ΣΠΟΥΔΗ ΤΗΣ ΆΝΟΙΞΗΣ

 Σπουδή της άνοιξης

Πόσο περισσότερο

ν'ανοιξει στ'αρωματα

πόσο να τεντώσει

η χορδή της μνήμης

ΣΥΡΑΓΓΑ

 Κρατιέται από κάτι σχοινιά

Ο ήλιος κρυμμένος

Αποφεύγει να κοιτάξει

Είναι πολλά έντομα

Είναι καλοκαίρι

Έχουν συραγγα σκαμμένη και

Μπαινοβγαίνουν άνθρωποι

Σαν σε υπόγειο τρένο

Χαλαρώνει η δέσμη

Μένει σκληρό φως και ζεστή

άμμος

ΕΝΘΕΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΕΝΑΡΘΡΟΣ ΥΜΝΟΣ

Ι.Μ ΓΡΗΓΟΡΟΥ,ΠΑΣΧΑ 1975

 

 

 

Ο Πεντζίκης καταργεί μέ κύρος τον ψυχαναγκασμό στο μυθιστόρημα καί κατοχυρώνει μέ γνώση τη μυστική φυσική Αντιστοιχία ανάμεσα στο μέγα και τό μικρό,το όλο και το Μέρος - στη Μανία και την ησυχία.Ο λόγος του έχει από τη συγκοινωνία των χυμών,τη συνοχή των ιστών ενός πολυπλόκου φυτικού οργανισμού - αν το Φυτό είναι το τέλειο και το σοφό σώμα,κείμενο μεταξύ ήλιου και γης(κείμενο ήλιου και γης),εκεί όπου το φως γίνεται ίαμβος  χλωρός στον στίχο που είναι το δάσος- αλλά είναι και λόγος ερειστικός,δηλαδή στηρικτικός ενός κοσμικού νοήματος: ένας Ειρμός- Σκελετός που συναρθρώνει όργανα(σύμβολα)πολλαπλών κινήσεων,αμέτρητων βουλήσεων,επάλληλων αισθήσεων,άπειρων πράξεων,ακατάσχετων λογισμών.Αποκατέστησε,είπα,την Αντιστοιχία ανάμεσα στο παν και το ένα- αλλά και Αντικατέστησε  το παν με το ένα,δηλαδή το παν με τα πάντα,το Πολύ με τα πολλά.Με  αυτήν την ίδια αίσθηση  αποδέχομαι  και την εκκλησιαστική Στερεοτυπία του,ως αντικατάσταση ,ασφαλώς ισάξια,της ένθεης σιωπής από τον Έναρθρο ύμνο- της έκστασης από τον εορτασμό της,του θεϊκού από το ιερό.Δηλαδή του Λόγου από τον Φθόγγο.

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ,ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ Αρ.26  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ  1984  

 

 

 

 

 

ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ

 Προσδοκώ Ανάσταση νεκρων

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 

ΕΙΚΌΝΕΣ ΧΩΡΙΟΥ

 

Μεγάλη Τετάρτη στο χωριό.

Τα πάντα ορωνται πνευματικά:

το ανθακι που μόλις υπερνικησε τον χειμώνα

το νερό στο ποτάμι ως φύση -δύναμη που διαλαλεί την Σοφία

η στάλα της νυχτερινής υγρασίας πάνω στα φύλλα.

Η μυσταγωγια επιτείνεται στους ήχους

το βράδυ.Κελαρισμα μέσ'τις φυλλωσιές ή  γάβγισμα ενός μακρινού σκύλου που μέσ'την γαλήνη λες και σε βγάζει έξω από τον χρόνο, στην μετά-ιστορια.

Είμαστε μια γενιά ευάλωτη γιατί καλουμαστε ν απολογηθουμε στις νεότερες γενεές για έναν κόσμο δυσκολότερο και ακατανόητα ανερμηνευτο.

Η ορμή της τεχνικής,πράγματι ισοπεδώνει το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου, όμως είναι μια αναπόφευκτη ροή του χρόνου στην ιστορία αν και δεν λύνει τα βαθιά υπαρξιακά του προβλήματα.

Η επιδίωξη της ευκολίας η διαρκής απομάκρυνση απ'την πραγματική ζωή  χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό ειδικά σήμερα με το να ζούμε μια εικόνα της ζωής,ένα στιγμιότυπο,με το να είμαστε ακίνητοι   

σε ένα φόντο διαρκούς κινήσεως.Τα πάντα αλλάζουν πριν καν τα καταλάβουμε ή τα αντιληφθούμε.

Ανέβηκα το δρόμο αριστερά απ'την αγία Βαρβάρα προς το Ζενιο,το φως έρχεται ατόφιο απ' τον πρωινό ήλιο.Ειναι πικρή η απώλεια των ριζών μας,είμαστε υποκείμενα καρικατούρες,αντλούμε ενέργεια από εξαντλημένες πηγές.

Το Πάσχα βιώνεται μόνο στον βαθμό που πολεμάμε τον παλαιό άνθρωπο μέσα μας,στον βαθμό που δίνουμε το δικαίωμα στον Θεό 

να ενεργήσει στη ζωή μας.Τοτε,μας δίνει  το χέρι του.Αν απλώσουμε το δικο μας θα το αρπάξει και θα μας γλιτώσει από την άβυσσο.Τοτε όλα θα αποκτούν νόημα και η ιστορία θα τακτοποιηται στις πραγματικές της διαστασεις.

Ειμαστε κατά βάθος όντα αδύναμα,αλλά είμαστε παιδιά του Θεου.Αν το αντιληφθούμε εγκαιρως θα βρουμε και μεις δύναμη να υψώσουμε την φωνή και μαζί με όλους τους αγαπημένους κεκοιμημένους να πούμε

Χριστός Ανέστη.

ΚΑΡΒΟΥΝΑ

Δέν πέρασαν χαρούμενα τά χρόνια μου.Στά πιό πολλά ἡ φτώχεια συντροφιά καί τό χειρότερο,σ’ὃλα μου τά χρόνια,πάντα ἡ ἐρημιά κι ἡ μοναξιά.Ὣς καί στίς πλῶρες εἲκοσι ἓνα χρόνια,που ζοῦμε τὀσοι ἂνθρωποι σἐ τόσο λίγο χῶρο,πού σμίγουν ἀναγκαστικά τά χνῶτα μας κι ὁ ἳδρωτας καί τά παραμιλητά στόν ὓπνο,καί κεῖ άκόμα τά κατάφερα νά μείνω ὁλομόναχος,τέτοιο στραβόξυλο πού εἶμαι.

Μά ἐκεῖνα,τά περασμένα βάσανα ἢτανε γέλια και χαρές μπροστά σέ τοῦτα τά καινούρια πού μέ βρήκανε,τοῦτα τά κάρβουνα τ’ἀναμμένα πάνω στο μυαλό μου,στήν ψυχή μου,τούτο τό μολύβι τό ἀναλυτό πάνω στήν καρδιά καί στό φιλότιμό μου.

Ξανάρχισα τό γράψιμο.

Ποῦ ἀλλοῦ νά γύρευα τοῦ λυτρωμοῦ τό δρόμο;

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΛΗΣ,ΛΥΣΙΚΟΜΟΣ ΕΚΑΒΗ –ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΥΜΗΣ 1994

 

 ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΕΣ ΒΑΣΩΣ ΚΑΤΡΑΚΗ

EΙΝ'ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

 Είν'ένας θάνατος λιγνός αλλόκοτος

που γυροφερνει μες τα πόδια μου

κ'αναμεσα φτερουγίζει σε κομμάτια πάγου 

και αφρό θαλάσσης

είναι και άλλος

ο πιο σίγουρος

που χτύπησε τον Σπύρο ψηλά εκεί στην Άρνη

που μπαίνοντας βαθιά στη σάρκα

νόμισε ότι βγήκε νικητής 

όμως ο Σπύρος τον ξεγέλασε 

γιατί γελούσε συνεχώς και άρεσε του Θεού

και δεν ήταν εκείνος που θαψανε είπαν κάποιοι,μα ένα ξένο λείψανο που είχε αρρωστήσει και το φέρανε από πέρα

άλλοι πάλι διαβεβαίωναν ότι ήταν το τυρρανισμενο σώμα του Σπύρου νεκρό,το προορισμένο σαν όλους τους ανθρώπους για την κοινή Ανάσταση και γω αυτό πίστεψα και λέω ότι λάμπει τώρα η ψυχή του κοντά στον Κύριο

και ντράπηκα σκεφτόμενος ότι είμαι όρθιος και ώρες ώρες χωρίς καθόλου φόβο Θεού.

ΑΝΑΠΤΥΓΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Ἡ ζωὴ εἶναι ἓνα φαινομενικό ἀνάπτυγμα τοῦ χώρου τῆς ἀναπνοῆς τῶν νεκρῶν

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ