στάλες μνήμης με σκουριά
Ἡ συμφορά ἒρχεται μέ τήν ἀνυπακοή.Μᾶς παρασέρνουν τά μάτια νά πιστεύουμε μονάχα ότι βλέπουμε.Τά ἂλλα δέν ὑπάρχουν λέμε.Γιά νά'χουμε τή βεβαιότητα ὃτι ὑπάρχουμε,θέλουμε νά φαινόμαστε,νά μᾶς βλέπουν.Ντυνόμαστε ὃσο μποροῦμε πιό φανταχτερά.Κρεμᾶμε στολίδια,πού λάμπουν σά χαμόγελα.Φοράμε μετάξια πού μεθᾶνε τήν ἁφή.
Μια χαρακτηριστική σκηνή περιγράφει ο κύρ Νίκος Γ. Πεντζίκης,την οποία αξιώθηκα να ζήσω στην άκρα της ένταση.Αναφέρει λοιπόν στο Αρχείον ερμάρίο έντεκα,φακέλο δύο ,αριθμό 3,πως κάποιος που επισκέπτεται το περιβόλι της Παναγίας,και ιδιαιτέρως κατἀ την πρώτη φορά επίσκεψης του,έχει τήν βεβαιότητα εισερχόμενος στον ναό ότι τα τελούμενα εντός της εκκλησίας μπορούν να κάνουν τον καθένα να ελπίζει για την συγχώρεση όλων των αμαρτημάτων.
Διδασκόμαστε στήν Ἐκκλησία νά ἀποδεχόμαστε τόν καθένα χωρίς νά ἀποκλείουμε οὒτε ἓναν τῶν "μικρῶν τούτων",διότι εἶναι πρόσωπο κατ'εἰκόνα Χριστοῦ.Αὐτό ὁδηγεῖ στό ὃτι διαμέσου τῶν παθημάτων ἢ τοῦ θανάτου ἑνός ἀνθρώπου ζοῦμε ταυτόχρονα τόν δικό μας θάνατο καί τόν θάνατο ὂλων τῶν ἀνθρώπων γενικά.Σέ μία σταγόνα νεροῦ,ἒλεγαν οἱ παλαιοί Πατέρες,περικλείεται ἡ ἲδια οὐσία,πού ὑπάρχει καί στούς ὠκεανούς.Ἒτσι καί στή ζωή ἑνός προσώπου μπορεῖ νά ἀντικατοπτριστεῖ ἑνα τεράστιο φάσμα ἀπό τήν οἰκουμενική ζωή τῆς ἀνθρωπότητας.Καί ἂν ὃλοι ἐμεῖς ἀποκτούσαμε τό "μέτρον τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ",τότε στόν καθένα θά φανερωνόταν ὁ Πανάνθρωπος.Μή πραγματοποιώντας τόν στόχο αὐτό θλιβόμαστε.Γι'αὐτό προσευχόμαστε καί γιά μᾶς τούς ἲδιους καί γιά ὃλους τούς άνθρώπους.
Εἶν' ἓνας θάνατος νά βγεῖς ἀπ'τό ἐγῶ σου κύριε
Μέσω της αγάπης που ως παντοτινά ισχύον παρόν(Αρχείον,σελ 310)καθίσταται δυνατός ο συγχρονισμός ανάμεσα στη στέρεα ευρυχωρία της πόλης και στην στεναχωρία επί του πλοίου--μεταλλικού κλωβού που πλέει στα πέλαγα μεταφέρων αλυσίδα υδρογονανθράκων απαραίτητων δια την επιμήκυνση των ευεργετημάτων του σύγχρονου πολιτισμού,αναφέρεται στο ημερολόγιο του εργάτου της θαλάσσης ο πρώτος τόπος ως χώρος της φυσικής καταγωγής και ο δεύτερος τόπος ως χώρος και χρόνος μετανοίας.
χάνεσαι σύψυχος
Γιατί μ' ἀπόκοψες ἀπό τόν οὐρανὀ;
Τό πέρας τῆς παροῦσης ζωῆς,οὐ δίκαιον οἶμαι θάνατον ὀνομάζειν,ἀλλά θανάτου ἀπαλλαγήν,καί φθορᾶς χωρισμόν,καί δουλείας ἐλευθερίαν,καί ταραχῆς παῦλαν,καί πολέμων αναίρεσιν,καί σκότους ὑποχώρισιν,καί πόνων ἂνεσιν,καί βράσματος ἡρεμίαν,καί αἰσχύνης συγκάλυμμα,καί παθῶν ἀποφυγήν,καί πάντων,ἳνα συνελών εἲπω τῶν κακῶν περιγραφήν.Ἃπερ δι' ἐκουσίου νεκρώσεως οἱ ἃγιοι κατορθώσαντες ,ξένους ἐαυτούς τοῦ βίου καί παρεπίδημους παρέστησαν.Κόσμω τε γάρ καί σώματι ,καί ταῖς εξ αὐτῶν ἐπαναστάσεσι γενναίως μαχόμενοι,καί τήν ἐξ ἀμφοῖν κατά την τῶν αἰσθήσεων πρός τά αἰσθητά συμπλοκήν παραγενομένην ἀπάτην ἀποπνίξαντες, ἀδούλωτον ἑαυτοῖς ἐφύλαξαν τῆς ψυχῆς τό ἀξίωμα.
Τίθεται θέμα της ποσότητας καυσίμων που πρέπει να δαπανηθεί για την μεταφορά φορτίου ακαθαρίστων υδρογονανθράκων τύπου AMNA από την Λιβύη σε λιμάνι της Άπω Ανατολής.Σύνολο φορτίου ένα εκατομμύριο βαρέλια,ο πλοίαρχος υπολογίζει τον χρόνο ταξιδίου μέσω μιλίων και ταχύτητας.Το πρόβλημα του χρόνου σήμερα έχει ως εξής,κατά πόσο κάποιες επιλογές μας στο παρελθόν,αν ήταν διαφορετικές θα άλλαζαν τον ρου της ζωής μας και τί θα επιλέγαμε με τις τωρινές συνθήκες αν γυρνούσαμε πίσω στις συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.Η επιστήμη ασχολείται επί αυτού του θέματος και ίσως σε διαστάσεις απειροελάχιστες στοιχειωδών σωματιδίων να έχει καταφέρει και πειραματικά την αντιστροφή της ροής του χρόνου απ' το παρόν στο παρελθόν.Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δια της Υπεραγίας Θεοτόκου,φύσις καινοτομείται και χρόνος,όπως αναφέρει το απολυτίκιο της καταθέσεως της τιμίας Ζώνης στις 31 Αυγούστου.Κάτι που σημαίνει ότι ο χρόνος όπως νοείται στον τρισδιάστατο αισθητό μας κόσμο καταργήται στην αχρονία της αγάπης του Θεού.
Νοιώθοντας το πέταγμα μιας μικρής πεταλούδας στην κουρτίνα του παραθύρου,αντιλήφθηκε πόσο ευάλωτο είναι το υλικό σώμα στην φθορά,όμως θρασυνόμενον τον θάνατο ενέκρωσε ο ζωαρχικότατος Λόγος,δίνοντας στον καθένα την δυνατότητα σωτηρίας αρκεί να μην σκοντάφτει πάνω στην αδυναμία των άλλων ώστε να φτάσει στο βάθος των πραγμάτων.Εξάλλου ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης βαθιά διαποτιζόμενος από το πνεύμα των παλαιών Πατέρων αναφέρει πως δεν πρέπει να συγχέουμε τον άνθρωπο αυτή την εικόνα του Θεού με το κακό που ενυπάρχει μέσα του,διότι το κακό είναι μια διαβολική χίμαιρα ενώ η ουσία του,η εικόνα του Θεού μένει ακόμα στο βάθος του.Παραλία Ασπροπύργου,σε μια θαυμάσια φθινοπωρινή λιακάδα Για μένα, ότι φέρει την υπογραφή μου ισοδυναμεί με απόδειξη ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΟ...
