Νοιώθω βαρύτερο το σώμα,μα ο λόγος είναι φτερό και χάνεται στην αβυσσαλαία απόγνωση του πρωινού της τελευταίας μέρας του Μάη του 2022.
Αύριο είναι η απόδοση του Πάσχα.Είναι τυχαίο,ότι η απόρριψη της Αναστάσεως απ’το σύνολο της κοινωνίας δημιουργεί τόσο έντονη σήμερα,μια ακατανόητη σύγχυση στους πάντες;
Είμαι στο μετρό.Εχω ζωή; αναρωτιέμαι,αυτή τη φορά πήρα κατευθείαν την Περικλέους προσπερνούσα συνεχώς το πλήθος,οι άνθρωποι, μου φαινόταν άσχημοι και επιθετικοί,έτοιμοι να με κατασπαράξουν,καθένας για λογαριασμό του, τόσο ώστε οι επόμενες ορδές να μην βρίσκουν τίποτε πέρα από μια υποψία βίας ανάμεσα στα συντριμμενα οστά.
Προσπέρασα,την Λέκκα,κάποια στιγμή που διαπίστωσα ότι είχα απομακρυνθεί απ'τον προορισμό απευθύνθηκα σ' έναν άνθρωπο,ήταν σε ανοιχτή πόρτα πίσω απ'ενα πάγκο,ρώτησα-
Η οδός Λέκκα παρακαλώ;
μου απάντησε
-Κάπου πιο πάνω...
Απαντώ αμήχανα
-Α την προσπέρασα
Τώρα είμαι στο μετρό,θα πρέπει μια μισή ώρα να είμαι σπίτι,ο μάστορας ήρθε εγκαίρως,α, εδώ πρέπει να επέμβει μαραγκός,αποφάνθηκε.Ανοίγω την μπαλκονόπορτα να βγει ο σκύλοςΒιαστικά ετοιμάζομαι.Είμαι στο μετρό,κλείδωσα το σπίτι,πήρα τη Ζηνωβια τηλέφωνο,θα πάω Ελληνικό αφού πρώτα αλλάξω συρμό.Κεραμικός.Το ρολόι δείχνει 3 και 5.Έχω όραση η οποία σκοντάφτει στους επιβάτες που συνωστίζονται στο βαγόνι,πνίγομαι σιωπηλά-είμαι μόνος γι αυτό δεν φωνάζω για βοήθεια.Θα βυθιστω και άλλο,μέσα στη αφεγγαρη νύχτα, ώσπου να λάμψει μια παρηγοριά-μου έχει ξανασυμβεί,δεν ανησυχώ,θα έρθει αλλά θέλει ατσάλινη υπομονή-βυθιζομαι-είναι μια αίσθηση πραγματική-ο πνιγμός από παιδί με σημαδευει και έκτοτε διατρέχει όλες μου τις ηλικίες.Περιμένω η λάμψη,αγγίζει με περισσή αρχοντιά τον σκοτεινιασμενο νου και μία μία οι αγωνίες λησμονουνται.Αν έχετε βυθιστεί,αν έχετε τέτοια εμπειρία σίγουρα θα ξέρετε τι εννοώ-αν έχετε κάτσει στην εμπατη,αν έχετε μπει στον Άδη μα δεν σας τσακισε η απογνωση σίγουρα θα δικαιολογησετε την φαινομενική μου αδράνεια.Next station Agios Ioannis.Οι επιβάτες αραιώνουν,η μοναξιά στα βαγόνια είναι αρχέγονη όπως και στο πλοίο,φεύγεις από κάπου που ήσουν οριακά νεότερος σε αγκάλιαζαν γι αυτή την ζεστασιά της υπάρξεως σου,όταν και συ αντλουσες ζωή από απλές καθημερινές συνήθειες,ο προορισμός έστω και αν είναι προσδιορισμένος εμπεριέχει αναμονη και προσμονή.Argiroupoli
Φτάνεις ήδη γεροντότερος,αφού έχουν περάσει αναρριθμητες αναχώρησεις-επιστροφες,είσαι κουρασμένος,και όλοι οι δικοί σου κοιτάνε πλέον πως θα σφίξουν το χέρι σου όχι όμως με στοργή και συγκαταβαση,μα με αυστηρότητα και στόμφο γιατί δεν φροντισες τη ζωή σου,αλλά με περισσή ελαφρότητα σπαταλουσες στο ξεμπαρκο κάθε φορά το τάλαντο, την συνεχώς ανανεουμενη άνωθεν δωρεά.
Οι σκέψεις διακόπτονται απ' τα μεγαφωνα
Επόμενη στάση Ελληνικό.Τέλος διαδρομής,
παρακαλώ εξέλθετε.
Ο ήλιος κρυμμένος
Αποφεύγει να κοιτάξει
Είναι πολλά έντομα
Είναι καλοκαίρι
Έχουν συραγγα σκαμμένη και
Μπαινοβγαίνουν άνθρωποι
Σαν σε υπόγειο τρένο
Χαλαρώνει η δέσμη
Μένει σκληρό φως και ζεστή
άμμος
Μεγάλη Τετάρτη στο χωριό.
Τα πάντα ορωνται πνευματικά:
το ανθακι που μόλις υπερνικησε τον χειμώνα
το νερό στο ποτάμι ως φύση -δύναμη που διαλαλεί την Σοφία
η στάλα της νυχτερινής υγρασίας πάνω στα φύλλα.
Η μυσταγωγια επιτείνεται στους ήχους
το βράδυ.Κελαρισμα μέσ'τις φυλλωσιές ή γάβγισμα ενός μακρινού σκύλου που μέσ'την γαλήνη λες και σε βγάζει έξω από τον χρόνο, στην μετά-ιστορια.
Είμαστε μια γενιά ευάλωτη γιατί καλουμαστε ν απολογηθουμε στις νεότερες γενεές για έναν κόσμο δυσκολότερο και ακατανόητα ανερμηνευτο.
Η ορμή της τεχνικής,πράγματι ισοπεδώνει το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου, όμως είναι μια αναπόφευκτη ροή του χρόνου στην ιστορία αν και δεν λύνει τα βαθιά υπαρξιακά του προβλήματα.
Η επιδίωξη της ευκολίας η διαρκής απομάκρυνση απ'την πραγματική ζωή χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό ειδικά σήμερα με το να ζούμε μια εικόνα της ζωής,ένα στιγμιότυπο,με το να είμαστε ακίνητοι
σε ένα φόντο διαρκούς κινήσεως.Τα πάντα αλλάζουν πριν καν τα καταλάβουμε ή τα αντιληφθούμε.
Ανέβηκα το δρόμο αριστερά απ'την αγία Βαρβάρα προς το Ζενιο,το φως έρχεται ατόφιο απ' τον πρωινό ήλιο.Ειναι πικρή η απώλεια των ριζών μας,είμαστε υποκείμενα καρικατούρες,αντλούμε ενέργεια από εξαντλημένες πηγές.
Το Πάσχα βιώνεται μόνο στον βαθμό που πολεμάμε τον παλαιό άνθρωπο μέσα μας,στον βαθμό που δίνουμε το δικαίωμα στον Θεό
να ενεργήσει στη ζωή μας.Τοτε,μας δίνει το χέρι του.Αν απλώσουμε το δικο μας θα το αρπάξει και θα μας γλιτώσει από την άβυσσο.Τοτε όλα θα αποκτούν νόημα και η ιστορία θα τακτοποιηται στις πραγματικές της διαστασεις.
Ειμαστε κατά βάθος όντα αδύναμα,αλλά είμαστε παιδιά του Θεου.Αν το αντιληφθούμε εγκαιρως θα βρουμε και μεις δύναμη να υψώσουμε την φωνή και μαζί με όλους τους αγαπημένους κεκοιμημένους να πούμε
Χριστός Ανέστη.
Δέν πέρασαν χαρούμενα τά χρόνια μου.Στά πιό πολλά ἡ φτώχεια συντροφιά καί τό χειρότερο,σ’ὃλα μου τά χρόνια,πάντα ἡ ἐρημιά κι ἡ μοναξιά.Ὣς καί στίς πλῶρες εἲκοσι ἓνα χρόνια,που ζοῦμε τὀσοι ἂνθρωποι σἐ τόσο λίγο χῶρο,πού σμίγουν ἀναγκαστικά τά χνῶτα μας κι ὁ ἳδρωτας καί τά παραμιλητά στόν ὓπνο,καί κεῖ άκόμα τά κατάφερα νά μείνω ὁλομόναχος,τέτοιο στραβόξυλο πού εἶμαι.
Μά ἐκεῖνα,τά περασμένα βάσανα ἢτανε γέλια και χαρές μπροστά σέ τοῦτα τά καινούρια πού μέ βρήκανε,τοῦτα τά κάρβουνα τ’ἀναμμένα πάνω στο μυαλό μου,στήν ψυχή μου,τούτο τό μολύβι τό ἀναλυτό πάνω στήν καρδιά καί στό φιλότιμό μου.
Ξανάρχισα τό γράψιμο.
Ποῦ ἀλλοῦ νά γύρευα τοῦ λυτρωμοῦ τό δρόμο;
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΛΗΣ,ΛΥΣΙΚΟΜΟΣ ΕΚΑΒΗ –ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΥΜΗΣ 1994
Σαν ήρθε η άνοιξη βάλανε οι άνθρωποι σε σιγαση τους ηχους και απ' τις εικόνες κράτησαν ότι τους έδενε με τη φύση όταν ήταν παιδιά: Τ...
