Σαρκὀς τὀ ἐκτύπωμα,ἀναστηλοῦντές σου,Κύριε,σχετικῶς ἀσπαζόμεθα,τὸ μέγα μυστήριον τῆς οἰκονομίας ,τῆς σῆς ἐκδηλοῦντες,οὐ γὰρ δοκήσει,ὣς φασιν,οἱ θεομάχοι παῖδες τοῦ Μάνεντος,ἡμῖν ὢφθης,φιλάνθρωπε,ἀλλ’ἀληθεία καί φύσει σαρκός,δι’αὐτοῦ άναγόμενοι πρός σὸν πόθον καὶ ἒρωτα.
Γιῶργος Σαραντάρης
Μετάρσιες φλόγες,ορατές τη νύχτα
Ποιός να πλύνει την δυσκάθεκτη αχλύ της αμαρτίας;
Απ’ την ίδια φλόγα πηγάζει η δρόσος,που τα σώματά μας θα ανακουφίσει.
Βυθιζόταν στην ανόητη και αδιάφορη σάρκα
αντίδοτο δεν έβρισκε
πέρα απ'τόν νάρθηκα της λογικής
ήταν γυμνός
ήθελε ενότητα και αδελφοσύνη
μα με τη βία,ποιος κάλυκας άνθους άνοιξε;
Έσκαψε τότε όσο βαθιά μπορούσε
στους λάκκους και στις ρωγμές των βράχων
να χωρέσει το σκοτάδι που πλημμύρισε τα μάτια του και τόν κόσμο όλο.
Τούτος ο κόσμος μοιάζει
με σκάλα.
Κάθε σκαλί της
όταν τ' ανέβεις
χαλιεται πέφτει.
|Με τι μοιάζει τούτος ο κόσμος|
Νίκος Καρούζος
Σε λίγο η όραση δεν θα είναι αρκετή
Όλη η πρύμη στεφανωμένη απ' το λιόγερμα
Πολλά μικρά φανάρια καρφωμένα ενδιάμεσα και πάνω στα γκρίζα σώματα των πλοιων
Στα κρενια πάνω στα ρελια της μπουμας σε σειρά τα θαλασσοπούλια
Ανάβουν οι προβολείς
Σκέδαση του φωτός στην απόλυτη σιωπή του ουρανού
Κύριε σώσε με
Δεν είναι αρκετή η όραση για την ομορφιά που μου'χεις χαρισάμενη
Στέκομαι για λίγο.Ησυχια.Το Κύκνος παιρνει πετρέλαια κοντά σε μας.Ακουγεται μεσοστροφη ΜΕΚ.Το φως του φεγγαριού πλημμυρίζει το νερό με ένα απαλό στραφταλισμα.Η δύση έχει συμβει πίσω μας στα βουνά. Εύθραυστη σάρκα.
Να είμαστε πρόθυμοι να πεθαίνουμε κάθε στιγμή και αυτό να αναγεννά και να δυναμώνει μέσα μας την ελπίδα-την αχόρταγη πείνα για την ζωή.Αμην.
Παραλία Ασπροπύργου,σε μια θαυμάσια φθινοπωρινή λιακάδα Για μένα, ότι φέρει την υπογραφή μου ισοδυναμεί με απόδειξη ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΟ...
