ΑΝΤΟΧΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

Κάθε στιγμή είναι η θλίψη

μην περιμένεις κάτι άλλο 

ας πούμε μια ανάμνηση  δύσεως 

ή κάποιας ανηφορικής οράσεως ανταύγεια

Ωστόσο διαλέγουν 

τις σωστές διαστάσεις 

στις αποσκευές οι ένοικοι

ώστε στη μεταφορά μην υπερβούν την αντοχή των σωμάτων.

ΜΥΘΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

α) Χαρούμενος είν’ όποιος  αφάνισε

    και επιφάνεια και βάθος

    αυτός δεν πρόκειται να μελαγχολήσει,

   γιατί πήγε πέρα κι απ’τις τέσσερες

    αριθμητικές πράξεις.

β) Κρίσιμη ζωή σημαίνει πάντοτε

      ζωή περισσότερη,κανένας

      θάνατος δεν μπορεί να τη νικήσει.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

GALLE

Έχουν από ώρα κλείσει τους αρμούς

τώρα πια οι αναθυμιάσεις

εγκλωβίζονται στα πολύ προσωπικά

μένει καθάρια η ατμόσφαιρα

στα υπερώα της συνείδησης

μα μην αγγίξεις ακόμα

τους κάλυκες των ανθών

είναι ανεπούλωτες πληγές

ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Ήρθες

και είσαι φτιαγμένη

με τo πιο φανταχτερό υλικό της ποίησης:

την πραγματικότητα

μόνο που πάντα προσθέτεις

πιο πολύ λευκό στα όνειρα

κάνοντας το φως περισσότερο αναπάντεχο

ΠΙΣΩ ΑΠ'ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΟΥΡΙΑΣ

Όλο στροφές κάνουμε

γυρίζουμε σχεδόν πάντα,

τι ώρα είναι;

την ίδια ώρα

όταν έχει τακτοποιήσει η μάνα το προσκέφαλο του βρέφους

και λύνει το σταυρόλεξο της νύχτας

Πυρωμένη είναι

Και ενάντια

ολόδική μας η θλίψη

ΑΡΑ ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ

Ζώ με αναμνήσεις,

άρα αμυνόμενος

ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΛΟΙΟΣ

Πρώτη αναφορά

κλοιός

και παρότι  μπροστά

στην ανάλυση των χρωμάτων

νυκτώδες

το πρωινό

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΟ Β’ ΕΩΘΙΝΟ

Έχει πολύ θόρυβο η ψυχή

στην αναμονή της απρόσμενης οδύνης

ρέουν τα σώματα

που εμπιστευτήκαμε

βυθίζονται στους ήχους των αναχωρήσεων

καθώς μένει ανοιχτό και δυσεπίλυτο αίνιγμα

ο μέγας λίθος μετηρμένος

         απέχει η όραση

ΙΧΝΟΣ

Να θυμάσαι λιγάκι το θάνατο,

μα όχι σαν θάνατο

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Το ίχνος του ηλίου καθώς σβήνει πίσω απ'τα βουνά.Fujairah,anchorage

Η ΝΥΧΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΡΟΜΟΥΣ

Κάθε που τελειώνει η μέρα

σε κόψη

βαθαίνει το χάσμα της ύπαρξης

Ως ο Κανένας

διασχίζοντας του Πολύφημου

την αδηφαγία

καθώς και η νύχτα

μοιράζει τρόμους

ΑΝΑΒΑΘΜΟΣ ΣΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Εικόνα

  αναμονή

  ή

  νοσταλγία

Το σωματίδιο της ζωής

 λιμνάζοντας

ΤΕΜΑΧΙΖΟΝΤΑΣ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ 'Η ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ

Πατρίδα

με το ένα πόδι

χάσκοντας

στο επαναλαμβανόμενο 

αδιέξοδο

μα η ανάμνηση

καίει ακόμα 

ΑΠΑΝΤΟΧΗ

Δεσμεύω σε κάθε έξοδο

 λίγο χρυσό απ΄τα παλιά εικονίσματα

 βγαίνω μισοφαγωμένος απ’το σκοτάδι 

με αβέβαιο βηματισμό 

καθώς

βεβαρημένοι από ύπνους προαιωνίους οι οφθαλμοί 

λαχταρούν τον θαυμάσιο του ουρανού,αιθέρα

άσπιλος όπως βραδιάζει εκείνος

ρίχνει πέπλο

και φανερώνει μονάχα του ορίζοντα 

την αιμάτινη δίψα

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ

Αν είναι η ποίηση και οι  άλλες τέχνες να βλαστήσουν πάλι κάποτε ή να ξαναπάρουν την κανονική διάστασή τους, θα πρέπει να απαρνηθούν απόλυτα την αντικανονική πορεία και την γραμμή που τράβηξαν μακρυά  από το χαμένο κέντρο ή την ουράνια ρίζα, που έκανε κάποτε να τρανέψουν.

 ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Οι αισθήσεις μας μιλούν για έναν χαοτικό κόσμο,όπου όλα αλλάζουν και όλα παλιώνουν-πριν καν προλάβουν να υπάρξουν.      

Πράγματα,γνώσεις,πληροφορίες,προσωπικότητες.                        

Ο κόσμος δεν προσφέρει κανένα σταθερό σύστημα συντεταγμένων,έναντι του οποίου να αυτοπροσδιοριστώ ως ύπαρξη μέσα στον χώρο και τον χρόνο.Δίχως όμως σύστημα προσανατολισμού δεν μπορώ να συγκροτήσω σταθερή προσωπικότητα και άρα ταυτότητα.                           

Γίνομαι μαλάκιο που άγεται και φέρεται από το κύμα.                                                                                     

Η μεταμοντέρνα κατάσταση αποδέχεται και ωραιοποιεί την έλλειψη σταθερού προσανατολισμού.Η κατάσταση αυτή κινείται στους αντίποδες ακριβώς της ελληνικής χριστιανικής Παράδοσης,η οποία προσφέρει οντολογικό σύστημα προσανατολισμού,μπούσουλα παντός καιρού,ανεξάρτητο από χώρους και χρόνους.

Θεόδωρος Ζιάκας,Πέρα από το άτομο

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΑΝΗΚΕΙ

Το νερό έχει την διβουλία του χρόνου

κείτεται νεκρός

απορημένος

ο πριν βρύχιος

αναστεναγμός

ΚΕΡΔΟΣ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ

 

 Ένας άνθρωπος απών
είναι μια θλιβερή πραγματικότητα,

η ζωή σφαδάζει 
σε κάθε γωνιά του δρόμου

γι'αυτό σας λέω,
ένας άνθρωπος 
που δεν ζυγίζει την αγάπη
 ζημιώνει το σύμπαν

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Είναι πλούτος να μοιράζεσαι μαζί με τους άλλους την ένδειά σου.

Νίκος Γ.Πεντζίκης

ΖΩΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

Ο Καρούζος είναι δημιούργημα της μοναξιάς.Τα ποιήματά του είναι ζώα του δάσους που κατοικούν μέσα του.Η υπέροχη θέα τους δεν αφαιρεί τίποτα από το γεγονός ότι τρέφονται απ΄τα σπλάχνα του.

Η ποίση έχει καταστρέψει τη ζωή του Καρούζου σαν μια μοιραία και απαιτητική ερωμένη.Πρόκειται για έναν άνθρωπο που η συνείδησή του κατοικείται από λέξεις σε κατάσταση αναβρασμού.Ένας τέτοιος ψυχικός κόσμος στριφογυρίζει υποχρεωτικά μέσα στο παράδοξο.Υποφέρει αλλά δεν πλήττει ποτέ,γιατί η δουλειά του είναι να παράγει μια ανεξάντλητη πείρα σε μυστήρια και αντιξοότητες.Ποτέ στην ελληνική ποίηση το τυχαίο και το αυθόρμητο δεν συνδυάστηκαν τόσο ιδανικά με λεπτές χημικές διεργασίες εμπνευσμένες απ’την μυστικιστική πεποίθηση ότι η γλώσσα διαθέτει δυνατότητες μαγείας,ιδιότητες παραισθησιογόνου,εκείνη την αρχαική πνοή που αναταράζει το μανδύα της γονιμότητας.Το ποίημα γίνεται,κάτι θρησκευτικό,ένας τρόπος να αναβάλλουμε τον θάνατο.

                                  Ευγένιος Αρανίτσης,Περ.Λέξη

ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΕΡΑ

Ουρανός πέρα
πετάς έρημο πουλί 
που στηρίζεσαι;



Ιερομόναχος Συμεών