ΘΑΛΑΣΣΟΜΑΧΟΥΣΑ

Η Παναγία η Θαλασσομαχούσα.Εικόνα φυλασσόμενη στο Μουσείο της Μονής Στροφάδων και Αγ.Διονυσίου.

                             

                                   Της θαλάσσης παύει την απειλήν

                                               η σεπτή σου χάρις 

                                        και του κλύδωνος την ορμήν,

                                                Θαλασσομαχούσα,

                                      πραύνει ξενοτρόπως δεικνύουσα 

                                        τοις πάσι σην θείαν                                                            πρόνοιαν.

ΑΘΩΣ ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ

ΟΡΘΡΟΣ

Μη φοβόσαστε που ξημερώνει,
έχουμε την καλή ελπίδα στην καρδιά μας.
Άς είναι οι δρόμοι έρημοι από ανθρώπους,
θ'ακουστούν όλες οι φωνές της ημέρας.

Μην αναστενάζεις που ο μόχθος έχει πολλές ώρες,
το κάθε βάρος τ'αλαφρώνει η συντροφιά,
ένα μάτι που προβάλλει απ'την συννεφιά,
η καλή ελπίδα πώχουμε στην καρδιά.

Ακούς πως πάλλεται σαν καμπάν'από φως,
διώχνωντας τα σκοτεινά φαντάσματα,
προσκαλώντας τον εργάτη στην οικοδομή,
η καλή ελπίδα πούναι στην καρδιά.

Τρέξτε πρόθυμα με το δίχτυ της ζωής,
στη θάλασσα με τις λαχτάρες που σιωπούν,
κάτι από τον ήλιο π'αναλειώνει στα νερά,
θ'ανέβει απάνω η ελπίδα της καρδιάς.

ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ,ΑΣΕ,1988)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΔΙΑΒΑΤΟΣ

θ  ά λ α  σ σ α

αδιάβατος,

γλυκεία και πολύτιμος

Η ΣΕΠΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑΣ.
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΩΤΕΡΑ ΣΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑΣ.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:ΑΓΙΟΣ ΣΙΜΩΝ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑ 1987

ΚΑΤΑΚΕΙΜΕΝΟΣ ΟΡΘΙΟΣ

Μόνον αυτοί που τρέφουν όνειρα

απολαμβάνουν την πραγματικότητα

                                                                Ν.Καρούζος

                                   Δυνατότητες Χρήση της ομιλίας

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ

Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές,δυο τρείς νότες κυμάτων,την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι,λίγες μέντες από δυό κοντά κοντά βαλμένες ανάσες,ένα τραγούδι βαρύθυμο σαν βράχος μαύρος,και το δάκρυ,το δάκρυ της μιας φοράς,το για πάντοτε.Όλα όσα μ'άλλα λόγια κάνουν την αληθινή του φωτογραφία,την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ. 
Αποδίδω μεγάλη σημασία σ'αυτό το έσχατο του εαυτού μας αντίτυπο.Που εαν συμβεί να διακρίνουμε πίσω του αφρισμένη τη θάλασσα ή λευκό το σπιτάκι,να μην προσπερνάμε,τάχατες οι ανώτεροι εμείς,παρά να γονυπετούμε και να κάνουμε το σταυρό μας με δέος.
(ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)

ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΤΑΣΤΗΘΑ

Μόνος
μ' ένα δελτίο καιρού
μ' έναν πλήρη
οδηγό  ταξιδιού
κάνεις ν' ανέβεις από τους
πρόποδες του ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΥ
σκληρό βουνό
μ' απέριττες πλαγιές
που κλείνουν σε χαράδρα
αν δεν λιαστείς
στην απλωμένη πέτρα
θα αποκάμεις στην γρανιτένια του απόχη
και ο ύπνος θα'ρθεί
αθόρυβα πατώντας στις μύτες
σκορπώντας 
το μπουκέτο των ονείρων
που τόσο πρόθυμα έφτιαξε η άνοιξη.

ΛΑ'Ι'ΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Χωρίς τους ποιητές,τις εικόνες ή τους ήχους ο άνθρωπος είναι "ανάπηρος της πραγματικότητας",
Χωρίς αυτούς κανείς δεν είναι αρτιμελής.(ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ,ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ ΤΟΥ '70,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ,2014

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ(Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ)

                                                                                  (Λόγια ενός μονολόγου)

Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να επιμείνουμε στη ζωή,

να μην περιμένουμε να προσφερθεί η ευγενικιά πολιτισμένη

βοήθεια.Ψέμα είναι .Δεν μπορούμε να βασιστούμε παρά στη δικιά μας μόνο την αρετή.Ποια όμως            δύναμη απομένει

όταν το πλοίο από την κούραση έχει βυθιστεί.

Σταχτής,μαβής ουρανός πέφτει

στην πράσινη,κίτρινη θάλασσα πάνω

και η στεργιά που αποκόβει

τη φορά των κυμάτων με τον άσπρον αφρό

ούτε απόμακρα δεν φαίνεται σα σύνορο γαλάζιο.

Όταν χωρίσει η ξασπρισμένη μαβιά λωρίδα

της δεύτερης αυγής που παραδέρνουμε στο σκοτεινό στερέωμα

ελπίδα δεν απόμένει καμιά.

Όμως για τη ζωή δεν πρέπει να μιλάμε

δεν μας είναι άλλο για να διαλέξουμε

αν η ελπίδα δεν υπάρχει,η θέληση είναι η ζωή

πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επιμείνουμε στη ζωή.

Είναι ένας ναυαγός που συλλογίζεται:Πολύ τον βασανίζει 

το ρύπος,από τα βρώμικα νερά,που πέφτει απάνω του.

(Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ,ΑΣΕ 1988)

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΩΣ ΤΟ ΠΑΡΚΟ

Μεγάλη πείνα 
           αδυσώπητη, 
βουβός o κλαυθμός, 
           με τρέφει η προσευχή 
           χωρίς να προσεύχομαι.

ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΜΕΣ'ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Κάθε που νύχτωνε 
είχα συνήθεια να τοποθετώ στο τραπέζι
 τη μάσκα ως φανό
στην φτωχική παρουσία σου
 και όταν στη μέση της καταιγίδας χανόσουν
έκρυβα το πρόσωπο μην αισχυνθεί ο απών.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

Αν έχεις δεμένα τα όρια σου

Σφίξε στην παλάμη το απρόσβλητο κενό

Και πέρνα με βιασύνη την κεντρική είσοδο

Στόχευσε δίχως περιστροφές στο νου

Που λατρεύει την ελευθερία

Στα λασπόνερα της οιμωγής

Προσπέρασε το εμπόδιο της θύμησης και του πόνου

Αν  τα όρια σου μένουν ακόμη δεμένα

Προς επίσχεση των σειρήνων

Ο νους θα σου ανταποδώσει το θράσος.

ΛΟΓΟΙ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ

ΣΧΕΔΙΟ ΡΑΛΛΗ ΚΟΨΙΔΗ

                                                                                                                                                                                                                    Αν αποφύγω τα κοσμικά κείμενα,τότε θ'αδειάσω και θα πάψει και η                                                       πάλη.Γιατί ο άνθρωπος κάνει έναν αγώνα με το παραδοσιακό.Λοιπόν                                                   εγώ διαβάζω τα ιερά κείμενα,αλλά πρέπει να διαβάσω και τα                                                                 κοσμικά,να τα συσχετίσω,να παλέψω και να με                                                                                       νικήσουν.Καταλαβαίνετε;Να με νικήσουν και να μπορέσω πια,ως                                                         νικημένος,ν'αποκατασταθώ με την ανάγνωση των ιερών κειμένων.

(Σχετικα με την ανάγνωση ιερών και κοσμικών κειμένων,συζήτηση του Γιώργου Δανιήλ με τον Ν.Γ.Πεντζίκη.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΥΝΑΞΗ,ΤΕΥΧΟΣ  27)

ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ ΗΧΩΝ

Μονάζων
    κρεμασμένος στα
βάραθρα της ερημιάς
    με λέξεις που
βογκούν
  πόνο
στάλες παρουσίας
      φωτός στα
 κουρέλια της σιωπής 

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Άκου

Τα γρυλίσματα των χοίρων μέσα στην θεϊκή πραγματικότητα

Τον ατελείωτο ορυμαγδό των ηλεκτρονίων σε παρατάξεις 

διόδων

Που κραδαίνουν την μοναδικότητά μου ως αγοραίο 

υποκείμενο

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Χάραζε.Πάνω απ' την κοιλάδα της Άρνης,στο ψηλό βουνό της Άνδρου,στο Πέταλο άρχιζαν να φτάνουν απ' το βοριά τα πρώτα σύννεφα.Όλη τη νύχτα βάσταξε η ξαστεριά.Ήταν πολύ.Εδώ ψηλά,στην καρδιά της Άνδρου,όλον τον καιρό έχει σύννεφο ακουμπισμένο πάνω στη γη.Όταν κυνηγημένοι απ' τον φόβο των κουρσάρων,οι νησιώτες άφησαν κάποτε τα παράλια και πήραν τα δύσκολα μονοπάτια των βουνών τους,εδώ,στον τόπο με τα σύννεφα είπαν να βρούνε καταφύγιο,να κάνουν τη νέα πατρίδα τους.
-Τι να την βγάλουμε τη νέα πατρίδα μας;
είπαν
 Και κοιτάζοντας το σύννεφο που τους τύλιγε,το πούσι που πια έμελλε μέσα του να ζούνε,
είπαν τη νέα πατρίδα τους Β ο υ ρ κ ω τ ή.Μάθανε από τότες στα παιδιά τους να το αγαπάνε το παραμύθι του τόπου τους:ένα σύννεφο ακουμπισμένο πάντα στο ψηλό βουνό του νησιού τους.
(ΗΛΙΑ ΒΕΝΈΖΗ,ΑΝΕΜΟΙ)

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Σε κάποια οθόνη προβάλλονται σκηνές απ’τίς ζωές που έλειπα αφήνοντας μπάστακα μια αλλοπρόσαλλη ενοχή στα ονειρώδη συμβάντα ,τώρα αφήνω κάποιον άλλον να σηκώσει το άχθος των ημερών  εκείνον που απ’τά σύνορα του Κόριου δρασκέλισε την μεγαλειώδη νεότητα

Χαιρέκακη επιβίωση

Μας μαραίνεις μπροστά στα ποσοστά του παιδικού λιμού επί τοις εκατό προς όφελος ημών των προηγμένων.

ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗ

δεν αφίσταμαι πολύ από παντός είδους προδοσία



ας πάω να διάγω οιονδήποτε θέλω κολασμένο βίο μέχρι να επιστρέψω στον πηλό απ'όπου προήλθα

δεν χρήζει περισσότερου ενδιαφέροντος το άτομο μου

πιο κοντά στην αλήθεια,από το να προσέχουμε το πρόσωπο μας,είναι να θυμόμαστε τον πλησίον


(Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ,ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ)

Η ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

ΑΣ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙΣ ΚΥΡΙΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ
ΣΟΙΣ ΩΡΑΙΟΤΗΤΟΣ




Β Α Θ Ι Α


ΣΤΟΝ ΟΛΑΙΘΡΟΝ


ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ

Κάθε στιγμή 
είναι 
η στιγμή της κρίσεως
ρίχνεις λίγο δηλητήριο 
στην απόγνωση
και η μέρα 
σου δίνει απλόχερα
την ανταμοιβή 
του θανατοποινίτη

λίγο κομμάτι ήλιο 
στον πρόσκαιρο ουρανό.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΣΧΕΔΙΟ ΡΑΛΛΗ ΚΟΨΙΔΗ

Έκλεισα τον ογκώδη τόμο του Τριωδίου
κουτσαίνοντας από εγκέφαλο
 διανύοντας τα τελευταία χιλιόμετρα της καιομένης καρδίας
δεν έμεινε παρά ένα κομμάτι θραυσμάτων απ' το τετέλεσται
 θα είχα απολέσει της απογνώσεως την ουσία
εάν δεν έφερα στη μνήμη τον αντάξιο εκείνο των παλαιών ασκητών
που έμεινε 
αίθριος υπό των αστέρων
υπομένοντας έως τέλους τις επιθέσεις του αντιδίκου
προσευχόμενος

Η ΟΛΟΣΩΜΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Και άνθισε η ερημιά 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Γ. ΒΑΡΛΑΜΟΥ

γύρω κόμπους-κόμπους
 απ' την ποικιλία των ανθών 
σηκώθηκε η ομορφιά περπατώντας
 διάνοιξε την κλεισμένη θύρα
 και το θηρίο σκορπίστηκε 
ως πρωινή δρόσος 
επάνω του τείχους
 τυλίχθηκε η ελπίδα
στην αδημονία του δένδρου
Στο Όρος σήμερα 
 προσέρχονται οι ταπεινές
 αποθέτοντας την αγνότητα
 στον ορθάνοιχτο τάφο.

ΑΒΥΣΣΟΥ ΑΙΩΡΗΣΗ

Η πορεία 

ένα μισοτελειωμένο όνειρο

ένας γυμνός θάνατος 

που δεν τελείωσε ακόμα

στα ακριβά ευρήματα

 απόθεση κενού

δίχως σκέψη στο αχαλίνωτο τρεχαλητό

στους φόβους που πολλαπλασιάζονται

 κάθε βήμα  υποθήκη στην νιότη

διαπραγμάτευση σκληρή

 προσευχή αίματος

και όχι εξαΰλωση συναισθημάτων

ΚΑΙ Η ΗΛΙΚΙΑ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΕ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Ελεεινολογώ

 τις στοιβαγμένες χαρές

Την επιμέλεια των πωλητών

  στις βιτρίνες

Την προσχεδιασμένη

  διαχυτικότητα των συναισθημάτων

Τον κατ’επίφαση βηματισμό

  στο κέντρο της πόλης

Χαράζω την μέρα με ακρίβεια εγχειρήσεως

Ίχνη αίματος στις τομές του εγκεφάλου.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ

Περί της συνεχούς αναμονής του Αοράτου δεν είχα ιδέα,αντικρίζοντας τον σιδερένιο κλωβό με τα φώτα καταιγιστικά να ακυρώνουν την μνήμη,χώθηκα κατά την συνήθεια μου στην καθημερινότητα με προσήλωση πριν με ξεχωρίσει το πλήθος,εκ των συνθηκών υποχρεούμαι να παλέψω ενάντια στον παλαιό άνθρωπο,να καλλιεργήσω την καρτερία σε συνθήκες άνυδρου τοπίου,είναι αυτή η συστολή της ύπαρξης από την απειλή της μονώσεως.

ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

ΑΓΓΙΖΩ    ΤΗΝ   ΠΕΙΝΑ
ΜΗΝ         ΔΙΑΤΑΡΑΧΘΕΙ
Η   ΗΣΥΧΙΑ
ΕΧΩ      ΠΟΛΛΟΥΣ      ΤΡΟΠΟΥΣ
ΝΑ    ΣΥΜΒΙΒΑΖΩ    ΤΟΥΣ   ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ
ΠΡΙΝ      ΠΕΣΕΙ       Ο       ΗΛΙΟΣ
ΠΡΙΝ     ΜΑΣ     ΒΡΟΥΝ
ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΙ      ΣΥΜΜΑΧΟΙ
ΑΣ    ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ     ΛΟΙΠΟΝ

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ B

ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΧΩΡΟΥ

Στέκω στην άκρη του κήπου
-οι φύλακες άφαντοι- 
απορημένος με την σφοδρότητα του καιρού 
βήματα οδηγημένα 
μέσα στην θύελλα
ομιχλώδης ορίζοντας μετά την ιστορία
ο ήρωας ζητά ανάσες  
καθώς οδεύει προς το αμετάκλητο
ούτε οι δάφνες τον εμποδίζουν 
να κλάψει 
αντάμα με τους κακόμοιρους 
με τις ενοχές σαν όρνεα 
πάνω απ’τους ώμους
ανώφελο στο μυαλό 
το αίσθημα καθώς μ’εξισώνει
με τις σκιές 
και όντως πολύ σκοτάδι
εισέρχεται 
δια της εκδικήσεως 
ως ροπής προς τον άλλον
τόση η βιασύνη να επιδεικνύεις
ως κορώνα την μόνωση
απ'τον κόσμο
είχαμε φουντάρει

μέγα κατόρθωμα

η απόγνωση

στις ρωγμές

των απόκρυφων στεναγμών 

παρέλαση χορών μαρτύρων της αγάπης

έλεγα

γιατί συνήθως η ησυχία ερχόταν

με κάποια σφοδρότητα 

και είχα ελάχιστα ανταλλάγματα 

στη συνδιαλλαγή 

των παθών.

ΕΧΟΥΜΕ ΗΤΤΗΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ

Είχε αφηνιάσει το μέλλον
κρατώντας ίσα-ίσα
το πρόσχημα του τρόμου
χρησιμοποιούσε ασυνήθιστες λέξεις για να υποδηλώσει την μοίρα που έφτανε
όπως "άθροιση ιστοριών" ή "προδοσία"
σε πολύ μακρινές εικόνες και όνειρα που στριμώχτηκαν σαν γέρικα σκαριά
και ξύλα στο απώτερο παρελθόν
ήξερε να φυλάει τα ανεξήγητα παρείσακτα σύμβολα
που ξέρασε η ιστορία
σαν θέλησε και κείνη να βύζάξει όπου κοκκίνιζε χάραμα
και όπου λαμπύριζε το φως 

ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΗΤΕΥΕΙ

H περίσσια 

      του αίματος 

στοχεύει

      απευθείας 

στη διαδοχή

     των εποχών 

απ’τη δίνη των τζιτζικιών

     ως την ανάπαυση του ελαιώνα,

       Αρδεύει τη συγγνώμη της προσευχής

και στα δυσνόητα πρωινά του χειμώνα 

      συλλαβίζει μετάνοια

                                     Και όλα αυτά μέσα

                                      στο σώμα.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Μαζεύοντας κάθε μέρα,

ικανότητες και αρετές 

να πως δημιουργήθηκε τούτος ο τεράστιος σωρός από άχρηστα υλικά,

την μεγάλη ώρα που κρέμονται όλα τα βλέμματα πάνω σου 

δεν έχεις βοήθεια από πουθενά

οι πόρτες ερμητικά κλειστές,

οι ζωές χτυπημένες από ένα ανεξήγητο σαράκι,

οδεύεις προς απόγνωση 

αν αποτύχεις να κρατήσεις το καλό σου όνομα,

εκτός αν δεις...

τι άφησε πίσω της η ιστορία,
αλυσίδες ατελείωτες προσώπων
που στην ακραία στιγμή της αγωνίας
αναζήτησαν καταφύγιο στην ιδέα τους
μα το μόνο που βρήκαν ήταν ένα πουλί
να χαιδεύει με την σκιά του το τζάμι
στην άκρη του ωκεανού

ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πώς να συλλάβουμε τον λόγο,τον πολύ χαρακτηριστικό:¨Ποιήσομεν άνθρωπον¨ και όχι ¨πολλά ανθρώπινα όντα-ανθρώπους¨…Οφείλουμε να αποκτήσουμε τη συνείδηση ότι το ανθρώπινο ¨είναι¨ είναι ένα.Είναι μονάδα θρυμματισμένη τώρα από την πτώση,με συνέπεια να γίνουμε ένα πλήθος ατόμων και η φύση μας να κατακερματιστεί σε μικρά κομμάτια…(ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ,ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,ΤΟΜΟΣ Α’σελ,357)

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ω,ποιητή
σ'ανήλιαγα υπόγεια
και σ'υπερώα
ποιός θα μετρήσει τη σκιά
το φως που στέρεψε
 ποιός θα ζυγίσει
η φωνή σου που διαλαλεί
τον μύθο και την αλήθεια
είναι βραχνή
ποιός να την πιστέψει.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ

Εκείνο το πρωί έβρεχε ασταμάτητα

ποταμοί υδάτων έτρεχαν πάνω απ’τους φακούς

έσταζαν οι άνθρωποι ντροπή και απορία

καθώς πέφταν οι σάρκες τους προς τη γη

από μια θανατηφόρα άσκηση της βαρύτητας

τα χείλη έχασκαν

και η θάλασσα ακόμα τυραννιόταν να σταθεί στο στερέωμα

ήταν η μέρα που απεκδυθήκαμε το βασιλικό  ιμάτιο

και βάλαμε σαν ανόητοι τα παλιόρουχα

της έσχατης κατάπτωσης.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΦΩΣ

Ο λόγος των δευτερολέπτων στην ισορροπία της αίσθησης

υπάρχω γέφυρα της ηλεκτρομαγνητικής πανδαισίας

βγαίνοντας καθώς το φως διαλύεται

το αισθητό

το παρηγορητικό

το ανακριτικό

διαχωρίζω τα άχρηστα υλικά προς ανακύκλωση

ΤΙΚ-ΤΑΚ

αυλαία χρόνου

ο ουρανός γεμάτος χρονικότητα

απειρίζουσα

απειροφορούσα    

     07.52    12-3-2012

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΕΩΣ

-Δεν μπορεί να πει κανείς για την Ελλάδα ότι είναι νεκρή,είναι πολύ ζωντανή.
-Έχουμε ανησυχία και για την Ελλάδα...
-Δεν πιστεύετε ότι θα νικήσομε;
-Πιστεύομε...
(Συνομιλία του Πατρός Σωφρονίου του Έσσεξ με Αγιορείτη ηγούμενο).                                                               (ΣΧΕΔΙΟ ΡΑΛΛΗ  ΚΟΨΙΔΗ)

                                                                                                                                                                   

                                                                                                               

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ Δ

Φάροι.Οι φρουροί της θάλασσας,οι "άγιοι" των ναυτικών,

το άσβεστο φως που καθοδηγεί.

Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ 

ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΒΟΛΤΑ

Κλειστά παντζούρια προχωρημένο μεσημέρι καιρός απόλυτης ελευθερίας,είπα:ας ήμουν χαμένος στο πλήθος χωρίς κανένας να νοιαστεί,στυγνή απόλυτη τυραννία,καμία υπόσχεση δεν απέσπασα για την επαύριον την στριμωγμένη παράξενη μέρα όταν ο ήλιος θα με ρωτήσει αν υπήρξα χωρίς να πάρει απάντηση,ώσπου να με ξεβράσει κάποιο πρωί η θάλασσα που την είπα τύχη ή μοίρα γιατί κάποιο μερίδιο μου έχει φυλαγμένο ο Πατέρας και είναι κρίμα σκέφτηκα να πεθάνω της πείνας.

ΠΤΩΣΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Όταν το σπαθί χαμήλωσε από ένα φτωχό ρακένδυτο υποκείμενο

και η ιστορία λογάριασε μονάχα τη φήμη μιας σκανδαλώδους πράξεως

ήρθαν τα στίφη των φτωχών και αδικημένων

να σπάσουν με την τεμπελιά τους την συντήρηση του στρατού

δεν παραμιλώ χωρίς λόγο απλώς βαθαίνω το χάσμα με το παρόν

καθώς ο φόβος τρίζει τα δόντια στην καλοστημένη ευζωία

Ώσπου τα κεκτημένα γκρέμισαν την ένδεια 

και χρειάστηκαν δρεπανοφόροι ιδεών

στρέφοντας την βία προς τα έξω

απαιτήθηκαν σιδερένιες πόρτες, κλειδαριές και

κωδικοί προστασίας για το ευτελές προϊόν του πάθους.  

Η ΜΑΣΤΙΓΩΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Δεν είχε κοπάσει η μαστίγωση της σιωπής,

ο καθένας έπαιρνε την μερίδα του,

δύο ανούσιες παραιτήσεις,

πέντ'-έξι ρύπους απόγνωσης όλα κι όλα,

έπειτα στην μοναχική κλίνη

χρωμάτιζε κάτω απ' το ημίφως της άγνοιας,την απροσμέτρητη φθορά.  

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ

-έρχεται  πρώτη

         -στο παγίδευμα της νιότης 
          αναδίδει το ωραιότερο άρωμα


        - η άκρα καταφυγή γίνεται
           στα φρικτότερα λάθη.
           


     

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

διψάμε και χορεύουμε στο ξέφωτο της πίκρας δισάκι μόνο στην δύσπνοια του ήλιου και απάνεμη σκανδάλη στην τραγική μοίρα ζηλεύουμε διαβάτες της παρακοής εμείς και είρωνες μπροστά στην εικόνα μας οι διάδοχοι νικητές είμαστε και σέρνουμε ως λάφυρο την σάρκα       της πατρίδας

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ

Πεσμένος στα σκουπίδια

Περισσότερο σκιά παρά άνθρωπος

Καμιά φαμίλια δεν τον περιμένει

Στ’ανοιχτά

Μετά το πρώτο τράνταγμα είχε ακουμπήσει την πλάτη

μην μπουν τα νερά και βυθιστούν όλοι τους

«θα μοιραστούμε έναν κόσμο τρόμου»,μού’πε

Αποτόλμησε τότε μια ικεσία στον πεθαμένο

Είχα απομείνει να τον κοιτώ με αποστροφή

Να τον στείλω πίσω

Σ’έναν κόσμο ανύπαρκτο

Επιθυμούσα

Οι προσευχές μου να μην χαραχτούν ποτέ ξανά

Από τούτες τις φρικτές κραυγές του κατευόδιου

  

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΙΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μεταμελούμαι κάθε φορά που σκοτεινιάζει

Έβαλα και γω ένα χεράκι στο επερχόμενο σούρουπο

Επαπειλούμενη η ζωή στενεύει στη χρυσόσκονη της μέρας

Ούτε την αναμαρτησία,βοηθεία του Κυρίου

Πεθύμησα

Μέσα στο βρώμικο λάκκο βουτώ τα βλέφαρα και τους ώμους

Σηκώνομαι το πρωί

Ήλιος,νοσταλγία

Υπάρχει καιρός ακόμα λοιπόν

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

                    Σήμερα λαχανιασμένος ήρθα ως το πρωί 
             όλη νύχτα πάλευα με ένα σμήνος πουλιών
           έφτασα έστω,λέω
στο παμφάγο ξέφωτο
                    δίχως άλλη επιλογή
αφήνω να φαγωθούν
 πρώτα οι θλίψεις
                                            μετά
                         μέσα στο στήθος
          της προσευχής
       οι ψίθυροι 

ΑΜΜΕΣΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Μαζεύω προσεχτικά τα κομμάτια της ιστορίας κάθε βράδυ,
βέβαια είναι τόσο βίαιος ο θρυμματισμός,ώστε κάποια υπολείμματα 
σκορπούν μαζί με τα ψίχουλα στην άκρη του δωματίου
και πάνω στο χαλί
Μα αρκούν απλώς δυο-τρεις διαβεβαιώσεις για να καθαριστεί την επαύριον όλο το σπίτι,
το σαλόνι,οι σκάλες που οδηγούν στον ουρανό 
και το τεράστιο τζάμι που κάθε δειλινό αγναντεύουμε τον ορίζοντα.
Την επόμενη φορά που θα ξαναφτιαχτεί η ιστορία και θα δοθεί προς κατανάλωση
όλοι οι παριστάμενοι θα παρατείνουν ως αργά την αναπόφευκτη ανακωχή.

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΥΜΦΕΡΕΙ

Επιμένω
χωρίς προσευχή
δεν έχουμε μερτικό στην απελπισία
είμαστε στην καταδίκη της υλώδους ευτυχίας
πίσω απ' τους φωταγωγημένους τίτλους
στο μέτρημα κάθε θανάτου
και στην θλίψη των δρόμων.

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

ΜΟΝΤΕΛΟ ΧΟΙΡΟΣΤΑΣΙΟΥ

Δεν απομένει παρά η αναμονή 

για έξωθεν βοήθεια, 
των φίλων

 την ανάκτηση της πρότερης ευτυχίας. 

Η ίδια τυραννία της βαρυτικής εξοβέλισης

 εξουθενώνει, 

αδυναμία του συστήματος για ορθολογικό προσδιορισμό των αναγκών,

ίσως μείνουμε σύξυλοι στην απεραντοσύνη

 της μετριότητας, 

όσο ελπίζουμε βεβαίως.

Η θύελλα ξεσηκώνει την απόγνωση 

προς μετακίνηση του ογκόλιθου των παθών,

παρά τον μέγα αναρριχητικό αγώνα.

Ω τι εφευρίσκω για να μείνει άθικτο το θηρίο.  

  

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

  Αν η αρχιτεκτονική του τσιμέντου είναι η εικόνα της κονιορτοποιημένης ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου που δεν έχει ανάσες,μέσα σ'ένα κόσμο απομονωμένο απ'τη φύση και πλήρως εναρμονισμένο με την ηλεκτρονική αύρα της προσωρινότητας του,τα ερείπια συμβολίζουν την υπέρβαση απ'την υλόφρονη μάζωξη των συνωστισμένων.

  Τα ερείπια χάσκουν γεμάτα απορία για την βιασύνη και την απουσία νοήματος,τα ερείπια συνεχίζουν να υπάρχουν διαμελίζοντας τον χρόνο και κυκλοφορούν ως σαλοί στην πολυάσχολη ασημαντότητα των πόλεων.

  Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ θα αναρτάται κατά καιρούς με αυτοτελή         θεματολογία  φωτογραφιών και κείμενων στο παρόν ιστολόγιο. 

Η ΥΠΑΡΞΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ

 δεν θάβεται ούτε ζητάει ελεημοσύνη,η ύπαρξη τινάζει τις στάχτες της επιβίωσης,κραδαίνει την μάχαιρα του ανέφικτου και τεμαχίζει τα ανίδεα όνειρα,

 τις σκόρπιες ελπίδες,τα γράμματα που στείλαμε κάποτε χωρίς να λάβουμε απάντηση...

Προειδοποιεί η ύπαρξη προς όλες τις κατευθύνσεις σέρνοντας πάνω στα αιχμηρά δευτερόλεπτα το μένος της ακήρυχτης μάχης.

         

ΠΑΛΙΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

Ήρθαν όπως άλλοτε
με την βροχή να ρέει στα πλακάκια
και στις ρωγμές του δρόμου,
"αγγελικοί και πρόστυχοι επισκέπτες"
έφευγε η άλλη ζωή στο χαρτί
ρουφώντας τα χθεσινά χρώματα,
εκείνοι φοβούμενοι μην μείνει η γιορτή
χωρίς συνδαιτυμόνες
έστρωσαν με άνοιξη την είσοδο,
"εδώ τα πάθη,εδώ και η υπερνίκηση τους"
έντυσαν τότε με την βιαστική τους μνήμη
τους παλιάτσους και τους τρελούς που έμπαιναν
μην αντέχοντας τη γύμνια
στα παλιόρουχα και στην ανάσα,
"συγγενεύουμε με τ' άστρα"
ήταν μικρή η μέρα
για άλλες συνδιαλλαγές.