ΑΚΡΑ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ ΥΨΟΥΣ

Ήταν αίμα στο δερμάτινο δισάκι

σκαρφαλωμένο

στα ψηλά των νοουμένων

             ανώγια

σιωπή παρεμβάλλονταν

            άκρα αρτιότητα ύψους

 στην ασυνόδευτη ρωγμή 

            που ως απουσία

έφτυνε τα αγκάθια του ύπνου

           ένα-ένα

ξεκαρφώνοντας τις αισθήσεις απ’ τα φαινόμενα

  

και είναι ο ήχος τόσο εγγύς

-της θάλασσας ο ήχος-

όχι ο ανέμελος

μα ο γεμάτος

πήξη

ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗ

Ξέρω
Ο ακίνητος νούς
Ταριχευμένος είναι
Μέχρι τον θάνατό του
Συστέλλει ωραία το χρόνο
Μπουμπουκιάζει με τα εφήμερα χρώματα
Μα πιο πέρα
Άυλος δηλώνει
Γίνεται λάμψη

ANCHORING

Όλη νύχτα προσπαθούσαν
γύρω απ'την αλυσίδα γαντζωμένοι
-100 μέτρα εκτείνοταν στο βυθό-
ν'ανέβουν

Δεν είχε φεγγάρι,μονάχα τα φώτα της πλώρης
και κάθε ώρα που περνούσε ο ναύτης της βάρδιας
 δίνοντας αναφορά
-one o'clock moderate-

και καθώς χαλάρωναν οι φύλακες
η πείνα γιγάντωνε
ολοκλήρωναν την ανάβαση
έχοντας σχεδόν όλον τον πολιτισμό
στην παλάμη

γονατισμένοι πια στο κρύο σίδερο
στις λάσπες και στην αλμύρα
επείγονταν να καταστραφούν
μόνο αυτό τους έμενε

είχαν το δικαίωμα
τώρα που η θλίψη έβγαινε
κόμπους κόμπους με πηχτούς καπνούς
απ'την τσιμινιέρα

ΧΑΜΗΛΩΜΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Την ώρα που γύρω μου δεν έμεινε τίποτα
να σημαίνει ζωή,κινούμαι,υπάρχω,
άστραψεν άξαφνα.Και κουνήθηκε
απάνω στη γή το νερό κι αναπήδησε
μέσα μου το αίμα,ώς να έγραψα
ο ίδιος με μια κιμωλία φωτεινή
στης αβύσσου τον πίνακα:"υπάρχω".

Κ'εφοβήθη ο φόβος και διαλύθη
της νύχτας το αντίπαλο τίποτα.

Νικηφόρος Βρεττάκος,
απ'την συλλογή ΕΚΚΡΕΜΗΣ ΔΩΡΕΑ,
Εκδ.Τρία φύλλα 1986

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Αφήστε να ζήσει η μέρα
ήρθε απ' τα κατάβαθα του χρόνου
απ' τη χώρα της βροχής,
μην κλείνετε τους πόρους που αναπνέει,
μεσ' το σώμα σας,σώμα είναι
που δικαιούται να πιάνει
τον τόπο της αλήθειάς του
~
Αφήστε να ζήσει η μέρα,
γρήγορα αναδιπλώνεται
το μαύρο φόντο,
 

στην παγωμένη λάμψη της
θα προλάβουμε να δούμε
 το φως του Κυρίου

ΑΜΟΡΦΙΑ

Ήρθε ερημίτης
ξεπέζεψε απ'  την τελευταία ετοιμότητα
άναψε δυο ηλεκτρομηχανές
για νά 'χει ναύλα επιστροφής εξασφαλισμένα
και πύρωσε στο σίδερο αρκετό καύσιμο
-μαύρος καπνός τον συνόδευε-
έξω ο ήλιος δυνάμωσε

μια λάμψη εκτυφλωτική
που εξαφάνιζε κάθε σχήμα
κάθε προφάση
μονάχα φώς

ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Δεχτήκαμε την ταπείνωση,την καταστροφή,τον αφανισμό,την υλική εξουθένωση.Την στιγμή που το σώμα πλαγιάζει σε αδελφότητα με τον θάνατο,αναλογιζόμεθα γεμάτοι κατάνυξη μακρύτερα από την ατομική ζωή.Αδελφώνουμε. Δεν είμαστε μοναχοί.Ταυτιζόμαστε με τον άνθρωπο σ' όλη την άσβεστη,άπειρη έκταση της ζωής,την αθάνατη.Είμαι ο ίδιος,ο πρώτος που έκτισε το κελί.
Ο ίδιος που εργάζομαι τώρα.Ο ίδιος με όποιον θα μου κλείσει τα μάτια.Η εκκλησία είναι το σώμα όπου εισέρχομαι μετά την εξιστόρηση του πρακτικού βίου.
 

ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ Ν. Γ.,Μητέρα Θεσσαλονίκη,σελ.42

ΧΑΡΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Δεν είναι που υπάρχουν τα πράγματα έτσι που υπάρχουν,

αλλά που μπορούν να υπάρχουν και αλλιώς

χάρη στους ποιητές

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

ΜΕΔΟΥΣΕΣ

Γρήγορα το φώς που ξοδεύεται
διαπερνώντας τις διάφανες σάρκες
 
δίχως παρηγοριά
δίχως σημεία στίξης
ο διάλογος με τους συντηρητές

περιεργάζομαι τη σκηνή:
καθώς νυχτώνει
σβήνοντας όλα τα φώτα
πως ανέρχονται
πως ρουφούν όλο το φεγγαρόφωτο
μεθυσμένες απ' την πείνα

ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ

 Να θές να γίνεις ένα χρώμα,ή ένα δέντρο,ή ένα μάρμαρο που γύρω του χορεύει ο ουρανός.











Μέρες,Πέμπτη,18 Γενάρη 1946

Ο ΖΕΥΓΟΛΑΤΗΣ

Σκάβει το άροτρο

βαθιά στην ύπαρξη

ξεχορταριάζει τα ανόητα

έρχονται στην επιφάνεια

ως λέξεις

         χοντροκομμένες

                            υγρές

 απ’ το βάθος

της γης

ώσπου να ξαναπεράσει

         ο ζευγολάτης

         και θαφτούν ξανά

ΠΕΡΙΣΣΕΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

         Αγκάθια

                    |αφαιρέθηκαν τα άνθη|

                  μονάχα αγκάθια ξερά

          στο λιοπύρι

                   σφίγγω σε κάθε ρωγμή

                              σε κάθε περίσσεμα της μνήμης

      το αίμα

        |σταγόνες|

                   να στάξει προσεχτικά

                 σ' όλες τις εξόδους

                  μη μείνουν απλήρωτοι

          οι δημαγωγοί