σώμα που
στεκόταν σχεδόν αόρατο
εκείνο το
ομιχλώδες πρωινό
σε ξύλινους
πασσάλους και τανυσμένα σχοινιά
υποβασταζόμενο
απ'τις φρικτές υποψίες του πλήθους
αργότερα που
άνοιξε ο καιρός
σαν τις
κλωστές που περνούσαν οι γυναίκες απ'τα στολισμένα άνθη
έτσι εγκατέλειπε χωρίς θλίψη
τη χοάνη
του πέτρινου μνημείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου