ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

 

Σέρνουν τά ποτάμια,σέρνουν στά νερά

 ὃ,τι συναντήσουνε ξερριζωμένο:

χῶμα πού δέν ἂντεξε στούς ἀρμούς τῆς γῆς

 ψώφια ζῶα μέ τό σχῆμα τους τυμπανισμένο

 πουλιά πού’πεσαν καί μάδησαν σάν γιασεμιά

 ράκη ἀπό λυωμένα ροῦχα ἢ παπούτσια

 ξύλα,περιττώματα,πλαστικά,κονσερβοκούτια

            τῶν γερόντων τά ὂνειρα

            τῶν παιδιῶν τά παραμύθια.

Κι ὃλα αὐτά τά ἐπί τέλους ξοφλημένα

 Μέ τό λύτρο τῆς ἀνθρώπινης ὀδύνης

  τά περιμαζεύει ἀνακεφαλαιώνοντας

 ὁ Ὠκεανός τῆς θείας μεγαλοσύνης.

                                 Χάλκη 15-7-80

 

Σ.Σ. ΧΑΡΚΙΑΝΑΚΗ-ΕΙΣ ΩΤΑ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ     1981

 

ΤΥΦΛΟΥ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

καί τίς ἐστι,Κύριε,ἳνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;

Ιω.  θ' 36

ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

 

Κάθε φορά που γυρνά τους βρίσκει λιγότερους

κάθε φορά που φεύγει τους αφήνει πιό λυπημένους.

Μια δύναμη κακόβουλη θαρείς καιροφυλακτεί

να γυρίσει την πλάτη του

για να του ξηλώσει το κέντημα.

Όμως σε τούτο το εργόχειρο

ο ιστός

είναι τελείως ασώματος

στην αυξομειούμενη επιφάνειά του

οι τρύπες

αντί να υπονομεύουν την αντοχή

βαραίνουν την μνήμη.

 

Σ.Σ.Χαρκιανάκη.Από το ΑΛΓΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ,Δόμος 1996

 

ΟΙ ΕΡΠΥΣΤΡΙΕΣ

Ακίνητες μοιάζουν οι μέρες

χωρίς ένα παράγγελμα

"Προσοχή!"

να ξυπνήσουν τα ατροφικά μέλη

 

Μα αυτή η γαλήνη είναι μόνο στην επιφάνεια

Αν προσέξεις

θ'αντιληφθείς

το φως που τρεμοπαίζει

και τα κυκλάμινα που θροίζουν

στο ξέφωτο με τους σταλαγμίτες

καθώς για πολλοστή φορά περνούν

οι ερπύστριες

ξεκοιλιάζοντας τα βατράχια

ΘΑΛΛΑΣΣΙΝΟΣ ΒΙΟΣ

Σε μια λακκούβα στρίμωξα το γέλιο

Της επίγειας ζωής μου

Κι έχυσα πάνω του πιπέρι

Για να συντηρηθεί

Ύστερα δεν το σκέφτηκα πια

Μέσα στη θάλασσα ζητούσα

Ένα μαχαίρι να βρω

Να κόψω πάλι κάποια φλέβα μου

Το αίμα μου να γίνει θάλασσα

Η θάλασσα να γίνει αίμα μου

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

στη δόξα των πουλιών

ΕΚΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ,ΙΚΑΡΟΣ 2014

 

ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

 

Δεν ταξιδεύω ολόκληρος,μόνο με κάποια αίσθηση,με κάποια ανάμνηση,με ένα χέρι,

με ένα φτερό.Όλα τελειώνουν στην ώρα τους.Ακόμη κι οι μεγαλύτερες μουσικές επιτυχίες έχουν ένα ανάλογο της αναγνωρισιμότητάς τους φινάλε.

Χωρίς φινάλε καμιά φόρμα δεν είναι ολοκληρωμένη.

Μη μου σκουπίζετε τα δάκρυα.Τα θέλω τα δάκρυά μου.

Να τρέχουν ελεύθερα

στα μάγουλα,να φτάνουν αλμυρά στα χείλια.

Τα αλμυρά δάκρυα,μόνη γεύση που διατηρείται ακόμη.

 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ-Προετοιμασία ταφής,ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ  2012

ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΦΟΒΟΣ

Παγωνιά

μια στημένη

γκρίζα φλόγα

έσβησε πάνω

στους βράχους

ολόκληρος ο φόβος

μου χαρίζεται

τι να τα κάνω

τα δικά σας

ξεροκόμματα

ΟΛΟΤΕΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ

Έχω πάει τέσσερις φορές στον Άθωνα.Οι ερημίτες εντυπωσιάζουν.Ένας απ'αυτούς μου είπε κάποτε:"Θα σου συστήσω ένα βιβλίο".Περιμένω ν'ακούσω.Εκείνος όμως δεν έλεγε τίποτα.Λες κι έψαχνε μέσα στη μνήμη.Πέρασαν αρκετά λεπτά της ώρας ώσπου ρώτησα:"Ποιό είναι αυτό το  βιβλίο"κι εκείνος μου είπε:"Κανένα"!Μετά την αναπάντεχη απόκριση του ερημίτη,βρέθηκα ξαφνικά χωρίς επιφάνεια και βάθος.Ήμουνα ολότελα πραγματικός.

 

(Συνομιλία του Νίκου Καρούζου στο θεατρικό περιοδικό "Δρώμενα"με τον Νίκο Κακουλίδη.)

Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου-ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΩΝ,ΑΘΗΝΑ 1999

 

ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Κάθε ἂνθρωπος χάνει ἀναπόφευκτα τήν ἐλευθερία του,μόλις ἐμφανισθεῖ σέ αὐτόν ἡ ἐπιθυμία ἐξουσίας ἐπάνω σέ ὁποιονδήποτε ὃμοιό του.Δέν μπορῶ χωρίς βαθύτατο πόνο νά βλέπω ἀνθρώπους ὑπόδουλους,ἀλλά μοῦ φαίνεται μεγαλύτερη συμφορά νά εἶμαι ἐγώ ἐκεῖνος πού ὑποδουλώνει.Ἀδυνατῶ τελείως νά ἐννοήσω πῶς,σέ ἀνθρὠπους πού δημιουργήθηκαν κατ’εἰκόνα Θεοῦ,ἐμφανίστηκε ἡ ἐπιθυμία νά ἐξουσιάζουν καί νά κατακυριεύουν σέ ὁμοίους τους.Μοῦ φαίνεται πώς ἡ τάση αὐτή ἀποτελεῖ συνέπεια ἐσωτερικῆς δουλείας.Ἡ ἀληθινή αἲσθηση τῆς θεοειδοῦς κυριότητος ἀποκλείει τή δυνατότητα τῆς δουλοκτησίας,γιατί στήν ὑποδούλωση δέν ὑπάρχει ἀγάπη.

 

Ἀρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ(Σαχάρωφ)-ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ἒσσεξ Ἀγγλίας  2009

ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΘΕΑ

Η γειτονιά μου

ο δρόμος χωρίς βοή

κανείς οικείος

κρύβονται

μακρύτερα η πολιτεία

σε τσιμεντένια κουτιά

διακρίνονται οι κεραίες

μια θάλασσα αστράφτει

οι μεταλλικές κοιλιές

απ'τους ηλιακούς θερμοσίφωνες

τα τενεκεδένια φέρετρα

που αντανακλούν το φώς

ΟΙ ΠΥΡΚΑΙΕΣ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΩΝ

Κάποιες κινήσεις παιδιόθεν σε έχουν καθορίσει:

μέσα 

απ'το βάραθρο

να σηκώνεις 

το χαμένο πέλμα

από κάποιον   

περίπατο παραδείσου

και ο ήλιος 

με το χρυσαφί φόρεμα

που κυκλώνει 

τις πυρκαιές των σπαρτών

ΠΙΚΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Η πίκρα,όταν υπάρχει,δένεται στο μάγουλο,

γλιστράει από τη μύτη και πέφτει στο μικρό

πηγάδι που τη δέχεται σαν ξένο σώμα.

Ύστερα κατεβαίνει τη σκοτεινή στοά,

έρποντας κάποτε,μα τη φλογίζει ελπίδα

να βρή την καρδιά,να ξαποστάσει εκεί.

Στο δρόμο συναντά καβούρια των λιμνών

και λίγο φως που ξέφυγε του ήλιου.

Πιάνει κουβέντα με τα κύτταρα,

πάνω στις απολήξεις σκαρφαλώνει,

ακούει το ρόχθο του πελάου και τρέμει.

Καθώς το λένε οι ναυτικοί,μπορεί

ποτέ η πίκρα να μη δή στεριά.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ-ΤΟ ΑΓΓΕΙΟ ΜΕ ΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ,ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1973

ΣΠΑΤΑΛΗ ΧΡΩΜΆΤΩΝ

Χορτάριασαν οι ταράτσες

Η συννεφιά κάνει πιό στέρεους τους ήχους

Και το πέταγμα των πουλιών

Διαγράφει ακανόνιστα σχήματα στον αέρα

Πριν σβήσει η στιγμή στο αεράκι της άνοιξης

Με φευγαλέα ανοίκεια στιχουργήματα

Χθες είδα ένα άκαρπο δέντρο

Με κάτι κατακόκκινα άνθη

Σπατάλη είπα

Μέσα μου ζήλεψα

ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ

Αφού ξέμεινα από όραση

το ρίχνω στη μεταφυσική

με την αφή πλέον μονάχα

ψηλαφητά στις επιφάνειες

να βρώ τ'ανοίγματα

Φθαρμένος ο τείχος απ'το υπερβολικό βάρος των καρφιών

και τους σοβάδες ξεφλουδισμένους

Είναι σκοτάδι

χωρίς καμία έξοδο ελεύθερη

Πως μπήκες Κύριε;

ΤΟ ΝΕΡΟ

Το νερό αλάνθαστο γνωρίζει

το βάρος εκείνου που βυθίζεται.

Με όργανα υψίστης ακριβείας

εκχέει μιαν απίστευτα ακριβή(ως

το πολλοστημόριο) και δίκαιη ποσότητα.

Μια ισόποση έξωση,σαν παραχώρηση

για καθετί βαρύτερο.

(Η αρχή του ειδικού βάρους ως σύνεση

αυτοφυής.Ως βούληση αυτόφωρη.)

Από πριν γνωρίζει το εκτόπισμα.

Καθρεφτίζει το σώμα του

και το θυμάται.

Θυμήσου:

Είσαι εκείνο που σου επιστρέφει.

Εκείνο που του εμπιστεύτηκες.

Εκείνο που,εκτοπίζοντας,σε υψώνει

και σε κρίνει.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ-ΤΟ ΝΕΡΟ,ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2002

ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ

Είδα ακέραιο το πρόσωπο

καθώς έπεφτε

απ'των στημένων φακών

τα είδωλα

η θρυμματισμένη υφή

της λάμας άστραφτε

χωρίς καθόλου να

 διακόπτει την

 εξαίσια πτώση