Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

 

 

 

…γιά νὰ ζήση κανένας πρέπει νὰ σπάσει τή μοναξιά του,πρέπει νά ἀποθάνει γιά νά εἶναι  μαζί μέ τους νεκρούς,ὂχι νά ἀποθάνει αὐτοχειριαζόμενος  καί τά λοιπά.Νά παραιτηθεί ἀπό τό ἐγώ γιά νά δεῖ τή ζωντάνια τῶν πεθαμένων.Αὐτό τό πράγμα ἐξασφαλίζει μιά ἐνότητα μεγἀλη,στό Ἁγιονόρος ἢ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ θέλεις.Ἡ ἀγωνία τους στή Δυτική Εὐρώπη εἶναι ἀλλιώτικη.Μιλᾶν,γράφουν,κάνουν διάφορα,ὲχουν βιομηχανίες,ἀνακαλύψεις ἰατρικές,κ.τ.λ.ἀλλά ὃλα αὐτά ἐπί ματαίω,γιατί δέν μπορεῖ νά βγεῖ ὁ ἂνθρωπος ἀπό τό καβούκι του ἐκεῖ νά δεῖ τόν ἂλλον.Ἒχει ἓνα σχετικό ρητό ὁ Χαρκιανάκης σ’ἓνα βιβλίο του:¨Ἡ μοναξιά δέ λύνεται παρά μόνο μέ τό θάνατο¨.Τί σημαίνει αὐτό;Ἀκόμα κι ἂν παραιτηθεῖς ἀπ’ὃλα δέν τελειώνει ἡ μοναξιά παρά μόνο μέ τόν θάνατο.Ἀλλά αύτό σημαίνει καί κάτι ἂλλο,τήν ἀπόγνωση.Ὂμως ἐάν παραδεχθοῦμε τόν θάνατο ὡς ζωή,ὡς συνέχεια ζωῆς,τά πάντα ἀλλάζουν.

Ν.Γ Πεντζίκης,συνέντευξη στον Θανάση Γεωργιάδη

Περιοδικό Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ,ΤΕΎΧΟΣ ΠΡΩΤΟ,Ιούνιος 1987