ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ

Φουτζέιρα αγκυροβόλιο.

Ήρθε η ώρα να βιράρουμε.

Φυσούσε πολύ.Ο ήλιος είχε κρυφτεί ήδη πίσω απ'τα βουνά της Αραβίας,αφήνοντας ματωμένες κλωστές φωτός που θάμπωναν και έσβηναν στον έρημο ουρανό .Έμενε μια γκρί απόχρωση στις πλώρες των πλοίων που αντιστέκονταν απέναντι στη δύναμη του ανέμου.

Ήρθε η ώρα να βιράρουμε.

Και είχαμε μια βαθιά,θανάσιμη πληγή

στα έγκατα του σκάφους.

ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΧΕΣΗ

Ὁ χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι ἐκκλησιαστικός,ἂν ἐξετάσουμε προσεκτικά τήν Ἐκκλησία ὡς σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἢ ὡς ἱστορικό φαινόμενο,ὡς κοινότητας τῶν χριστιανῶν...Τί εἶναι λοιπόν αὐτό πού μοῦ δίνει ἡ Ἐκκλησία;Τά μυστήρια:τό Βάπτισμα,τή μετάνοια,τήν κοινωνία,τἠν ἱερωσύνη κτλ.

Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία,σύμφωνα πάντα μέ τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μου,γίνομαι κληρονόμος τῆς πιό μεγαλειώδους παραδόσεως πού ὑπάρχει στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.

Διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας καί μέσα στήν Ἐκκλησία ζῶ συνεχῶς τήν πιό ζωντανή σχέση μέ τόν Ἰωάννη τόν Θεολόγο καί τόν Παῦλο καί τούς Ἀποστόλους,μέ τόν Ἀθανάσιο καί τόν Βασίλειο καί τούς ἂλλους Πατέρες,μέ τόν Ἀντώνιο καί τόν Σισώη,μέ τόν Μακάριο καί τόν Ἰσαάκ,μέ τόν Μάξιμο καί τόν Συμεών τόν Νέο Θεολόγο,μέ τόν Γρηγόριο Παλαμᾶ,τόν Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ.Αὐτοί  εἶναι οἱ οἰκεῖοι μου,οἱ συγγενεῖς μου.Τούς παρέλαβα ὃμως στήν έκκλησιαστική τάξη.Ἒξω ἀπό τήν Ἐκκλησία  ὁ σύνδεσμος μαζί τους ἐξασθενεῖ.Ἒστω καί σέ μικρότερο μέτρο,ζῶ ὂμως τήν ἲδια ζωή μέ αὐτούς.Διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας διαμορφώνω στή συνείδησή μου τήν εἰκόνα,τοῦ ἀπό ἂπειρη ἀγάπη Ἐσταυρωμένου γιά τίς ἁμαρτίες μας Χριστοῦ,εἰκόνα,πού πάντοτε μέ πράο,ἀλλά ἒντονο τρόπο,έλκύει τήν ψυχή μου!

Καί νά,ὃλα αὐτά μοῦ δίνουν τή δύναμη νά ὑπομένω πολλά ἀνόητα διεστραμμένα,πού συναντᾶμε στό ἐκκλησιαστικό περιβάλλον.

 

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ,Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

CHARLES BAUDELAIRE (1821-1867)

 

Μιά ἀπό τίς πιό χαρακτηριστικές ἒμμονες ἱδέες τοῦ ποιητή εἶναι ἡ ἀγωνιώδης ἀναζήτηση τοῦ ἂφθαρτου,τοῦ αἰώνιου,τοῦ ἀπόλυτου.Μέ ἀνησυχία πού φτάνει τόν πανικό,ἀναρωτιέται γιά τό μέλλον τοῦ κόσμου.Ο κόσμος αὐτός θά ἐπιζήσει ἢ θἀ ἐξαφανιστεί;Κι ἂν επιζήσει,θά άξίζει τόν κόπο ἂν κυριαρχείται ἀποκλειστικά ἀπό τή θεότητα τῆς Ὓλης,ἂν μέ μόνο μέλημα τήν τεχνική πρόοδο ὁ ἂνθρωπος καταστρέφει τόν πλανήτη του και τόν ἑαυτό του;

 

Ἀπόσπασμα ἀπό τἠν εἰσαγωγή τῆς ΕΥΑΣ ΜΥΛΩΝΑ.

 

CHARLES BAUDELAIRE-20 ΠΕΖΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Από τή συλλογή PETITS POEMES EN PROSE(LE SPLEEN DE PARIS)Μετάφραση:Εύας Μυλωνά

Εἰκόνες:Αντώνη Κέπετζη

Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 1978

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Δεν προσδοκώ

Καμιά στημένη αθανασία

είτε εκ δεξιών

είτε εξ ευωνύμων

Καμιά άλλη επ'αόριστον

διατριβή

 

Προσδοκώ

Έναν πρόχειρο θάνατο

Απλό

Καθημερινό

Στον ήχο απ'τα καρφιά

που αποκυλάει λίθους.

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΡΟΣΑΛΙΟΥ

 Γονατίζοντας πάνω στά φύλλα τῆς καρυδιᾶς               

τήν Πεντηκοστή,εἶναι δυνατόν

λοιπόν νά ἰσχυριστοῦμε,ὃτι ἐπιτελοῦμε ἓναν γάμο παράξενο,μέ τίς ψυχές τῶν προσφιλῶν,πού ξημερώνοντας τό Σάββατο τοῦ Ροσαλιοῦ,ξανά κλείνονται στόν κάτω κόσμο,μετά πού ἐπί τόσες ἡμέρες ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ,τίς ἀφῆκε ἐλεύθερες νά'ρθουν κοντά μας.

 

Ν.Γ.Πεντζίκης,Ομιλήματα , σέλ.152 Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ 1992

ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΗΣ "ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΣΗΣ"

-"Ἒσκυψε νά πιεῖ νερό ἀλλά δέν ξεδίψασε".

Τό ε' ὑποκεφάλαιο(σ.27) ἀρχίζει μέ τοῦτο τόν ὂμορφο στίχο.Λάθος μου να τόν ἀπομονώσω.Γιατί τό ἒκαμα;δέ ξέρω.Θά πῶ,φαντάζομαι,πολλές φορές "δέν ξέρω"ὣς τό τέλος τοῦ βιβλίου.Δέν εἶναι εὒκολος ὁ Ν.Γ.Πεντζίκης,ὃταν γυρεύεις νά κοσκινίσεις τή γνώση του.Ξέρει καί θυμάται τόσα καί τόσα,ἀπό τίς μελέτες του, ἀπό τήν ἀκονισμένη παρατηρητικότητά του,πού μπροστά του αἰσθάνομαι ἀπίστευτα ἀμαθής.Ἒπειτα,εἶναι ἀνθρωπος πού δέν ἀρνιέται τίποτε,ἡ παραδοχή του εἶναι οἰκουμενική.Οἱ περισσότεροι ἂλλοι εἶναι φτιαγμένοι ἀπό παραδοχή βέβαια,ἀλλά δυναμωμένη μέ πολλές ἀρνήσεις:εἶναι ὑποχρεωμένος νά κολυμπήσει κανείς στή ζωή,καί κολυμπώντας δέχεται καί διώχνει τό νερό.Τήν ἲδια παραδοχή χωρίς διάλεγμα βλέπω στή χρήση του τῆς γλώσσας.Φαντάζομαι τόν Ν.Γ.Π. νά εὒχεται νά φέρει ὃλες τίς γλῶσσες τῆς Βαβἐλ.Δέν ξέφυγε ,φυσικά,ἀπό τήν προσοχή μου τούτη ἡ περικοπή:"μιά καί γράφω στή γλώσσα μας,καί μέσα ἀπό τά τεχνάσματά της καί τούς τρόπους της ἀναγνωρίζω καί μαθαίνω τόν κόσμο.Μέ τήν κοινή μας λαλιά ὑφαίνω τή σαγήνη,τό δίχτυ πού ρίχνω γιά ν'ἀνελκύσω τίς λαχτάρες μου".(σ.53).Θέλησα μόνο νά τήν ὑπογραμμίσω αὐτή τή ρήση.Φτάνει τόσο γιά τήν ὣρα.

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ-ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΗΣ "ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΣΗΣ"

ΔΟΚΙΜΕΣ-ΤΡΙΤΟΣ ΤΟΜΟΣ,ΙΚΑΡΟΣ 2002

ΣΑΝ ΕΝΑ ΕΝΣΤΙΚΤΟ

Ἡ παράδοση εἶναι γιά μένα μεγάλο πράγμα.Εἶναι  μερικές λέξεις στό λεξιλόγιό μας πού θἀ'πρεπε νά ἀλλάξουν μορφή ,γιατί ἡ σημερινή δημοκοπική μεταχείριση τίς ἒκανε νά χάσουν τό πρωταρχικό τους νόημα.Παράδοση εἶναι τό καταστάλαγμα σοφίας καί παρατήρησης αἰώνων.Μοιάζει μέ τό ἒνστικτο  τῶν ταξιδιάρικων πουλιῶν,πού βρίσκουν ἀλάνθαστα τόν δρόμο τους,φθάνοντας ἡμερολογιακά   στόν προορισμό τους,ταξιδεύοντας  μερόνυχτα στό καταπέλαγο τοῦ οὐρανοῦ.Εἶναι σάν ἓνα ἒνστικτο.Τήν παράδοση δέν μποροῦμε νά τήν ἀναβιώσουμε-δέν γυρίζουν οἱ καιροί-ἀλλά νά τήν κρατήσουμε,ἒστω μουσειακή,γιά νά μπορεῖ ὁ λαός μας,κάθε φορά που θά χάσει τόν δρόμο του να ἀντλεῖ ἀπό τό θησαυρό της στοιχεῖα γνήσια  καί ἂφθαρτα,γιά να μπορεῖ νά καθορίζει τή δική του πορεία.Γιατί εἶναι δέντρο μέ βαθιές ρίζες ἡ παράδοση,καί καθιερωμένες ἀξίες.

Κώστας Μπαλάφας.Φωτογραφικό ὁδοιπορικό στό Ἃγιο Ὂρος 1969-2001

Εκδοση τῆς Ἁγιορείτικης Φωτοθήκης,2008

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Και τί δηλαδή;

Θαρρείς πως εδώ που βρίσκομαι

χωρίς ΤΙΠΟΤΑ δεν έχω το κουράγιο

να πω την αλήθεια;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

 

ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Μ' ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ,ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ  2018

ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Ἀγαπητέ,συγχωρεῖστε,ὑπομείνατε.Εἶναι ἀδύνατο νά σᾶς γράψω τώρα γιά πάρα πολλά καί οὐσιώδη.Ἐνῶ ἒγραφα τίς λίγες αὐτές σελίδες,τό κτίριο σείσθηκε ἢδη μερικές φορές μέ βουητό,θορύβους καί τριγμούς.

Ἂν ὁ Κύριος δώσει καί παραμείνουμε ζωντανοί,θά μιλήσουμε γιά ὃλα πρός δόξαν Του.

 

ΑΓΩΝΑΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ,Η ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ Δ. ΜΠΑΛΦΟΥΡ

ΦΩΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

Ἡ ἀγάπη στό μεγαλύτερο  φῶς τῆς γῆς,χωρίς τόν ἲσκιο κανενός αἰσθησιακοῦ δέντρου.Ὁ οὐρανός εἶναι φῶς,ἡ γῆ εἶναι φῶς και ὁ ὁρίζοντας εἶναι ἐλεύθερος-τίποτε ἂλλο.Εἶναι δύσκολο νά φτάσει ἂνθρωπος σ'αὐτό τό σημεῖο.Εἶναι ἒργο τῆς ταπεινωσύνης.Γνώρισα αὐτό πού γύρευα χρόνια τώρα.Ὁ κόπος πού μένει  ἀξίζει τόν κόπο.

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ   ΜΕΡΕΣ 21.02.1933

ΠΑΛΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ

 

Οἱ ἐχθροί του πέθαναν ἢ χάθηκαν.

 

Ζωγραφίζει σκάλες κι ἀνεβαίνει στόν οὐρανό καί τούς ἐπισκέπτεται.

 

Ἓνας εἶναι ψηλά σέ ἀτραπούς ἐρώτων

  ἂλλος λογχίζει τά γυάλινα δέντρα

  πολλοί τραυλίζουν τά μυστικά καί τά δήθεν

 

 τούς κουράζει νά ξέρουν τόσο πολλά καί ἂχρηστα

  εἶναι εὐπαθεῖς καί εὐάλωτοι

 φυματικοί σέ χιονισμένα βουνά μέ τή φωνή ἀπό πάγο.

 

Κατεβαίνει πιό μόνος καί καταστρέφει τή ζωγραφιά.

 

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ απ'την ποιητική συλλογή Τό νεκρό καφενεῖο,Εκδόσεις Καστανιώτη  1997

Ο ΛΙΜΟΣ

 Το θυμό της καταιγίδας να φοβάσαι,λένε,

Ολόκληρα νοικοκυριά στη λάσπη.

Ή το θυμό της σκόνης της ερήμου

Που θάβει τα χωριά των πεινασμένων.

Ή το θυμό μιας άδικης τύχης

(Λες κι είναι τίποτε εδώ κάτω δίκαιο).

 

Μα όταν θυμώνουνε,όταν θεριεύουν τα τριαντάφυλλα,

Όταν παλεύουνε να τιναχτούν απ'το σκοτάδι,

Όταν χυμάνε παντού τα αρώματα

Κι η μαύρη σκέψη τους όλον τον κήπο σαρκάζει,

 

Τότε ποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχος

Πως αγαπήθηκε ως και την τελευταία του γεύση,

Πως δεν θα τον θερίσει πείνα αγάπης...

 

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Απ την ποιητική συλλογή ΛΙΜΟΣ εκδόσεων Νεφέλη. Αθήνα 2007

 

Η ΑΙΧΜΗΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ

Σκυμμένος πάνω απ'το σκοτωμένο μου πρόσωπο

η τελική έκφραση δεν είναι οδύνη

δεν είναι κάν έκφραση προσώπου

έρχονται και άλλοι

Στέκονται από πάνω

-Είναι λαβωμένο,λέει ο ένας

-Δεν έχει ίχνος ζωής,λέει ένας άλλος

Παίρνω στα χέρια

Το πρόσωπο

Όχι σαν κάτι σκοτωμένο

Αλλά σαν λαβή ξίφους

TETRIS

Προσηλωμένοι στην εμπερίστατη μνήμη ξαφνιάστηκαν

όταν άρχισαν να πέφτουν σώματα ανθρώπινα απ'το ταβάνι

και στοιβάζονταν καταμεσίς

στο δωμάτιο

άψυχες κούκλες

με ραμμένα ρούχα πάνω απ'τα συνθετικά εντόσθια

η κίνηση διάφανη

μέσα στην σκοτοδίνη

και έντρομος η πτώση

καθώς όταν σου αρπάζουν

στην τελευταία μπουκιά

την πρώτη σου αλήθεια.

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

 

Σέρνουν τά ποτάμια,σέρνουν στά νερά

 ὃ,τι συναντήσουνε ξερριζωμένο:

χῶμα πού δέν ἂντεξε στούς ἀρμούς τῆς γῆς

 ψώφια ζῶα μέ τό σχῆμα τους τυμπανισμένο

 πουλιά πού’πεσαν καί μάδησαν σάν γιασεμιά

 ράκη ἀπό λυωμένα ροῦχα ἢ παπούτσια

 ξύλα,περιττώματα,πλαστικά,κονσερβοκούτια

            τῶν γερόντων τά ὂνειρα

            τῶν παιδιῶν τά παραμύθια.

Κι ὃλα αὐτά τά ἐπί τέλους ξοφλημένα

 Μέ τό λύτρο τῆς ἀνθρώπινης ὀδύνης

  τά περιμαζεύει ἀνακεφαλαιώνοντας

 ὁ Ὠκεανός τῆς θείας μεγαλοσύνης.

                                 Χάλκη 15-7-80

 

Σ.Σ. ΧΑΡΚΙΑΝΑΚΗ-ΕΙΣ ΩΤΑ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ     1981

 

ΤΥΦΛΟΥ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

καί τίς ἐστι,Κύριε,ἳνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;

Ιω.  θ' 36

ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

 

Κάθε φορά που γυρνά τους βρίσκει λιγότερους

κάθε φορά που φεύγει τους αφήνει πιό λυπημένους.

Μια δύναμη κακόβουλη θαρείς καιροφυλακτεί

να γυρίσει την πλάτη του

για να του ξηλώσει το κέντημα.

Όμως σε τούτο το εργόχειρο

ο ιστός

είναι τελείως ασώματος

στην αυξομειούμενη επιφάνειά του

οι τρύπες

αντί να υπονομεύουν την αντοχή

βαραίνουν την μνήμη.

 

Σ.Σ.Χαρκιανάκη.Από το ΑΛΓΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ,Δόμος 1996

 

ΟΙ ΕΡΠΥΣΤΡΙΕΣ

Ακίνητες μοιάζουν οι μέρες

χωρίς ένα παράγγελμα

"Προσοχή!"

να ξυπνήσουν τα ατροφικά μέλη

 

Μα αυτή η γαλήνη είναι μόνο στην επιφάνεια

Αν προσέξεις

θ'αντιληφθείς

το φως που τρεμοπαίζει

και τα κυκλάμινα που θροίζουν

στο ξέφωτο με τους σταλαγμίτες

καθώς για πολλοστή φορά περνούν

οι ερπύστριες

ξεκοιλιάζοντας τα βατράχια

ΘΑΛΛΑΣΣΙΝΟΣ ΒΙΟΣ

Σε μια λακκούβα στρίμωξα το γέλιο

Της επίγειας ζωής μου

Κι έχυσα πάνω του πιπέρι

Για να συντηρηθεί

Ύστερα δεν το σκέφτηκα πια

Μέσα στη θάλασσα ζητούσα

Ένα μαχαίρι να βρω

Να κόψω πάλι κάποια φλέβα μου

Το αίμα μου να γίνει θάλασσα

Η θάλασσα να γίνει αίμα μου

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

στη δόξα των πουλιών

ΕΚΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ,ΙΚΑΡΟΣ 2014