Ο Δαρβίνος στον καιρό του ταξιδεύοντας ως φυσιοδίφης,μάλλον αδύνατου ιδιοσυγκρασίας(υπέφερε από εξαιρετικά επώδυνες και επίμονες κεφαλαλγίες),θαυμάζοντας τον φυσικό κόσμο ύφαινε ένα ένδυμα της ψυχής
Εκεί που περιγράφει ένα είδος χταπόδι των νήσων του Πράσινου Ακρωτηρίου,εκδηλώνει σαφώς έρωτα.
"Πέρασα ώρες και ώρες" λέγει "μελετώντας τις συνήθειες του".
Εκτός των όσων παρατηρεί για την προσαρμογή του χρωματισμού του προς το εκάστοτε περιβάλλον και τον τρόπο που μετακινήται αστραπηδόν,χάρις στα μακρυά του πλοκάμια και πάει και χώνεται μαζί με τ'άλλα του γένους του στις γεμάτες θάλασσα λακούβες,που εγκαταλείπει η παλιρρο'ι΄κή κίνηση του Ωκεανού,αναφέροντας πως κρυμμένο σε μια ρωγμή,τον σκόπευε πιτσιλώντας τον,χάρις σε ειδικό σύστημα σιφονίου.
Ομιλεί με αγάπη.
Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε σκέψεις,που μας επιτρέπουν να καταλάβουμε,ότι ο άνθρωπος,θραύοντας τις πύλες της θανατερής ατομικής μοναξιάς του,είναι δυνατό να ντυθεί φόρεμα ζώου.
Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου,αν καταγόμεθα ή όχι από τους πιθήκους.
Πλάσματα και εκείνα τα ζώα,όπως και ο άνθρωπος,αμαρτωλά.
Το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι άπασα η κτίση των φυσικώς ορατών προσβλέπει τον κεκοσμημένο νυμφώνα του Σωτήρος.
Αλλά θνητή η πλάση στερείται ενδύματος ίνα εισέλθη εν αυτώ.
(Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 100 ΗΜΕΡΩΝ)
