ΣΚΟΥΡΙΑ

Στην πρώτη κρίση
συνονθήλευμα φθινοπωρινών φύλλων
στο δεύτερο χτύπημα,
στάλες αλμύρας στον κλειστό καιρό.
Και μόνο μετά την λαίλαπα της καταιγίδας
η απλόχερη ανάμνηση της φθοράς.

ΩΡΑΙΑ ΕΡΕΙΠΙΑ

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Ο Κύριος των Δυνάμεων ας αναπαύει πάντα τους ποιητές 

Ν.Γ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

αγαπώ(θέλω να προλάβω να το κάνω καλά,όλο και καλύτερα)

Γιώργος Φιλιππίδης

ΤΕΧΝΗ

Είχε κατέβει η συγκατάβαση

Δεν μπορούσε άλλωστε ν’αφαιρέσει τίποτα

Σ’ολόκληρη τη νύχτα

ούτε ένα κόκκο άμμου

ούτε ακόμη και τότε

 που μέσα στη βιασύνη της ωραιότητας,

άφηνε τον κόσμο λειψό,

αρνούμενος να ζωγραφίσει ένα αστέρι.

ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙΡΟ

Έχουμε ακόμη καιρό να κόψουμε παπαρούνες για να μη γεράσουν τα χέρια μας στο μοναστήρι των βιβλίων.Εδώ ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό βάρος της πέτρας που σηκώνουμε στη ράχη.
Εδώ η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από τρείς χιλιάδες τόσα χρόνια.
Κάθε πουλί που βουτάει στο γαλάζιο,κάθε χορταράκι που φυτρώνει στην άκρη του δρόμου,μας φέρνει το μήνυμα του Θεού.Μια ριγηλή μικρή βουή σε κάθε δευτερόλεπτο και μεις κοντά κοντά στα πράγματα...

                                                                                                      ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ

Χαίνουσα πληγή
δεινός πολιτισμικός εξευτελισμός
Γη της αναρχίας
Εκπρόσωποι των Σομαλών στο Λονδίνο
ΤΟΞΙΚΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ
τέλεια καταιγίδα
βασανιστήρια ακραίας μεσαιωνικής μορφής
10000 παιδιά το μήνα/λιμός
ευθεία βολή κατά του πολιτισμού και του
ανθρωπισμού.

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

 Κήπος κρεμαστός το πλοίο,
κρατιέται από μιαν άβυσσο
στην άβυσσο μην πέσει.

ΜΝΗΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΨΥΧΩΝ

Ένας με χοντρά γόνατα ανεβαίνει στο λιοπύρι
γυρεύει μιαν άνοιξη
στο κεφάλι του περασμένη μια τροχαλία
μ'αυτήν και με κάτι ξεκαρφαλωμένα χερούλια
γυρίζει τους οδόντες της θεωρίας
Αργά αργά αναδεύονται οι θλίψεις πρώτα
Οι πάσχοντες περιμένουν στη σειρά

Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ

ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Η μεγαλύτερη αμαρτία στις μέρες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση.Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος,ως εκμηδένιση,ενώ πρέπει να θεωρήται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας.Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνον την πίστη στην Ανάσταση αλλά και την βεβαιότητα γι’αυτήν.Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.                                               

 Π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ,Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής 

Ο ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΣ ΝΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Λιμοκτονώ στα δύστηνα υπόγεια,

με την αντάρα της περαστικής καταιγίδας

στα πρόθυρα της ανίατης σιγής,

Περιοδεύουν με τα μπαλωμένα παλιόρουχα

οι νεόπλουτοι των συνοικιών

Τρυγώντας απ’το ποτάμι θυμό και θλίψη.

Έρχονται οι μέρες μα ποιος προσέχει

 την αντιφάσκουσα ορμή στα παραδομένα τείχη.

                                                 St.Rose,New Orleans

                                                   Φόρτωση,7^η  μέρα.

ΤΑ ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ ΤΟΥ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΥ

Μισώ τους χορτασμένους.Αυτούς με το επίσημο ένδυμα που λένε θέσφατα από καθέδρας.Που τις σκληρές εμπειρίες τις έμαθαν απ’τα στόματα των άλλων.Αυτούς που λένε τα λόγια τα ηχηρά.Αλλά επιμελώς τυλίγονται σε βαμβάκια για να μην τσακίσουν τις γωνίες τους,για να μην τους αγγίζουν οι βρύσες της ζωής που δεν την έχουν ζήσει.Τους πρώην φίλους.Αυτούς που κλείνουν τη θέα.Που πιστευουν στη σκοπιμότητα.Αυτούς  που φωνάζουν τα εύκολα ζήτω.Αυτούς που δίνουν τις ανέξοδες συμβουλές κι όλο μιλούν για ταπεινοφροσύνη.Αυτούς που σ’όλη μου την ζωή σαρκάζανε τα είδωλα μου,κραυγάζοντας μου εκείνο το γνήσια ελληνικό «στην ψάθα θα πεθάνεις».

Το άλλο μισό της ζωγραφικής μου είναι η αγάπη.Σ’αυτούς που αδικούνται,που πεινούν,που δεν βρίσκουν δικαιοσύνη,που τους εξαπατούν,τους αποκοιμίζουν,τους περιφρονούν,τους σκοτώνουν.Αγάπη στα καθέκαστα του γύρω μας κόσμου.Θέλω να κάνω ένα μικρό κατάλογο απ’αυτά: Τα νησιά,τη θάλασσα,τα χαλάσματα,οι έρημοι βράχοι,τα αίματα,τα σπίτια,τα αγάλματα,οι σκουριές,οι γρηές,τα πουλιά,τα σπαθιά,οι κοπέλες,οι αμμουδιές,τα κάστρα,τα όστρακα,τα ξερά κλαδιά,τα βιβλία,οι πνιγμένοι,οι τρελλοί,τα καράβια,οι σοβαρές μορφές στις παλιές φωτογραφίες.

ΡΑΛΛΗΣ ΚΟΨΙΔΗΣ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

ΩΣΠΕΡ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΔΙΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΙ ΝΥΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΡΗ ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ,

ΟΥΤΩ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΗΔΟΝΗΝ ΛΥΠΑΙ ΚΑΙ ΟΔΥΝΑΙ,ΕΙΤΕ ΕΝ ΤΩ ΠΑΡΩΝΤΙ ΕΙΤΕ ΕΝ ΤΩ ΜΕΛΛΟΝΤΙ

ΜΙΚΡΗ ΕΠΩΔΟΣ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ

Τη μέρα συνήθως 

όλα παραδίδονται

στην κατακόρυφη φθορά.
Διαλεχτές αντιξοότητες μονάχα ρίχνουν καυστική μνήμη

 στα σαγόνια του ύπνου.

Το βράδυ όμως 

η νυχτωδία του κήπου ξυπνά,

και οι πιό σιωπηλοί ήχοι
 ξεγυμνώνουν την άναρθρη λύπη.

      

ΜΑΤΙΑ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ

Όμορφος ο κόσμος

Μόνο που μάτια ακούραστα

Ζητάει η περήφανη απλότητα

                                                                                                  Έχουν ψυχή τα πράγματα
                                                                                                  και την γυρεύουν


                                                                                                                       Γ.ΘΕΜΕΛΗΣ

ΘΕΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ

Αχ παράθυρα που κλείσατε

χωρίς  καν μια ελπίδα αναμονής

ζωές που πήρατε χωρίς του  ανταμώματος

έναν λυγμό

Μην θλίβετε τους περαστικούς

με το πεισμωμένο

σφαλιστό σας δάκρυ.

ΣΧΕΔΟΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ

Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ απ'τον ουρανό

το σώμα μου φθαρτό

έχει από πέσιμο σχεδόν οριστικά τσακίσει.

      

                             ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ

Κανένας δε θα μείνει να μαρτυρήσει,να πει σ'αυτούς που έρχονται,πόσο παιδευτήκαμε να κρατήσουμε τη ζωή;

Πρέπει κι αυτοί μονάχοι να το μάθουν;

                                                                                           ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΗ

ΑΠΤΟΗΤΟΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΟΣ

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν;

εφόσον

θολά αγγίζω

    το κράσπεδο του κόσμου

έρχεται η ώρα της επιφυλακής

σκουριασμένοι κρίκοι

και σκοινιά

                                                    μπαταρισμένα απ'την πολυκαιρία                                                   

και ο νους εκεί

μισοσβησμένος

μια αχτίδα που έγειρε μέσ'το σκότος

ΠΛΩΡΕΣ

Το σχήμα του βίου καταστρέφει την σιωπή των κεκοιμημένων
Εκείνοι διαφεντεύουν την μνήμη
Έχουν χωρίσει την ιστορία απ'τις ρωγμές των θορύβων
Εμείς περιμένουμε
Οι κατ'επίφασιν ζωντανοί
Εμείς περιμένουμε την ελεημοσύνη τους

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

Του μεν θανάτου μήτηρ εστίν η ηδονή'
της ηδονής δε θάνατος εστιν ο πόνος

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ