ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ

Χριστός θεοί με σαρκούμενος

Χριστός με ανυψοί ταπεινούμενος

Στέκεται μετέωρος

περιβεβλημένος

της αστρικής ακτινοβολίας

το θάμπος

οι ώρες δεν του επέτρεπαν

να κινήσει την απόγνωση

όπως αυτός θα ήθελε

λιμνάζει πόνος

στα θηλάκια του οργασμού του

επιθυμεί να ντύσει στην πικρότητα τις αισθήσεις

καθώς προσεύχεται κουτσαίνοντας 

Η ΑΣΠΑΡΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ

Την ιδιομορφία του χώρου ως συνείδηση την αντιλήφθηκα σε περιπάτους προς την ανέγγιχτη προκυμαία σε λωρίδες κυνικού φόβου μες’ τις αλυσίδες των εμπορευμάτων σε κόκκους μάταιης συνδιαλλαγής με τον χρόνο στα σκηνώματα των οσίων σε εικόνες αφανισμού μπροστά στην άρνηση της ζωής 

τα πιθάρια γέμισα με λήθη θανάτου οι ασπαρτιές κιτρίνισαν από αιωνιότητα. 

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΠΡΑΞΗ

O θάνατος 

αποτελεί 

την μόνη 

αξιοπρεπή 

πράξη 

του σώματος

ΗΛΙΑΣ

 ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΧΘΕΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΥΡΙΟΝ

Η αυθαιρεσία των αισθήσεων 

λειτουργεί πια ως καταναγκασμός,

πως να χαρακτηρίσεις την ακηδία 

μπροστά στη σιωπή του ωκεανού.

Το σούρουπο χωρίζουμε τις μνήμες από τα όνειρα 

και ότι διαφεντεύει την αμεσότητα 

το περιθάλπουμε επιμελώς .

Την Κυριακή καλούμαστε να αναγνώσουμε στους ναούς,

αλλά και όπου κρύπτεται ορθόδοξη ψυχή,

τον οίκο του τρίτου ήχου 

ακριβώς σα να βρισκόμαστε 

στην θαλπωρή του σπιτιού μας, 

ότι ο ουρανός και η γή 

ΣΗΜΕΡΟΝ χορευέτωσαν 

και Χριστόν τον Θεόν ομοφρόνως 

υμνείτωσαν.

Και σίγουρα η θάλασσα παρά την πικρία των κυμάτων,

δοξάζει τον Δημιουργό.

Τούτη η πραγματικότητα μας αφορά άμεσα,

και όχι ο ''πλούτος'' της ματαιότητας ημών.

VALPARAISO

   

Θραύε 

τις μορφές 

πριν 

σχηματίσουν 

κέλυφος

Ηλίας Πετρόπουλος

ΤΟΠΟΣ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑΣ Η ΝΥΧΤΑ

Είμαστε αιχμάλωτοι μέσα σε μια αντίφαση

δεν μπορούμε ν’ακολουθήσουμε τον Χριστό τελείως,

αλλά και δεν μπορούμε να τον εγκαταλείψουμε

από τότε που μας δίδεται να ζήσουμε τον Χριστό

γινόμαστε ανίκανοι να διατηρήσουμε κάποιο ενδιαφέρον

 για τα πάθη του κόσμου αυτού

και τότε αρχίζει η σύγκρουση με τον κόσμο

Π.Σωφρόνιος του Έσσεξ

NEAR MISS

Ιδέα δεν έχω για το πεδίο της μάχης

θα είναι το σφίξιμο γιγαντιαίο,

το βλέμμα στάσιμο

στο δρασκέλισμα του γλιστερού καταστρώματος;

η σιωπή όπως άλλοτε, ατσάλινη θα σμιλεύει τις πνοές;

στο μικρό κουτάκι μαζί με τους επιδέσμους της μνήμης

εργαλεία για τις απόπειρες αλλαγής πορείας

και τα δεινά της ποιήσεως φληναφήματα

κολλημένα στον πάτο

Αν θα επιβιώσω ,ιδέα δεν έχω…  

ΡΑΚΕΝΔΥΤΗ ΜΝΗΜΗ

αναπνέουμε τις αναθυμιάσεις της νιότης

Σουρούπωνε

είχαμε από ώρα αποκάμει

 και σιγά σιγά μαζευόμασταν στου Κούδη

ανεβασμένα στο φεγγάρι

 τα βάσανα

και η γης ανάλαφρη

ακούγαμε τα πυκνά αναφιλητά του ποταμού

  στην επιστροφή

καθώς αντιφέγγιζε το φως του ουρανού στην Πέτρα

και η ανέμελη  πλήξη συνόδευε την νύχτα

ως την βαθύτερη μας εξομολόγηση. 

FATA MORGANA

Η ΘΗΡΙΩΔΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Θα σκύψουν οι ήρωες το κεφάλι

δεν θα πουν τίποτα

για την απραγία μας

η παρουσία τους θα πυρακτώνει το μέταλλο των πόνων

στον δρόμο λίγοι μικροί

ανθόκηποι θα οδηγούν την ανάλαφρη σκιά τους

και καθώς οι άκρες των δακτύλων θα ακουμπούν

την ανεξίτηλη εικόνα

το ραγισμένο προσωπείο

θα πέσει με πάταγο

τότε θα αντικρίσουμε την μορφή τους

χωρίς την  αιδώ των αριθμών

και το βλέμμα τους θα μας κρίνει

με περισσότερη συγκατάβαση.

ΙΚΕΤΗΡΙΑ ΚΡΑΥΓΗ

Ικετήριος κραυγή χρονίζουσα
μέσα σε ιλύ απογνώσεως
Υπομένω
κάπου η ύλη βουλιάζει
ή,τί είναι ύλη;
ένα καπρίτσιο του χώρου ίσως;
εκεί που μια ολόκληρη ανθρωπότητα
χτίζει πολιτισμό και αλαζονεία

ΤΑ ΑΔΙΑΒΡΟΧΑ ΣΥΝΟΡΑ

Η έμπονη γύμνωση

Παμφώτιδα περιδιάβαση

      στην κάμψη των σκιών

Πλαγιάζοντας με τον πανάρχαιο κροκόδειλο
διέσχισα την ενηλικίωση στα ποδοβολητά

που όλη νύχτα παραμέριζαν

τα αδιάβροχα σύνορα. 

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ

Φαίνεται τελικά πως η ποίηση

είναι η ευγενέστερη μορφή αποτυχίας

που μας μεταθέτει σχεδόν μεροληπτικά

σ'εκείνη την απέραντη ελευθερία

του εν ζωή ναυαγημένου.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Αχ ναι!πετούσαν έρημα των πουλιών τα σμήνη

κι όταν αποχάθηκαν

η καθαρότητα τ 'ουρανού δεν κηλιδώθηκε

απο ίχνη.

Να παγιδεύεις το αόρατο στην ορατότητα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ ΔΕΣΜΙΟΙ

Το προσωπείο

 

και η δύναμη κονιορτός

που σκέπαζε η αλμύρα

επομένη του ταξιδιού

αγκύλωνε τις αντιστάσεις του ονείρου

παρασύροντας άχρηστα πλέον

 αντικείμενα στο διάβα του

με την δυσνόητη παρηγοριά

και την ελπίδα  

δεινώς

και αμετάκλητα

δέσμιων  

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΑΝΑΚΩΧΗ

Έκανα να φύγω
μα το κουρέλι που έσερνα
πιάστηκε στην πόρτα
δεν είχα δύναμη να πάρω ένα τσεκούρι
ή έστω με μια απόχη 
να πετάξω τα νεκρά συναισθήματα

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ

Θα υπάρξει μια μέρα

ένα πρωινό

και θα έχουμε μόνο

αυτό που είμαστε

Edgar Maldonado Bayley

http://trenopoiisis.blogspot.com/2017/05/edgar-maldonado-bayley.html

Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

                   1                     

                       

           στη γιορτή είναι απών             

χορεύει τις λέξεις μία μία

γιατί καμιά δεν του κάνει

θέλει να είναι προφήτης 

και είναι προφήτης

φτύνει στα μούτρα σας

την ίδια του την ύπαρξη

2

κυκλοφορεί με παπούτσια ορειβασίας

έχει κάτι κοφτερά χαλίκια η πόλη

ανυπόδητη η τρέλα του

3

εκμηδενίζεται

αλλά αυτή η εκμηδένιση είναι ζωηφόρα

εάν το επιδιώξει

4

γνωρίζει την μέθοδο

που θεραπεύει την μερική

ανυπαρξία

δεν παραθέτει βιβλιογραφία

για να τον νοιώθετε επαρκή

5

εργάζεται ποιήση 

ως τη διεργασία για να βγεί

κάποτε γυμνός στο δρόμο

αυτή είναι και η μοναδική φιλοδοξία του ποιητή

στην γύμνωση

προυποτίθεται η μύηση

6

το πολύ,του είναι λιγοστό

το λιγοστό τον τρέφει

στο τίποτα αναπαύεται

7

έγινε ποιητής στα 17 του

χωρίς καν να το θέλει

ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

τις ωφέλεια εν τω αίματί μου,

εν τω καταβαίνειν με εις διαφθοράν;

(ψαλμου 29)

Είχαν κλείσει όλες τις πόρτες ερμητικά,
κάτι σκυλιά τριγύριζαν απ'έξω πεινασμένα,
είχαν φύγει όλοι,
μα αν έρχονταν κάποιος λίγο νωρίτερα
θα έβρισκε όλα τα φώτα ανοιχτά
κορμιά να λικνίζονται
στον ήχο των οργάνων 
και τα πρόσωπα όλα κολλημένα
ανάποδα,έτσι ώστε κανένα του άλλου το πρόσωπο 
να μην μπορεί να δει.

Η ΦΡΙΧΤΗ ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

Είμαι στα δύο κομμένη

αλλά θα με νικήσω

θα ξεθάψω την περηφάνια μου

θα πάρω το ψαλίδι

και θα κόψω τη ζητιάνα

θα πάρω το λοστό

και θα ξεσφηνώσω τα σπασμένα

κομμάτια του Θεού από μέσα μου

σαν ένα πάζλ

θα το συναρμολογήσω πάλι

με την υπομονή του σκακιστή.

Anne Sexton