Ήταν αίμα στο δερμάτινο δισάκι
σκαρφαλωμένο
στα ψηλά των νοουμένων
ανώγια
σιωπή παρεμβάλλονταν
άκρα αρτιότητα
ύψους
στην ασυνόδευτη
ρωγμή
που ως απουσία
έφτυνε τα αγκάθια
του ύπνου
ένα-ένα
ξεκαρφώνοντας τις
αισθήσεις απ’ τα φαινόμενα
και είναι ο ήχος
τόσο εγγύς
-της θάλασσας ο
ήχος-
όχι ο ανέμελος
μα ο γεμάτος
πήξη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου