα σπάνιο και γνήσιο δώρο,την αίσθηση εκείνη πως μόνο από τον φως πηγάζει η γνώση κι όχι το αντίθετο.Καταλάβαινε  όσο κανένας άλλος της γενιάς του,το ύποπτο φαινόμενο του ουμανισμού και τί κρύβεται πίσω απ'όλη αυτή την φανφάρα και αυτό γιατί έκπληκτος σχεδόν μεθυσμένος διαπίστωνε πως για να έχει κανείς λόγο εκφραστικό σημαίνει να παραδίδεται εξ ολοκλήρου στο άγνωστο.Να χάσει τον εαυτό του και στην χασούρα αυτή να τον γνωρίσει καλύτερα.Χρωστάω πολλά στον κυρ-Νίκο.Έμαθα κοντά του πως το θαυμάσιο,το εξαιρετικό του ατόμου σαν μονάδα είναι σκότος,έμαθα δε και το καταπληκτικότερο,πως νίκη είναι σε ποιό "σημείο" θα ακουμπίσεις την ήττα σου.

Του Ιωάννη Ζήκα

Απ'τις ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ,

ΑΦΙΕΡΩΜΑ"ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΜΝΗΜΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ",

Κυριακή 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 1997