ΞΟΔΕΜΑ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ

Τούτο που σκέφτομαι,γρίφος

που με καθορίζει και μ' αναιρεί

Στιγμή που μου ματώνεις την καρδιά

μαχαίρι στο στήθος,μικρό,μικρότατο,

απειροελάχιστο μόριο του χρόνου

που δεν κόβεσαι,

δεν τεμαχίζεσαι με τεχνάσματα του νου

και πάνω στις χίμαιρες τα όνειρά μου χτίζω

για μένα η πραγματικότητα είναι

την ζώ

η σκέψη πίσω τρέχει αλυσοδεμένη απ'το μακρύ,το αιωνόβιο

την ευτυχία,την ξεκάθαρη εικόνα που αποθανατίζει 

το ανοιγοκλείσιμο του ματιού

η στιγμή αυτή,το σκουπιδάκι που ενοχλεί 

δεν διακρίνεται

βαραίνει

Πόσο ζυγίζει;

Πόσο ζυγίζει η προαιώνιος βουλή;

Πόσο η κλίση άνωθεν; 

Είμαι μέγας τσογαδόρος

Παίζω κορώνα-γράμματα

σε άπειρα αυτοσχέδια παιχνίδια

εκείνο το πολύτιμο το δώρο

Μύρο πολύτιμο σε ακριβό δοχείο

Αν χυθεί

πλημμύρισε το σύμπαν

ΠΕΡΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Ο έρωτας

μια σκοτεινή εικόνα

από κραυγές

ένα πείσμα ανελέητο

ίσως και μοιραίο

χαμόγελα ανατριχιαστικά  

μιας απατημένης νιότης

πλοία φορτωμένα μοναξιά

καθώς διασχίζουν κάθε βράδυ

της πόλης την απέραντη 

πολύβουη ματαιότητα

τρέμω κάθε στιγμή

μέσα σε κινήσεις

φριχτές

το πρωί λιγοστεύω

ΡΩΜΗ

ΝΕΥΜΑ ΚΑΤΑΦΑΣΗΣ

Έτος 1997,μέρα Μεσοπεντηκοστής
βγήκε ο εφημέριος

φυγάς ήμουν
απρόσκλητος
με αναδυόμενη μπόχα 
απ'τα παλιόρουχα

κύκλω κυκλουμένη αγγέλων
η φωνή του παπα-Τύχωνα

~

-Δεν σε βλέπω απόψε καλά,τι έχεις;

 -Έχω ύπαρξη.-

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Ποιος σε έμαθε να λες ΕΓΩ
Δεν είσαι ούτε κουκίδα στο ψηφιδωτό του χρόνου
ούτε αναπνοή στο τρεχαλητό του ουρανού
κι όμως λες ΕΓΩ
και ανθίζει ολόκληρο το σύμπαν

ΕΥΑΛΩΤΟΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ

1. Με δεκανίκια περπατάμε σ'ένα σκοτεινό κόσμο
2. Κρύβουμε την πραγματικότητα πίσω από πλήθος εικόνων πολύχρωμων
3. Πώς να πορευθούμε;
4. H ψυχή λιμοκτονεί με μισές αλήθειες
5. Τα πρώτα μας χρόνια,σκιές στα πρόσωπα των βιαστικών φίλων
6. Χαμογελούν με ένα αίσθημα αναπότρεπτης φυγής
7. Αγρυπνία στην Ανάληψη
8. Η ζωή είναι τόσο σοφά μικρή,που χρόνος για χάσιμο
9. Για να μας αναλώνει ένα δίλημμα
10. Η προσευχή είναι αχόρταγη
11. Το ρεφρέν της μέρας μας
12. Ασώτως τον εμόν κατηνάλωσα βίον
13. Παραμένουμε ανίατα ατομικότητες
14. Οι σχέσεις μας είναι σχέσεις κυριαρχίας-υποταγής
15. Παραγεμίζουμε την μοναξιά με σκουπίδια απ'το δρόμο
16. Θάνατε καραδοκούμε με χάρτινα όπλα                                                                                                                                                            ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΛΙΣΤΑ.ΧΡΗΖΕΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΩΣ

ΔΕΣΜΙΟΣ

Απ'τη σοφία

μεγαλύτερο αγαθό

είναι η μωρία

Ν.Γ.Πεντζίκης

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες
το σώμα
μας υποβαστάζει
 όχι πάντα με στοργή
το ίδιο δεν ισχύει για το νου
εκείνος σχεδόν πάντοτε
είναι ο δέσμιος

ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ Β'

~

Θα γίνω ο φιλήδονος των οραμάτων


Ματθαίος Μουντές

ΔΙΑΦΑΝΑ ΔΕΣΜΑ

Λαχταρώ να ξαναγίνω κενό

σαν το ήσυχο μάτι της αγρυπνίας

Joyce Mansour 

Η έμπαση μοιάζει μικρή και δύσβατη
είναι κλεισμένη από μπάζα και αγριόχορτα
γυρίζουν απ'΄έξω οι δύστυχοι 
βρίζοντας με σερνάμενο βάδισμα
άλλοι με αστραφτερή κόμη
κυρτώνουν μεγαλόπρεπα το σώμα τους
και συναντούν κατάχαμα
την αγοραία ανθρώπινη μοίρα
άλλοι,σκίζοντας τα παλιόχαρτα
τα βερεσέδια και τις οφειλές
απλώνουν τα χέρια
τέμνουν οι σάρκες τους
τον παγωμένο τοίχο
έμπαση μικρή και ανίδεη
και όλα αυτά
στης αγρυπνίας
την είσοδο 

ΡΙΖΙΚΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ανέκαθεν υπάρχει στον άνθρωπο κάποια βαθύτατη νοσταλγία,που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε της απόλυτης γαλήνης.Το μέτρο της είναι ο θάνατος.Η πηγή της είναι ο θάνατος.Επειδή ο θάνατος έρχεται κάποια στιγμή να καταλύσει ότι μας ανήκει.Δηλαδή να μας γαληνέψει.Αυτή λοιπόν η ριζική νοσταλγία θεμελιώνει όλη μας την πνευματικότητα,είτε το βλέπουμε είτε δεν το βλέπουμε.Αυτή η ανυπολόγιστη νοσταλγία μας χαρίζει την αγωνία του πνεύματος,τέλος,ως ανώτατη ανθρώπινη κατάσταση και μας φανερώνει την ουσία του πνεύματος,πως αν κάτι μας ανήκει πραγματικά,είναι το πνεύμα,γιατί του ανήκουμε αποκλειστικά,μέσα απ’το θάνατο,τη μοναδική του ταυτότητα.Το γεγονός του θανάτου είναι αυτόματα το γεγονός του πνεύματος.Έτσι,η αληθινή πνευματική ζωή είναι ζωή ανιδιόκτητη,με άλλα λόγια:μίμηση του θανάτου.Και είναι βέβαια,η αληθινή πνευματική ζωή το αίτημα και της τελευταίας,της πιο ασήμαντης έστω,λεπτομέρεια της ζωής.Να μιμήσαι το θάνατο σε όλη την έκταση της ζωής,έχειτην αναστάσιμη σημασία της λυτρωτικής αλήθειας,γαλήνης,που σε βγάζει από κάθε συνείδηση εσωτερικής και εξωτερικής ιδιοκτησίας,από κάθε μάταιο και εγωιστικό φόβο θανάτου.Ωστόσο,κατευθύνει πάντα την κοινωνία των ανθρώπων η αρπαγή και ο ζωώδης φόβος,η ανάπτυξη της ατομικότητας  με τρόπο κτητικό  πάντως,και ακριβώς επειδή ο θάνατος είναι όλεθρος και της ατομικότητας και των όποιων κτήσεών της.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,ΠΕΖΑ ΚΕΙΜΕΝΑ,ΙΚΑΡΟΣ 1998

ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΩΡΑ

Μια κραυγή

 που γεννάει η νύχτα

στην προχωρημένη ώρα

όταν τα τείχη προδίδουν

και δίνουν δώρο στους εχθρούς

την πόλη

ΔΥΣΧΕΡΑIΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ

Περιτριγυρίζω  -μαι

σελίδων

σχεδόν δυσφορία

αν είναι κάποια λευκότητα ν'ανθίσει

χαλάλι η κώφωση

της βαθύτερης ροπής

ΜΕΛΕΤΗ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Οι ασυνέπειές μου 

αντίκρυ 
στα Ευαγγελικά διδάγματα,
με γεμίζουν αμφιβολίες,
σε σημείο που να διερωτώμαι 
αν είναι σωστό,τίμιο και ειλικρινές,
να καταφεύγω στο Χριστό.
Φάρμακο,
στην κατά βάση αδυναμία 
της πίστης μέσα μου,
δε βρίσκω άλλο 
από την αναζήτηση προτύπων 
ικανών προς οικειοποίηση.
Ανοίγω  το ψαλτήρι 
αντιγράφοντας 
και διασκευάζοντας.

ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ,Ν.Γ.Πεντζίκης

ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ Α'

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΗΧΩΝ

Ποιός θα μας σηκώσει 

από τούτο 
το σφοδρό 
αδυσώπητο κούνημα
Στις διατάξεις του νόμου
 δεν υπόκειται 
η δύστυχη τούτη ανάγκη
μονάχα μέσα απ'τα δεδουλευμένα
διαχωρίζουν τις θέσεις τους 
οι όσιοι 
καθώς
οδεύουν
 προς αποκατάσταση
των ήχων της φύσεως

ΣΠΑΘΑΡΗΣ

Διώξαμε τη χάρη από τη ζωή μας,αυτό μας λείπει.Αυτό που είδα την άλλη φορά στον καραγκιοζοπαίχτη Σπαθάρη.Ήρθε στο σπίτι πεινασμένος,σε απόγνωση.Κι όμως πως μιλούσε."Το ταβάνι τρέχει,Κύριε.Δεν έχουμε ηλεχτρικό.Τώρα που παντρεύονται οι άνθρωποι μέσα στ'αεροπλάνα,δεν έχουμε ηλεχτρικό.Πότε σπάζει το γυαλί της λάμπας,πότε το πετρέλαιο είναι νοθευμένο.Και το σπίτι μου,βλέπεις,είναι εργοστάσιο.Άμα βραδιάζει,με πιάνουν οι μαύρες σκέψεις.Αρπάζω τότε τα χαρτιά και τα κοπίδια,και φτιάνω τον Κοπρίτη,τον Μπιτσικόκο,τον Καραγκιόζη."
Αυτό που δεν μπορώ να κάνω εγώ.Ντρέπομαι που κάνω τόσο λίγο,όταν ακούω τέτοιους ανθρώπους.

ΜΕΡΕΣ,ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ

Λάμψεις σπινθήρων
στον αβυσσαλέο λάκκο
κανένα συμπονετικό σύμπτωμα
και ο θεόβαρος σύρτης
να κλειδαμπαρώνει την μόνη έμπαση
στην ανθρωπότητα
λιγνοί λιμοκοντόροι στις πέτρινες επάλξεις
"να μείνει η τελευταία σταγόνα
να μπουκώσω με αίμα τη θνητότητα"

ΒΑΘΙΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

Συνήθως λεπτές κλωστές 
με συνδέουν με το σώμα
ξυπνάω και ο ύπνος
έχει πρώτος ανοίξει τον δρόμο
σκάμματα στο φως
και κάτι πελώριες σκαλωσιές 
που κρατούν τα αυτονόητα
κατά το απόγευμα
αθυμία 
και οι μώλωπες γυμνοί 
στην επιφάνεια των υδάτων

ΡΑΓΙΣΕ

ξεμπλέκω τα κουβάρια 
μεσ'την βαθιά νύχτα

ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΜΕΝΟ
ΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ

ΣΑΛΟΤΗΤΑ

Διδάσκαλε 

ου μέλει σοι 

ότι απολλύμεθα;

(Μαρκ.δ',38)

Ήταν παράξενος
δεν τον καταλάβαινε κανείς 
καθώς πέρναγε
ίχνη φωτός
γύρευε στον κάθε τυχόντα

04-07-2002