ΠΑΝ.Α.ΜΙΧΕΛΗΣ-ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:ΠΑΝ.Α.ΜΙΧΕΛΗΣ 

ΤΙΤΛΟΣ:ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΠΥΡΣΟΣ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ:1946

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑROVA

Πότε εδώ
πότε εκεί
ανελέητα σφαζόμαστε
στα ξυράφια της προκυμαίας
ή μάλλον αγκυροβόλιο είμασταν
καταμεσής του ποταμού
όταν ξεφόρτωσαν
ένα τόνο ψαροκόκκαλα στο δωμάτιο του πρώτου
οι αποσκευές κενές φορτίου
που πήγαν τόσα αστέρια 
καταμεσίς στο πέλαγος
που πήγαν οι στίχοι
και η ματωμένη μέσα τους
θανάσιμη λήθη;

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ-ΕΡΥΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

Ο Νίκος Καρούζος γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1926.Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.Επί σαράντα χρόνια ζεί  στην Αθήνα και μάχεται,χωρίς να πάρει ανάσα,σε "μυστηριώδη ακολασία με λέξεις".

"Θεόθεν αριστοκράτης",η ζωή του δεν έχει άλλο νόημα εκτός απ'την ποίηση.

(Βιογραφικό απ΄το βιβλίο)

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΤΙΤΛΟΣ:ΕΡΥΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΑΠΟΠΕΙΡΑ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ:1988

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Ρανίδα ουρανού
καθώς ταξιδεύει
σε μήκη και πλάτη κυμάτων
τόσο εξαερώθηκαν οι αναμνήσεις
και ο φόβος ακόμη κομμάτι
πικρίας 
στο ταλαντευόμενο ανηφόρι 
του χρόνου
"απαρηγόρητο τ'όνειρο"
έτσι απότομα ο γραμματεύς
έλυσε την ισόβια σιωπή 
χτύπησε το χέρι πάνω στο κατάφορτο πάγκο
και ψιθύρισε την καταδίκη.

ΑΚΟΣΜΙΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ

ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΟΡΑΣΗΣ ΤΟΝ ΔΕΙΛΟ ΗΛΙΟ

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ

Στο μέλλον αναμένονται θλίψεις
και οι θλίψεις αυτές έρχονται απρόσμενα
και είναι τέτοιες που δέν μπορεί κανείς
 να τις περιμένει.
Ο Κύριος όμως γνωρίζει σε ποιόν,
κατά πόσον 
και πότε είναι δυνατόν 
και ωφέλιμο
να τις δώσει.
(Πατήρ Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΠΟΡΙΑ

Πόσο μάταια
              κραδαίνουμε τις σημαίες
στα πρόχειρα λαγούμια


Πόσο μάταια
             τεμαχίζουμε τις ζωές μας
για να περιφέρονται ευκολότερα
στα μαυσωλεία των ιδεών


Πόσο μάταια
             γυρίζουμε την πρόστυχη οργή μας
κατά πρόσωπο
στον πιο δυσνόητο σπαραγμό


Πόσο μάταια
            στα θανατηφόρα βέλη
ενοποιούμε την θέλησή μας
και γερνάμε αναπαυμένοι κάθε βράδυ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΙΤΙΔΗΣ-ΜΕ ΤΟΥ ΒΟΡΗΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Δεν φαντάζομαι να εστάθη εις όλην την ελληνικήν δημοσιογραφίαν αγαθότερος άνθρωπος από τον Αλέξανδρον Μωραιτίδην.Και όταν τον βλέπω,με τα μεγάλα μιξοπόλια μαλλιά και τα γένια που περιστρέφουν την ανοιχτόκαρδην αυτήν φυσιογνωμίαν,και όταν τον κυττάζω να κυλιέται μάλλον παρά να βαδίζει,στρογγυλός,καλοκάγαθος,χαμογελαστός,ο Σκιαθίτης πεζογράφος μου κάμνει την εντύπωσιν ενός πελώριου σπόγγου.Και όταν ροφά σταγόνα προς σταγόνα τας εντυπώσεις,δια να τας αποδώση αδράς περισσάς,σπαρταριστάς,και πότε απαλείφει με την παρήγορον,και εγκαρδιωτικήν,την υποβλητικήν διάβασίν του,λύπας και πόνους,πικρίας και αποθαρρύνσεις.Διότι αυτάς τας δύο τεραστίας δυνάμεις έχει το καρτερικόν χαμόγελο της ισχυράς αυτής ψυχής.

(Αντί προλόγου,Πέτρος Δειλινός)  

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΙΤΙΔΗΣ

ΤΙΤΛΟΣ:ΜΕ ΤΟΥ ΒΟΡΗΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΙΩΑΝΝΗΣ Ν.ΣΙΔΕΡΗΣ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ:1925

ΤΑΞΕΙΔΙΑ,ΠΕΡΙΓΡΑΦΑΙ,ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

ΜΕΤΑ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΒΗΘΛΕΕΜ-ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΙΑΘΟΝ

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΤΥΝΙΑΚΙΑ-ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:Γ.ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ
ΤΙΤΛΟΣ:ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ:Ο ΡΗΓΑΣ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ:1945

ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΕΣ Α. ΤΑΣΣΟΥ

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

     O Kαρυωτάκης υπήρξε απ'τις πρώτες μου επαφές με την ποίηση,και με ενέπνευσε στις πρώτες μου απόπειρες γραφής.Ήταν η ευαισθησία και οι προβληματισμοί της νιότης που έδιναν μια αίγλη στα πεσιμιστικά αναγνώσματα.Ήταν και η τελευταία πράξη της ζωής του που σφράγιζαν με μία τραγικότητα την ποίησή του.
    Ο ποιητής αποτελεί προφητική μορφή,δεν πρόκειται για μια ακόμη απαισιόδοξη φωνή στην ποίηση.Περιγράφει την σήψη και την κατάρρευση του τότε,αλλά και του σύγχρονου πολιτισμού.Ο λόγος του ακόμη ζωντανός και επίκαιρος φωνάζει μέσα σε έναν ιδεολογικό και ηθικό σχετικισμό,βοηθάει να δούμε όπως είναι στην πραγματικότητα ο κόσμος χωρίς την "ορθόδοξη έξοδο προς την ύπαρξη".Και αρκούν κείμενα σαν το παρακάτω για να επιχειρίσουμε μια "δεύτερη ανάγνωση" στον μεγάλο ποιητή.

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Ι

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη.Γιατί έχει την όψη του ιδανικού.Και τόνομά της είναι ένα θαυμαστικό. 
   Δεν θυμάμαι το πρώτο αντίκρυσμα της.Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από την κορφή,φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια.Παιδί ακόμα,εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της.Ξαπλωμένος στην αμμουδιά εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν.Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου.Οι αύρες μου άγγιζαν τα μαλλιά.Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια.Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα,ο ήλιος,τα λευκά σύννεφα,η μακρινή βοή της.
   Αλλά η θάλασσα,επειδή ήξερε,είχεν αρχίσει το τραγούδι της,το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.
   Είδα πολλά λιμάνια.Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές.Κουρασμένα πλοία,με ονόματα περίεργα,εξωτικά,ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους.Άνθρωποι σκεφτικοί,ώριμοι από την άλμη,ανέβαιναν σταθερά τις απότομες,κρεμαστές σκάλες.Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.
   Ύστερα ενύχτωσε.Μία κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα μόλις εύρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων,αργών κυμάτων.Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική,εσωτερική αιτία και άπλωναν πλησιάζοντας,για να σπάσουν απαλά,βουβά.Όλα τ'άλλα,ο ουρανός,τα βουνά αντίκρυ,το ανοικτό πέλαγος-ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα. 

ΙΙ

   Έζησε κανείς θλιβερά πράγματα.(Σπίτια μαύρα,κλειστά αναιμικά εξόριστα δένδρα του δρόμου.Η "μαντάμα" μετράει απογοητευμένη τις μάρκες της.Στην πλατεία οι λούστροι κουρασμένοι να κάθονται,σηκώνονται και παίζουν μεταξύ τους.Ο νέος νομάρχης,με μονόκλ,επροσφώνησε τους υπαλλήλους.Δίπλα εξύπνησαν για να πάρουν το τραίνο.Ποτά ανδρών 10 δραχ.,ποτά γυναικών 32.50).Στον άνεμο ανοίγει ένα παράθυρο ή έρχεται μπροστά μας.Όλα ξεχνιούνται.Είναι εκεί,άσπιλη,απέραντη,αιώνια.Με το πλατύ της γέλιο σκεπάζει την ασχήμια μας.Με τη βαθύτητά της μυκτηρίζει.Η ψυχή του εμπόρου πεθαμένη και περπατεί.Η ψυχή της κοσμικής κυρίας φορεί τα πατίνια της.Η ψυχή του ανθρώπου λούζεται στην αγνότητα της θαλάσσης.Βρίσκει η νοσταλγία μας διέξοδο και ο πόνος μας την έκφρασή του.

(Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ)

ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ

Η προσευχή,έστω και ως δυνατότητα ή ως κρυμμένη εφεδρεία,με ανακουφίζει από την θανάσιμη πραγματικότητα.Προτάσεται η  κατάργηση της αξιοπρέπειας και ως τέτοια εννοώ την προτίμηση του πόνου απ'την ευτέλεια.Η απόγνωση ανακυκλώνεται με δραματική ομοιομορφία κάθε μέρα.Το βράδυ στέκει βουβό,με πρόσωπο αιχμηρά αποκαλυπτικό στο προσκέφαλο και ξυπνά το πρωί σαραβαλιασμένη απ'τις τύψεις και τα όνειρα.Η προσευχή ως προοπτική με συντηρεί μέσα σε μια πραγματικότητα που κατασκευάζει φοβισμένα ανθρωπάκια που κινούνται στους δρόμους,που υπάρχουν πίσω από τα τζάμια και η σκιά τους γλύφει το κενό.Οι διαφημίσεις περνούν μπροστά στις αισθήσεις και ήδη μ'έχουν προετοιμάσει καιρό τώρα να δεχτώ πειθήνια ότι προστάζουν,ποιοί...Η προσευχή βρίσκεται μέσα μου ανενεργή,μα με κάνει πιο δυνατό.Ποιος θα συγκρατήσει τα κύματα των συνεχών αναταράξεων;Προσευχή δεν είναι κάτι έξω από μένα,κάτι που κάνω ή όχι.Προσευχή είμαι εγώ,κρυμμένος μέσα στην άθλια μου περιβολή.