ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΑ

Κανείς μας δεν στέκει στα βήματά του. 
Καθένας πορεύεται προς τα κρησφύγετα της οπτασίας του.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΠΡΑΞΗ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΟΝΟΧΙΤΩΝΟΣ

Κάποια όνειρα που βλέπω,μ'αρέσει ναν τα διηγιέμαι.Τι είδα χτές.Ένας ερημίτης κόβει λουλούδι και λέει στους μαθητάδες ολόγυρα:"Βλέπετε τίποτα σ'αυτήνε την πράξη;"Ο ένας λέει πως είναι αγάπη για τ'άνθη και ομοίωση μαζί τους,ο άλλος λέει πως είναι η μη-συνείδηση και τείνει σε κινήσεις μη-χρησιμότητας,ένας άλλος αποκρίνεται πως ήτανε μια ανάπαυλα της αγιότητας.Ο ερημίτης πάει στο μίσχο,δένει το λουλούδι με σπάγγο,λέγοντας:"'Ητανε μια πράξη εξουσίας".Και έμεινε άφωνος έως θανάτου,κατά το όνειρο που είδα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,από την συλλογή ΕΡΥΘΡΟΓΡΑΦΟΣ,ΑΠΟΠΕΙΡΑ,1988 

ΔΟΣΟΛΗΨΙΕΣ ΠΟΥΛΙΩΝ

Ο ειρηνοποιός στεκόταν τρεκλίζοντας  

στα ασθενικά του πόδια,

στο στήθος μια απεχθή  τρύπα 

συνέχιζε να καλύπτει την καρδιά,

απέναντι έβλεπα τα τεκταινόμενα:

δοσοληψίες πουλιών

που τσιμπολογούσαν περιέργεια και θυμό

ίχνη περιττωμάτων γιγαντιαίων  πιθήκων

 που κολύμπησαν στην προιστορία.

Kατά την διάρκεια των δευτερολέπτων

 όλο και κάποια ένταση των μυών

 μείωνε την προσφερόμενη θέα

 καθώς η καρδιά αγκομαχούσε να ανακτήσει

 τον άλλο μισό της θάνατο.

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΣΤΟ ΠΥΡΓΙ

Ύμνους λαμπρέ Αλέξανδρε αναπέμπεις στην Θεομήτορα,κατεβαίνοντας στα "αγαπημένα προσκυνήματα"της γενέτηρας.
Σε συνεπέρνει η ταπεινή ωραιότητα της υπαίθρου και η αρμονία του κεκαθαρμένου ανθρώπου με τον Θεό και με όλη την κτίση.
Όπως και συ,κράζομε και εμείς:"δώς μου άνεση Παναγία μου πριν απέλθω και πλέον δεν υπάρχω." 



Χαίρετ'ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ' η έρημος ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
χαίρεται απ'την εκκλησίτσα,
που μοσχοβολά πάνω στη ράχη.

Χαίρεται το άγριο δέντρο,που γέρνει
το μισό απάνω στον βράχο,το μισό στον γκρεμό
χαίρετ' ο βοσκός,που φυσά τον αυλό του,
χαίρετ' η γίδα του,που τρέχει στα βράχια,
χαίρεται το ερίφιο,που πηδά χαρμόσυνα.

Κι η πλάση όλη αναγαλλιάζει
και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γής,
σα σεμνή κόρη,που περιμένε χρόνια
τον αραβωνιαστικό της απ'τα ξένα
και τέλος τον απόλαψε πρίν είναι πολύ αργά
και σαν τη στείρα γραία,που γέννησε θεόπαιδο
κι ευφράνθη στα γεράματά της.

Δος μου κι εμένα άνεση,Παναγία μου,
πριν ν'απέλθω και πλέον δεν υπάρχω.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Το σκοτάδι, ως συνέπεια της πτώσεως του ανθρώπου, δεν βγάζει ποτέ στο φως. Το φως διαλύει το σκοτάδι, διότι το σκοτάδι είναι ανυπόστατο, δεν έχει ουσία. Υπάρχει όμως μία περίπτωσις την οποία πανσόφως εκμεταλλεύεται ο παντουργός Θεός για το καλό μας, βγάζοντας και από το κακό καλό, από το σκοτάδι φως. Πώς; Δια της μετανοίας. Βλέπω την κακία μου, την αμαρτία μου,μετανοώ, κλαίω, θρηνώ, οδηγούμαι στον Θεόν, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, νήφω, καρτερώ, και μέσα μου καλλιεργείται ο καινούργιος άνθρωπος που βγαίνει από την μετάνοια. Άρα, το καλό δεν βγαίνει από το κακό, αλλά από την μετάνοια, που είναι άλλος νους, ο νους που τον παρέχει ο Θεός μέσα στην καρδιά.

Όταν ανησυχεί, λόγου χάριν, ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή αμαρτάνει το παιδί, και το κτυπά, οπωσδήποτε θα βγάλει αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι, εάν το παιδί κάνη αμαρτίες, σημαίνει ότι ζητάει την αμαρτία και θα τα βάλει με σένα, που γίνεσαι κήρυξ της αρετής. Και τώρα μεν φοβάται να αμαρτήσει, αλλά μόλις απελευθερωθεί από σένα, θα οδηγηθεί αμέσως στο κακό. Η βία, το κακό, δεν μπορεί να βγάλει καλό.

Πες λοιπόν στο παιδάκι σου το καλό, μάθε του τι είναι ο Θεός. Μίλησέ του από το πλήρωμα της δικής σου καρδιάς, φώτισέ του λίγο την συνείδηση με την δική σου λαχτάρα και θεία εμπειρία,και μπαίνοντας μέσα του ο Θεός, θα τον αγαπήσει. Μπορεί να βρίζει, μπορεί να κάνη αμαρτίες, αλλά έχοντας τα σπέρματα του Θεού, που είναι τόσο ισχυρά, ο Θεός τα καλλιεργεί και βγαίνει η καινούργια φύτρα, το καινούργιο βλαστάρι, το οποίο δίδει καινούργια ζωή. Αυτή είναι η μετάνοια.

Το παιδί δηλαδή αυτό, επειδή το αφήνεις ελεύθερο, επειδή το σέβεσαι, επειδή του είπες την αλήθεια, επειδή του απεκάλυψες τι έχει η καρδούλα σου και τι κόσμοι υπάρχουν μέσα σε αυτήν,λέγει μετά: Μα, τί φρικτή ζωή που κάνω! Τί είναι αυτή η αμαρτία! «Αναστήσομαι και επιστρέψω εις τον Πατέρα» (Λουκ. 15, 18). Και ο βλαστός της μετανοίας βγάζει τον καρπό της καινής ζωής.

Έτσι τα καταφέρνει ο Θεός να βγάζει και από το στόμα του λύκου την σωτηρία.

Ο Ιώβ, από την κατάρα στην οποία είχε πέσει, έβγαλε την ευλογία του Θεού και ανεκαινίσθη. Ο Μωυσής ο Αιθίοψ, από τα εγκλήματα και τις ληστείες, έβγαλε την καινούργια ασκητικώτατη ζωή και έγινε αγνώριστος. Δεν τον γνώρισαν καν οι παλαιοί σύντροφοί του και οι άλλοι ληστές΄ τόσο «ανεκαινίσθη ως αετού η νεότης του» (Ψαλμ. 102, 5), έγινε καινούργια η ζωή του.

Επομένως, μπορούμε να πούμε: Όποιος είναι θυμώδης, ας στρέψη όλον τον θυμό, όλη την εσωτερική ένταση του προς τη αγάπη του Θεού, προς την ειρήνη, προς τα σωτήρια λόγια, προς το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν», χρησιμοποιώντας όποιον τρόπο τον βοηθεί. Κάποιος το έλεγε, κτυπώντας τα χέρια του. Τον είδα και τον ρώτησα: Τί κάνεις εκεί; Και μου απήντησε: Είχα μάθει με τα μηχανήματα να κουνώ τα χέρια μου και δεν μπορώ τώρα να κάνω αλλοιώς. Μπράβο, του λέγω, συγχαρητήρια. Βλέπετε πως το κακό, ο θόρυβος, που είναι το χειρότερο κακό, μπορεί να βγάλει και καλό; Κάποιος θαλασσινός το έλεγε, έχοντας την εντύπωση ότι έπιανε τα κουπιά, γι’ αυτό και κουνούσε τα χέρια του. Πραγματικά έπιανε το κουπί, τον Χριστόν.

Άρα, το παν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Ό,τι μας δίνει ο Θεός, ότι μας κάνουν οι άλλοι, ότι παθαίνουμε μέσα μας και γύρω μας, όλα είναι μεταγωγικά προς τον Θεόν. Τόσο απέραντη είναι η αγάπη του Θεού. Μόνον τα αποβράσματα του εγώ μας δεν είναι σωτήρια. Αυτά μας απομακρύνουν από τον Θεόν.

Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Ίσως στην γωνιά αυτή της γης,
-περιφρονείται εδώ ο ήλιος,ως μέγας φλύαρος-
ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια
και δούμε την εξίσωση του φωτός
και την αντιπροσωπευτική του ανθρώπου ανάγκη
να οδεύει προς το άπειρο

ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ

                                                   Υπάρχουμε γιατί υπήρχε θυσία.
                                                                           
                                                                                                      ΠΑΥΛΕΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ

ΣΚΟΥΡΙΑ

Στην πρώτη κρίση
συνονθήλευμα φθινοπωρινών φύλλων
στο δεύτερο χτύπημα,
στάλες αλμύρας στον κλειστό καιρό.
Και μόνο μετά την λαίλαπα της καταιγίδας
η απλόχερη ανάμνηση της φθοράς.

ΩΡΑΙΑ ΕΡΕΙΠΙΑ

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Ο Κύριος των Δυνάμεων ας αναπαύει πάντα τους ποιητές 

Ν.Γ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

αγαπώ(θέλω να προλάβω να το κάνω καλά,όλο και καλύτερα)

Γιώργος Φιλιππίδης

ΤΕΧΝΗ

Είχε κατέβει η συγκατάβαση

Δεν μπορούσε άλλωστε ν’αφαιρέσει τίποτα

Σ’ολόκληρη τη νύχτα

ούτε ένα κόκκο άμμου

ούτε ακόμη και τότε

 που μέσα στη βιασύνη της ωραιότητας,

άφηνε τον κόσμο λειψό,

αρνούμενος να ζωγραφίσει ένα αστέρι.

ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙΡΟ

Έχουμε ακόμη καιρό να κόψουμε παπαρούνες για να μη γεράσουν τα χέρια μας στο μοναστήρι των βιβλίων.Εδώ ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό βάρος της πέτρας που σηκώνουμε στη ράχη.
Εδώ η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από τρείς χιλιάδες τόσα χρόνια.
Κάθε πουλί που βουτάει στο γαλάζιο,κάθε χορταράκι που φυτρώνει στην άκρη του δρόμου,μας φέρνει το μήνυμα του Θεού.Μια ριγηλή μικρή βουή σε κάθε δευτερόλεπτο και μεις κοντά κοντά στα πράγματα...

                                                                                                      ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ

Χαίνουσα πληγή
δεινός πολιτισμικός εξευτελισμός
Γη της αναρχίας
Εκπρόσωποι των Σομαλών στο Λονδίνο
ΤΟΞΙΚΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ
τέλεια καταιγίδα
βασανιστήρια ακραίας μεσαιωνικής μορφής
10000 παιδιά το μήνα/λιμός
ευθεία βολή κατά του πολιτισμού και του
ανθρωπισμού.

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

 Κήπος κρεμαστός το πλοίο,
κρατιέται από μιαν άβυσσο
στην άβυσσο μην πέσει.

ΜΝΗΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΨΥΧΩΝ

Ένας με χοντρά γόνατα ανεβαίνει στο λιοπύρι
γυρεύει μιαν άνοιξη
στο κεφάλι του περασμένη μια τροχαλία
μ'αυτήν και με κάτι ξεκαρφαλωμένα χερούλια
γυρίζει τους οδόντες της θεωρίας
Αργά αργά αναδεύονται οι θλίψεις πρώτα
Οι πάσχοντες περιμένουν στη σειρά

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Η μεγαλύτερη αμαρτία στις μέρες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση.Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος,ως εκμηδένιση,ενώ πρέπει να θεωρήται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας.Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνον την πίστη στην Ανάσταση αλλά και την βεβαιότητα γι’αυτήν.Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.                                               

 Π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ,Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής 

Ο ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΣ ΝΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Λιμοκτονώ στα δύστηνα υπόγεια,

με την αντάρα της περαστικής καταιγίδας

στα πρόθυρα της ανίατης σιγής,

Περιοδεύουν με τα μπαλωμένα παλιόρουχα

οι νεόπλουτοι των συνοικιών

Τρυγώντας απ’το ποτάμι θυμό και θλίψη.

Έρχονται οι μέρες μα ποιος προσέχει

 την αντιφάσκουσα ορμή στα παραδομένα τείχη.

                                                 St.Rose,New Orleans

                                                   Φόρτωση,7^η  μέρα.

ΤΑ ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ ΤΟΥ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΥ

Μισώ τους χορτασμένους.Αυτούς με το επίσημο ένδυμα που λένε θέσφατα από καθέδρας.Που τις σκληρές εμπειρίες τις έμαθαν απ’τα στόματα των άλλων.Αυτούς που λένε τα λόγια τα ηχηρά.Αλλά επιμελώς τυλίγονται σε βαμβάκια για να μην τσακίσουν τις γωνίες τους,για να μην τους αγγίζουν οι βρύσες της ζωής που δεν την έχουν ζήσει.Τους πρώην φίλους.Αυτούς που κλείνουν τη θέα.Που πιστευουν στη σκοπιμότητα.Αυτούς  που φωνάζουν τα εύκολα ζήτω.Αυτούς που δίνουν τις ανέξοδες συμβουλές κι όλο μιλούν για ταπεινοφροσύνη.Αυτούς που σ’όλη μου την ζωή σαρκάζανε τα είδωλα μου,κραυγάζοντας μου εκείνο το γνήσια ελληνικό «στην ψάθα θα πεθάνεις».

Το άλλο μισό της ζωγραφικής μου είναι η αγάπη.Σ’αυτούς που αδικούνται,που πεινούν,που δεν βρίσκουν δικαιοσύνη,που τους εξαπατούν,τους αποκοιμίζουν,τους περιφρονούν,τους σκοτώνουν.Αγάπη στα καθέκαστα του γύρω μας κόσμου.Θέλω να κάνω ένα μικρό κατάλογο απ’αυτά: Τα νησιά,τη θάλασσα,τα χαλάσματα,οι έρημοι βράχοι,τα αίματα,τα σπίτια,τα αγάλματα,οι σκουριές,οι γρηές,τα πουλιά,τα σπαθιά,οι κοπέλες,οι αμμουδιές,τα κάστρα,τα όστρακα,τα ξερά κλαδιά,τα βιβλία,οι πνιγμένοι,οι τρελλοί,τα καράβια,οι σοβαρές μορφές στις παλιές φωτογραφίες.

ΡΑΛΛΗΣ ΚΟΨΙΔΗΣ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

ΩΣΠΕΡ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΔΙΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΙ ΝΥΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΡΗ ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ,

ΟΥΤΩ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΗΔΟΝΗΝ ΛΥΠΑΙ ΚΑΙ ΟΔΥΝΑΙ,ΕΙΤΕ ΕΝ ΤΩ ΠΑΡΩΝΤΙ ΕΙΤΕ ΕΝ ΤΩ ΜΕΛΛΟΝΤΙ

ΜΙΚΡΗ ΕΠΩΔΟΣ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ

Τη μέρα συνήθως 

όλα παραδίδονται

στην κατακόρυφη φθορά.
Διαλεχτές αντιξοότητες μονάχα ρίχνουν καυστική μνήμη

 στα σαγόνια του ύπνου.

Το βράδυ όμως 

η νυχτωδία του κήπου ξυπνά,

και οι πιό σιωπηλοί ήχοι
 ξεγυμνώνουν την άναρθρη λύπη.

      

ΜΑΤΙΑ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ

Όμορφος ο κόσμος

Μόνο που μάτια ακούραστα

Ζητάει η περήφανη απλότητα

                                                                                                  Έχουν ψυχή τα πράγματα
                                                                                                  και την γυρεύουν


                                                                                                                       Γ.ΘΕΜΕΛΗΣ

ΘΕΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ

Αχ παράθυρα που κλείσατε

χωρίς  καν μια ελπίδα αναμονής

ζωές που πήρατε χωρίς του  ανταμώματος

έναν λυγμό

Μην θλίβετε τους περαστικούς

με το πεισμωμένο

σφαλιστό σας δάκρυ.

ΣΧΕΔΟΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ

Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ απ'τον ουρανό

το σώμα μου φθαρτό

έχει από πέσιμο σχεδόν οριστικά τσακίσει.

      

                             ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ

Κανένας δε θα μείνει να μαρτυρήσει,να πει σ'αυτούς που έρχονται,πόσο παιδευτήκαμε να κρατήσουμε τη ζωή;

Πρέπει κι αυτοί μονάχοι να το μάθουν;

                                                                                           ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΗ

ΑΠΤΟΗΤΟΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΟΣ

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν;

εφόσον

θολά αγγίζω

    το κράσπεδο του κόσμου

έρχεται η ώρα της επιφυλακής

σκουριασμένοι κρίκοι

και σκοινιά

                                                    μπαταρισμένα απ'την πολυκαιρία                                                   

και ο νους εκεί

μισοσβησμένος

μια αχτίδα που έγειρε μέσ'το σκότος

ΠΛΩΡΕΣ

Το σχήμα του βίου καταστρέφει την σιωπή των κεκοιμημένων
Εκείνοι διαφεντεύουν την μνήμη
Έχουν χωρίσει την ιστορία απ'τις ρωγμές των θορύβων
Εμείς περιμένουμε
Οι κατ'επίφασιν ζωντανοί
Εμείς περιμένουμε την ελεημοσύνη τους

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

Του μεν θανάτου μήτηρ εστίν η ηδονή'
της ηδονής δε θάνατος εστιν ο πόνος

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.

Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα 

και απ'αυτήν την αγαλματώδη παρουσία 

του περασμένου έπους.

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η αγάπη

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η ατελεύτητη μάζα μας

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας 

και της κάθε μας ευχής  εν παντί τόπω,

σκοπός της ζωής μας είναι 

το σεσημασμένον δέρας της υπαρξεώς μας.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ,ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΗΣΑΜΕ

Δεν είμαστε δεν βρισκόμαστε 

π ο υ θ ε ν ά

Τα σπίτια που κατοικήσαμε

έκοψαν τα σκοινιά που τα κρατούσαν

αγκυροβολημένα

Ελεύθερα τώρα κυματίζουν στο κενό

-ξεθωριασμένα σκηνικά-

Ο άνεμος τα ξεσήκωσε και τα πήρε

μ'όλα τα υπάρχοντά μας

Εξαφανίστηκαν μες σε μια νύχτα

διαλύθηκαν καθώς το αλάτι στο νερό

Υπήρξαν,δεν υπάρχουν πια

Δεν ε ί ν α ι.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ

Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο
μα κανείς δεν απαντάει.
Όμως εγώ ξέρω πως πίσω απ'τον τοίχο
είναι ο Θεός.
Γιατί μόνον Εκείνος δεν απαντά.

                        Τάσος Λειβαδίτης

ΦΑΝΗΚΕ ΩΣ ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Ο διάδρομος ήταν γεμάτος εντοιχισμένα όνειρα.Βγαίνοντας σχεδόν σκόνταφτες πάνω σε παρασυρμένα απ΄την βροχή προσωπικά αντικείμενα,σημειωματάρια της νυχτερινής βάρδιας,σκεπασμένους καθρέφτες με κάθε λογής κουρέλια,ακόμη και τεράστιες οθόνες με κρεμασμένα τα καλώδια στο πλάι. Όταν τον κοίταξα ,ένα κούνημα του κεφαλιού διέκρινα,που είναι αν μη τι άλλο μια κατάφαση.Το βάραθρο έτοιμο.Ναι  λοιπόν, ας μπούμε βαθιά στην απόγνωση.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠ'ΤΗΝ ΚΙΝΑ