Παλεύουν οι ψυχές μεταξύ τους η ένταση του άλγους αυξάνει,δυναμώνει.Από κει που τις τσακίζει ο αέρας γέρνουν,κάποιες φαγωνονται και πέφτουν από το βάρος της θλίψης.
Μα επειδή η μάχη αυτή είναι με σάρκα και οστά,βασανίζονται και τα σώματα.
Τα κορμιά σέρνουνε δυσανάλογα βάρη.
Πέφτουν στην αρρώστια και την ανημπορια
Η ισορροπία των χημικών στοιχείων διασαλευεται,τα κύτταρα ,το γονιδίωμα ελευθερώνουν κατά χρονική αλληλουχία την προγονική τους κληρονομιά:Την αρρώστια και την φθορά.
Από την άλλη,η φύση κάνει συνεχώς και με αμείωτη ένταση τη δουλειά της.Σκαρφαλωνει στους τοίχους, αναρριχάται στα παράθυρα,φράζει τις πόρτες και τα ξεστ`εα*.Δουλευει αμείωτα εκεί που η ανθρώπινη παρουσία διακόπηκε.
Τα παραπάνω, συμπερασματικά συνέλεξα απ' την πρόσφατη επίσκεψη μου στον γενεθλιο τόπο:την Βουρκωτη.
Και θα είχα φύγει με αυτήν την πικρή γεύση αν ορισμενες συναπαντησεις με κάποια πρόσωπα δεν μου θύμιζαν,ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα περιβόλι με κάθε λογης αγαθο,και πρεπει μονάχα να στραφεί στον Θεό για να ξεριζωθεί από μέσα της το σκοτάδι.Και ότι ο άνθρωπος είναι ένα ανθακι προορισμένο να σταθεί στην μέση του παραδείσου της αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου