ΠΡΟΣΦΕΥΓΩ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Τρομερός αμπελώνας ο ανθρώπινος βίος.Εντούτοις διαφέρει πάντοτε το είδος της μέθης.Και εδώ προκύπτει η μόνη ορατή ερώτηση:Που το όν;Που βρίσκεται της καρδιάς το διαθέσιμο;Είμαι μικρός,ελάχιστος,όχι στ’αστεία,για να χτίσω την απόκριση.Προσφεύγω,λοιπόν,εκεί,στην αιωνιότητα:

"O Θεός αγάπη εστί,και ο μένων εν τη αγάπη,εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ[…]φόβος ουκ έστι εν τη αγάπη,αλλ’η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον,ότι ο φόβος κόλασιν έχει,ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη"

Κι ακόμη:

"Hμείς αγαπώμεν αυτόν,ότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς,εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν,και τον αδελφόν αυτού μισή,ψεύστης εστίν,ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε πως δύναται αγαπάν"(Ιωάννου,Α’δ 16-21)

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,ΠΕΖΑ ΚΕΙΜΕΝΑ,ΙΚΑΡΟΣ 1998