ΠΙΚΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Η πίκρα,όταν υπάρχει,δένεται στο μάγουλο,

γλιστράει από τη μύτη και πέφτει στο μικρό

πηγάδι που τη δέχεται σαν ξένο σώμα.

Ύστερα κατεβαίνει τη σκοτεινή στοά,

έρποντας κάποτε,μα τη φλογίζει ελπίδα

να βρή την καρδιά,να ξαποστάσει εκεί.

Στο δρόμο συναντά καβούρια των λιμνών

και λίγο φως που ξέφυγε του ήλιου.

Πιάνει κουβέντα με τα κύτταρα,

πάνω στις απολήξεις σκαρφαλώνει,

ακούει το ρόχθο του πελάου και τρέμει.

Καθώς το λένε οι ναυτικοί,μπορεί

ποτέ η πίκρα να μη δή στεριά.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ-ΤΟ ΑΓΓΕΙΟ ΜΕ ΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ,ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1973