Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Σκέπασε τον καθρέφτη όσο πιο γρήγορα γίνεται αν σ'ενδιαφέρει κάποιος βαθμός ενδοστρέφειας

τουλάχιστον μέσα στο σπίτι.

Η πόρτα καί τό παράθυρο είναι πορθμεία φιλάνθρωπα γιατί εξασφαλίζουν κατά βούληση θέα,φως,οξυγόνο

ενώ ο καθρέφτης πηγάδι αβυσσαλέας απάτης

παραμορφώνει αυθαίρετα τις διαστάσεις

αφίνοντας σε ορφανό και μετέωρο

όταν ακριβώς υποκρίνεται την πιό ζεστή οικειότητα

την πιό απαραχάρακτη ταυτότητα των πραγμάτων.

Κάθε άλλη επιφάνεια δεν είναι μόνο όριο

προσανατολισμού ή σταθερότητας

είναι και τοπίο από αθέατες εσοχές κι εξοχές που επιφαίνει μιά παλλόμενη αλήθεια.

Ο καθρέφτης  μήτε τοπίο μήτε όριο

ενσαρκώνει μόνο το χάος του θανάτου

αντανακλώντας νεκρή τή ζωή,

μ'όση αδιαφορία του επιτρέπει η παγερή φύση του και πιό πολύ

η αμέτοχη κι απόλυτη στιλπνότητα του..

Σ.Σ. ΧΑΡΚΙΑΝΑΚΗ,ΕΙΣ ΩΤΑ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ,ΑΘΗΝΑ 1981

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ

Πλήρης πίστεως εις τον Θεόν,

εις το καθαρόν καί ευθές της προαιρέσεώς μου

 απέρχομαι εις την ημετέραν πατρίδα.

Ο Θεός είναι σκεπαστής μου 

και άνευ ταύτης της πίστεως

 ούτε εμαυτόν κατενόουν,

ούτε ήλπιζον ουδέν

Ιωάννης Καποδίστριας,επιστολή προς Κ.Α. Στούρζαν εις Οδησσόν(Επιστολαί,Α',335)

[Πηγή:ΜΝΗΜΗ 1821,ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1971]

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΙΣΤΟΣ

Άσπρο φως

εκτυφλωτικό

μέσα οι ίνες του ύπνου πάλλονται

ζυγιάζεται ο νους

μα δεν μένει όρθιος

σχοινιά που κρέμονται

σε πλήθος δυνάμεως

μάταιη εναπόθεση

επί καθέδρας λοιμών

τα επιτεύματα τους

ουρλιάζουν ακατάπαυστα όλες οι φωνές γύρω

δεν υπάρχει σωτηρία στον θεό σας

ο απομένων πιστός

σφίγγει τα δόντια και αποφαίνεται:

"δεν θα φοβηθώ απ'τους κύκλους του τρόμου

 που έρχονται να με πνίξουν

τα δόντια της τρέλλας συντρίβονται

σε πόλεμο τα δάχτυλα

σε παράταξη τα χέρια"

είναι ο τελευταίος πιστός.

ΑΠ'ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Απόψε που δέ φύτρωσαν τ'αστέρια

στόν κάμπο τ'ουρανού

και νύχτωσαν καί χάνονται τα βήματα μου

στό χείλος της αβύσσου,

ύψωσ' ανείπωτα βαριά τά δυό μου χέρια

να κρατηθώ απ'τό νου.

Μα εκείνος μου'πε:

δέν μπορώ, 

απ'τήν καρδιά κρατήσου.

Π.Β.ΠΑΣΧΟΥ

ΑΥΤΟΜΙΣΟΣ

Καθ'όν τρόπον οι άνθρωποι ζουν μετ'εντάσεως τας τυχόν θανατηφόρους ασθενείας,όπως επί παραδείγματι τον καρκίνον,ούτως-ενίοτε δε και μετά μεγαλυτέρας φρίκης-ζουν τινες την εν αυτοίς παρουσίαν αμαρτωλών παθών,άτινα χωρίζουν από του Κυρίου.Ούτοι αληθώς επιγινώσκουν εαυτούς ως "χειρίστους πάντων"'βλέπουν ειλικρινώς εαυτούς εις το εξώτερον σκότος.Τότε συνάγεται εν αυτοίς η μεγίστη ενέργεια προσευχής μετανοίας.Αύτη δε δύναται να φθάση εις τοιούτον βαθμόν,ώστε ο νούς αυτών παύει να λειτουργή και δεν δύναται να είπη ει μη:

"Ιησού,σώσόν με τον αμαρτωλόν"

Είναι σωτήριον δι'ημάς,εάν αυξάνη εντός ημών η αποστροφή προς την αμαρτίαν,ήτις μεταβάλλεται εις αυτομίσος.Αλλέως διατρέχομεν τον κίνδυνον να εξοικειωθώμεν μετά της αμαρτίας,ήτις είναι τοσούτον πολύπλευρος και λεπτή,ώστε συνήθως δεν παρατηρούμεν την παρουσίαν αυτής εις όλας ημών τας ενεργείας τας εισέτι κατ'όψιν καλάς.Είναι δύσκολος,αλλά και θαυμαστός ο αγών της καταδύσεως του ηγεμονικού νου εις το αόρατον κέντρον της προσωπικότητος ημών δια της επικλήσεως του Ονόματος του Ιησού Χριστού,άνευ της πίστεως εις τον οποίον ουδείς δύναται να διακρίνη τον εντός ημών ενεργούντα θανατηφόρον ιόν της αμαρτίας.Δια της τοιαύτης πάλης προς το εν ημίν ζων κακόν αποκαλύπτονται ουχί μόνον τα βάθη του ιδίου ημών είναι,αλλά και αι μυστηριώδεις άβυσσοι της ζωής όλου του κόσμου.

Τότε το πνεύμα ημών αφίσταται των ψιλών και επιπολαίων καθ'ημέραν φαινομένων και εν "φρίκη" δι'εαυτό αναγνωρίζει την αγίαν δύναμιν άλλης πρπσευχής;άλλου επιπέδου,κράζον:

"Κύριε Ιησού,ο Σωτήρ μου,ελέησον,ελέησον με τον ελεεινόν"

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ ,απ'το βιβλίο ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΡΟΦΗΣ

Μέγας λιμός/

λοιμός
ύψωμα του φωτός
στα προς το ζειν
επείγομαι

ΕΝΑΣ ΦΟΒΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ

Ασχέτως της τρέχουσας κατάστασης,ξύπνησα δύσθυμος.Ήταν όνειρο;

Ο νέος άνθρωπος άσχετα με το αν δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο,δεν έχει μέσα στην ψυχή του παρά φόβο.Έναν φόβο μεγάλο κι απέραντο.Φοβισμένοι κατεβαίνουν όλοι στα γρήγορα τις σκάλες του σπιτιού για το υπόγειο.Βροντάν πάνω από τον ουρανό.Μια ξένη άγνωστη δύναμη έξω από το σπίτι επενεργεί.Η μεγάλη αδελφή που βγήκε κάποια στιγμή διακινδυνεύοντας στην ταράτσα,είπε ότι είδε ψηλά στο σκοτάδι της νύχτας,μια τεράστια φραντζόλα που πετούσε,ζεστή και κατάφωτη.Θεέ μου!Πως είναι δυνατόν το οικείο ψωμί ν'αστράφτει και να βροντά από ψηλά,στέλνοντας τρομάρα στις ψυχές;

Ένα σπίτι τρύπησε η στέγη του και γκρέμισαν όλα στη σειρά τα πατώματα.Μιά τρύπα μεγάλη σαν κρατήρας ηφαιστίου ανοίχτηκε στα θεμέλια.Εκεί καταπώθηκε το κορίτσι που στο πάνω πάτωμα έπαιζε πιάνο,την ώρα που είχε συγκεντρωθεί η οικογένεια για το φαγητό γύρω απ'το τραπέζι.

Ο πατέρας κατέβηκε μόνο με μια παντόφλα απ'τη βιάση του να γλιτώσει.

Ν.Γ.Πεντζίκη,Το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης

ΠΛΗΓΗ ΦΛΕΓΜΑΙΝΟΥΣΑ

Ὦ ἰατρέ φιλόψυχε καὶ φιλοικτίρμον μόνε,

ὁ δωρεάν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τετραυματισμένους

ἰώμενος,ἰάτρευσον μώλωπας,τραύματά μου.

Στάλαξόν σου τὸ ἒλαιον  τῆς χάριτος ,Θεέ μου,

καὶ τὰς πληγάς μου ἂλειψον,ἐξάλειψον τὰ ἓλκη,

συνούλωσον καὶ σύσφιγξον τὰ παραλελυμένα

μέλη μου καὶ ἀφάνισον τὰς οὐλὰς πάσας,Σῶτερ,

καὶ τέλεον ὑγίωσον ὃλον με ὡς πρώην,

ὃτε οὐκ ἧν μοι μώλωψ,

Οὐδέ πληγή φλεγμαίνουσα,οὐ κηλίς, ὦ Θεέ μου,

ἀλλά γαλήνη καὶ χαρά,εἰρήνη καὶ πραότης,

ἁγία τε ταπείνωσις καὶ ἡ μακροθυμία,

ὑπομονῆς ὁ φωτισμός καὶ τῶν καλλίστων  ἒργων,

ὑπομονή καὶ δύναμις ἀήττητος εἰς ἃπαν.

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ  ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,ΥΜΝΟΙ ΜΣΤ' 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

 Τό ἀνθρώπινο σῶμα

Ἀποβάλλει τό πύο

Ὃπως ὃλα τά ξένα σώματα

Τό πύο ἂλλοτε τό ἀπορροφοῦσαν

Τό μετάξι τό μπαμπάκι ἀκόμα καί τά ράκη

Τώρα στά νάυλον καί τά πλαστικά

Μένει ἀνέπαφο

Δυό φορές ξένο.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΑΚΗΣ,από την συλλογή ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΚΑΡΑΖ,ΚΕΔΡΟΣ 1978

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΓΝΩΣΤΟΥ

Τι κάνεις για να με κρατήσεις

 ω Κύριε

  δεν αισθάνομαι την αγωνία

  σκέτος νεκρός στο στασίδι

   ήρθες ω Αγαθέ

χωρίς δίκη

χωρίς διεκπεραίωση

χωρίς την αιμορραγία απ'την

ακατάσχετη καρδία

με μονάχα μια διαδρομή

σωματική

γιατί πρώτες οι αισθήσεις

λιμαίνονται την περιουσία

Αλλοίμονο στον χρόνο,

αν διαρκέσει η Αγάπη.

Αλλοίμονο σε όποιον άφησε την θέση του

και δεν τον βρήκες  στον τόπο του μαρτυρίου

 κανένας δρόμος δεν είναι περισσότερο ολισθηρός

απ'τον δρόμο της φυγής

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΓΝΩΣΤΟΥ 

 

ΜΑΡΑΜΠΟΥ

Απόγεμα ο Μαραμπού°έπιασε εδώ το καράβι του °έρχεται από την Αυστραλία.Φοράει μιά μαβιά φανέλα ως το λαιμό.Δεν έχει ρούχα,παρά τα καλοκαιρινά του,λέει.Αυτός είναι ταξιδιώτης στ'αλήθεια.

Μιλάει για τα νησιά Κόκο,κάτοικοι λιγότεροι από εκατό,όπου άραξαν για να νοσηλέψουν έναν θερμαστή που τον χτύπησε στο χέρι μιά σταγόνα μαζούτ(μια μικρή σταγόνα, λέει,τινάζεται με τόση πίεση που μπορεί να σου κόψουν το χέρι).Είναι ένα αξεδιάλυτο μείγμα μύθου καί αλήθειας αυτός ο άνθρωπος,καθώς μιλά ψευδίζοντας ή μ'έκείνον το συρτό τόνο απαγγελίας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΜΕΡΕΣ,11-02-1956

(Αναφορά στον Νίκο Καββαδία)

ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ

Αἱ μὲν ἐντολαὶ τοῦ Κυρίου διδάσκουσιν ἠμᾶς τοῖς μέσοις εὐλόγως χρήσασθαι πράγμασιν.Ἡ δὲ εὒλογος τῶν μεσῶν χρῆσης τὴν τῆς ψυχῆς καθαίρει κατάστασιν.Ἡ δὲ καθαρά κατάστασις τίκτει τὴν διάκρισιν,ἡ δὲ διἀκρισις τίκτει τὴν ἀπάθειαν,ἐξ ἧς τίκτεται ἡ τελεία ἀγάπη.

ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ,ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ,ΕΚΑΤΟΝΤΑΣ Δ’ 

ΕΡΟΤΑΣ

Καί μ' ερωτάς

με τη σιωπή σου μ'ερωτάς:

Μα γίνεται να υπάρξει

έρωτας

μ'όλα τά όμικρον της πνιγμονής

που σέρνει ο όρος

και τό όριο;

Γίνεται να υπάρξει έροτας,

βρόχος κλειστός

να φαρμακώνει τόν αέρα της ψυχής;

Με τη σιωπή μου απαντώ

Άλλο της ουρλιαχτό δεν έχω

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ,ΡΗΜΑΤΑ-ΑΓΡΑ,2009

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΡΑΚΩΜΑ

Μὲ τὸ λεξιλόγιο τῆς ἀγάπης προσπάθησα

να σοῦ ἐξηγήσω.Ἀλλὰ ἦταν βαριὰ κακοκαιριά κι

ἂγριοι ἀνεμοι σαρῶναν τὴ φωνή μου.Κατέφυγα

 τότε στὴν παρασημαντικὴ τῶν φυτῶν καὶ τῶν λουλουδιῶν:

τὴ φούξια,τὸ κυκλάμινο,τ'ἀσπράγκαθο,

το γιασεμί,τὸ ρείκι.Παρ'ὃλ'αὐτά,ἒχανα συνεχῶς ἒδαφος

 κι ὑποχωρώντας ἒφτασα στὸ τελευταῖο χαράκωμα,τὴ σιωπή.

Σπύρος Τσακνιᾶς,ΧΑΜΗΛΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΙΚΟ-στιγμή 1987

ΤΟ ΠΑΝΤΙΜΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

Δίχως να ξέρω από φυλακή των αισθήσεων

ξεκινώ να καταστείλω τις λοιμώξεις,

 πανάρχαιες οδηγίες

 χαράσουν:

 να βγείς απ'την απώλεια 

σαν σαλός

χωρίς κοινωνική περιβολή

γυμνός και απένταρος

και έχοντας στο χέρι

το πάντιμο νόμισμα

για να περάσεις απέναντι.

ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΗ ΕΜΦΙΑΛΩΣΗ

Του σώματός σου ο χρόνος υποθηκευμένος σε αποστειρωμένη εμφιάλωση.Ένα συνεχές ληξιπρόθεσμο.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ,απ'το βιβλίο "Ο μεγάλος ξενώνας"ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ,2006

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ

Ήρθε η ώρα των τρυφερών αποφάσεων:

Να κόψουμε τις φλέβες μας;

Να πιούμε ένα ποτό με την παρέα;

Θα μπορούσαμε και να τα σπάσουμε όλα,

Πιάτα,ποτήρια,ανθοδοχεία...

Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μπάνιο

Με άλατα σκορπιού και κρύας λάβας.

Κλειστή η μύτη,μέσα τα κεφάλια.

Θα μπορούσαμε και ν'αρπάξουμε το φεγγάρι

Να το γεμίσουμε φιλιά,

Που έλειπε καιρό και ξαναπέρασε.

Κι έχει κουράγιο να κοιτά προς το σπίτι μας.

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΡΙΝ-ΝΕΦΕΛΗ,2005

ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

H αυτοχειρία δεν στρέφεται μόνο στο σώμα,όσο και αν οπλίζοντας το χέρι στοχεύεις κατ'ευθείαν στο κέντρο της ζωτικότητας εμποδίζοντας την απρόσκοπτη ροή του αίματος.

Είναι ένα τυπικό τελετουργικό τέλους/αφανισμού Kάθε επιθυμητή τέτοια πράξη δεν προσεγγίζεται μονάχα δια της συμβατής βίας επί της βιολογικής μας υπάρξεως.

Yπάρχει μεγαλύτερη βαρβαρότητα που κατατρώγει αόρατα τον άνθρωπο παρατείνοντας την επιβίωση στην πλήρη της αθλιότητα.Aυτή η αυτοχειρία επί ψυχολογικού ή επί πνευματικού επιπέδου.Aυτή η φόνισσα του προσώπου:το ανυπόστατον.

Tο μόνο τέλος που έχει για μας υπόσταση

 είναι η εν Χριστώ αγαπητική προσφορά

του ταλαίπωρου σώματος της αμαρτίας ημών.

ΙΕΡΗ ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑ

Ἒγιναν κρίματα καί βάρυναν πολύ,κι ὃ,τι πονά, γιά πάντα ἐδώ,γιά πάντα μένει,κακό φιλί,γιά πάντα τό κακό σημάδι του,παραφροσύνη δίχως γυρισμό,φοβέρα σκιάζει,

μιά ἱερή σαρκοφαγία πού ἐξαντλεί.

ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ,απ'το βιβλίο "Μ'ένα στεφάνι φώς"ΚΕΔΡΟΣ,1989