ΑΠΩΘΗΣΗ

Σπασμένο 

ήταν 

το αίσθημα

αναμμένη 

όμως

η απώθηση

λειτουργούσε 

επάξια

~

CAPE TOWN,ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

Για την διάμετρο 
του πόνου

δεν διαθέτουμε  
κατάλληλα όργανα 
για μέτρηση

ξέρουμε μονάχα
 ότι κάτω στην κοιλάδα

σέρνουν τα δεκανίκια 
οι καταραμένοι

οι πέτρες δεν σαλεύουν

έχουν γίνει από αιώνες 
δέντρα απολιθωμένα

πίσω απ’τις γρίλιες 
τα τρομαγμένα βλέμματα

αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε 
να τα εφεύρει το σύμπαν

να πιάσουμε στα χέρια χώμα

η συγγένεια θα μας υποδείξει

και αυτό αρκεί

τα φώτα στέκουν ακίνητα

πότε πότε φουντώνει μια ανάμνηση

ένα φως πέφτει με πάταγο στο τζάμι

τόσο ειλικρινές και αθώο

που μας κάνει να σκύψουμε 
το κεφάλι από ντροπή

ΛΙΜΟΣ

Πληθαίνουν τρωκτικά
δίπλα αναποδογυρισμένη
η σκάφη
χωρίς τροφή

ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Να γυρίζεις

αυτό είναι το θαύμα

με κουρελιασμένα μάτια

με φλογωμένους κροτάφους

απ’την πτώση

να γυρίζεις

στην καλή πλευρά σου.

Νίκος Καρούζος

~

Bρίθει σάρκες

υπολείμματα ορνέων

η πείνα

καραδοκεί μέσα στο σπίτι ο φόβος

λογαριασμοί ενοχής

το ένδυμα

ΤΟ ΝΕΡΑΚΙ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Αλλά

τι θαύμα

εδώ πέρα κελαρύζει

και το νεράκι των ποιητών

ακόμη…

και γυρεύει ακοή ανθρώπου

καρτερικό

σαν την αιωνιότητα

Νίκος Καρούζος

ΤΗΣ ΒΑΘΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ ΑΠΟΝΕΡΑ

Όταν κάποτε βρούνε
 τα γραπτά του 
θα πουν:
ο απτόητος λύγισε,
ή η ατασθαλία των άστρων 
διάβηκε
αμετάκλητα τη νύχτα.
Όπως ο μακρινός θείος
που μόνο όταν σιγουρεύτηκε
 ότι όλοι είναι παρόντες
φτερούγισε μακρυά.

~

Είμαι

εγώ

συρματοπλέγματα

γύρω 

στον 

πολτό

της

θάλασσας

Γιώργος Φιλιππίδης

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ

Δεν μας ανήκει αυτό που ζούμε

Ανήκει στο χθες

Αν ζήσαμε εντίμως

στην έσχατη ώρα

εκεί ανήκει η στιγμή

Ολόκληρη

και ανέγγιχτη

ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΟ

Εν αβύσσω πταισμάτων 
κυκλούμενος,
την ανεξιχνίαστον 
της ευσπλαχνίας σου
επικαλούμαι άβυσσον
εκ φθοράς ο Θεός
με ανάγαγε.

Η ΓΝΩΣΗ ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΎΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ

Άνεμος

τίποτα δεν αντιδρά

η αναμονή μονάχα

σαν ξέφτι

ΠΡΩΤΟΣ ΥΠΝΟΣ

Λειψός για διεκπεραίωση

της απλούστερης αριθμητικής πράξης

να το κυρίαρχο συναίσθημα

έχεις και το νόμο της βαρύτητας

αυτό τέλος πάντων  το αιτιώδες της υλικής αυταπάτης

ή μήπως η ροή του αίματος κατευθύνει;

(φθορά ανά μονάδα χρόνου;)

Για το βούισμα στο κεφάλι πάντως κατά κύριο λόγο

οι ηλεκτρομαγνητικές διαδικασίες του εγκεφάλου ευθύνονται

ή κατά τους θεολόγους η μέγιστη απόγνωση,

 πρώιμο στάδιο της καθάρσεως.

Μα είμαι ακόμη στους πρόποδες του όρους Χριστός.

Ούτε καν καθ’οδόν.

ΑΝΑΚΩΧΉ

Διάλεξα 
ήρεμα 
και με περίσκεψη 
τις λέξεις 
πόνος-ανακωχή 
θα χρειαστεί βέβαια
 φυλακή του νοός 
αργά ή γρήγορα 
να βυζάξουμε 
ανεμπόδιστα 
στην αλήθεια 

γεγονός
 που θα μας κάνει 
ανθεκτικούς 
στο ποικίλο 
ψέμα των αισθήσεων 
το σώμα καταρρέει 
είναι και ο χρόνος 
άριστος σύμμαχος 
της λήθης 
θάνατος-προσμονή 
σαν σε όνειρο 
σαν σε διαφάνεια 
με κομπάρσους  
του θεάτρου 
να πηγαινοέρχονται 
 δεν αξίζει 
άλλη συμπεριφορά 
το ανύπαρκτο.

ΦΩΣ ΕΠΙ ΘΥΡΑΙΣ

Όλη η εκκλησία απ’τις μικρές ως τις μεγάλες τελετές, μας μαθαίνει πώς να κάνουμε μεγάλο αποτέλεσμα με μικρά μέσα. Το ανθρώπινο σώμα κινούμενο απλά, η ανθρώπινη φωνή και η μεγάλη ποίηση φυσικά, δημιουργούν εντυπώσεις καταπληκτικές, πολύ ανώτερες από κάθε υπερθέαμα με πολύπλοκα μηχανοκίνητα μέσα. Αυτό το υπέροχο θέατρο φωνής που είναι η εκκλησία(με τη φωνή ως μέσο έκφρασης)είναι για μένα ένα καλό παράδειγμα πώς να φτάνει κανείς σε συγκλονιστικά αποτελέσματα με την πίστη την αυτοσυγκέντρωση και την ευλάβεια.

ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΓΓΕΛΙΚΟ

Πρέπει το πουλί 
να μπουκώσει το ράμφος του 
με χώμα πριν από την πτήση του

Joyce Mansour

ΠΑΘΗ ΤΑ ΠΟΛΥΩΔΥΝΑ

Χθες κάποιος 

έκλαιγε στο τραίνο

και κάποιος άλλος 

έχασε την κίνησή του

βαθιά τρεμάμενος

στην  λίγη του  σάρκα

ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΑΜΦΙΕΣΗΣ

Ο ποτέ δόξαν αθανασίας ημφιεσμένος,

της νεκρώσεως την δοράν,

ως θνητός ελεεινώς περιφέρω

Στιχηρό ιδιόμελο Τριωδίου

Η σπουδή της θάλασσας και η καθημερινή θέα της

 επιτάσσει την μετ-αμφίεση καθώς

η πυκνότητα της ύλης αφήνεται αδιευκρίνιστη εν πολλοίς

στο υγρό περίγραμμα της προσφερομένης θέας

και η αιώνια θεοειδής ύπαρξη του προσώπου χάνεται

αφήνοντας μονάχα το άτομο ως πρόσκαιρο φαινόμενο.

Ο άνθρωπος μετέωρος αναζητεί προσωπείο αμφίεσης έχοντας χάσει την θέαση του υπερβατικού που θα τον απαλλάξει απ’τον βραχνά του θανάτου.

Μονάχα στην εμπειρία των αγίων φυλάσσεται η ανάμνηση της βασιλείας,

 η αμφίεση της αθανασίας ως εικόνα, η συνειδητοποίηση ότι η ζωή του στερείται  ζωής.

Εκεί μονάχα ο άνθρωπος αποκτά ανάστημα ώστε να μπορεί να θρηνήσει

να αισθανθεί την αισχύνη της ελεεινής του περιβολής

και έχοντας οχυρωθεί, να αρχίσει να παλεύει για την ελευθερία του.

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΩΤΙΑ Η ΣΠΙΘΑ

Μην διαχωρίζετε το περιβάλλον

 από την ροή των πραγμάτων

είναι πρόστυχο να διαλαλείς το φορτίο

τη νύξη του θανάτου αποσιωπώντας

ΚΑΜΠΥΛΩΣΕΙΣ ΠΕΔΙΟΥ

Σε βυθό

ριγμένος

στην καταδίκη της ομορφιάς

φωτιές ανάβουν τριγύρω

φως με ύδατα

αιώνιο σμίλευμα των συνειδήσεων

σαν βγουν τα όνειρα απ’ τις κρύπτες τους

 θα μας αφανίσουν

Η ΑΘΕΛΗΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΩΝ

Το άτομο 
απέρχεται 
μέσα 
από 
αθόρυβες 
ενοχές 
βυθίζεται 
στην 
άθλια 
ρωγμή

Galveston,anchorage

29 17 north

 

094 50 west