ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΧΩΡΟΥ

Στέκω στην άκρη του κήπου
-οι φύλακες άφαντοι- 
απορημένος με την σφοδρότητα του καιρού 
βήματα οδηγημένα 
μέσα στην θύελλα
ομιχλώδης ορίζοντας μετά την ιστορία
ο ήρωας ζητά ανάσες  
καθώς οδεύει προς το αμετάκλητο
ούτε οι δάφνες τον εμποδίζουν 
να κλάψει 
αντάμα με τους κακόμοιρους 
με τις ενοχές σαν όρνεα 
πάνω απ’τους ώμους
ανώφελο στο μυαλό 
το αίσθημα καθώς μ’εξισώνει
με τις σκιές 
και όντως πολύ σκοτάδι
εισέρχεται 
δια της εκδικήσεως 
ως ροπής προς τον άλλον
τόση η βιασύνη να επιδεικνύεις
ως κορώνα την μόνωση
απ'τον κόσμο
είχαμε φουντάρει

μέγα κατόρθωμα

η απόγνωση

στις ρωγμές

των απόκρυφων στεναγμών 

παρέλαση χορών μαρτύρων της αγάπης

έλεγα

γιατί συνήθως η ησυχία ερχόταν

με κάποια σφοδρότητα 

και είχα ελάχιστα ανταλλάγματα 

στη συνδιαλλαγή 

των παθών.

ΕΧΟΥΜΕ ΗΤΤΗΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ

Είχε αφηνιάσει το μέλλον
κρατώντας ίσα-ίσα
το πρόσχημα του τρόμου
χρησιμοποιούσε ασυνήθιστες λέξεις για να υποδηλώσει την μοίρα που έφτανε
όπως "άθροιση ιστοριών" ή "προδοσία"
σε πολύ μακρινές εικόνες και όνειρα που στριμώχτηκαν σαν γέρικα σκαριά
και ξύλα στο απώτερο παρελθόν
ήξερε να φυλάει τα ανεξήγητα παρείσακτα σύμβολα
που ξέρασε η ιστορία
σαν θέλησε και κείνη να βύζάξει όπου κοκκίνιζε χάραμα
και όπου λαμπύριζε το φως 

ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΗΤΕΥΕΙ

H περίσσια 

      του αίματος 

στοχεύει

      απευθείας 

στη διαδοχή

     των εποχών 

απ’τη δίνη των τζιτζικιών

     ως την ανάπαυση του ελαιώνα,

       Αρδεύει τη συγγνώμη της προσευχής

και στα δυσνόητα πρωινά του χειμώνα 

      συλλαβίζει μετάνοια

                                     Και όλα αυτά μέσα

                                      στο σώμα.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Μαζεύοντας κάθε μέρα,

ικανότητες και αρετές 

να πως δημιουργήθηκε τούτος ο τεράστιος σωρός από άχρηστα υλικά,

την μεγάλη ώρα που κρέμονται όλα τα βλέμματα πάνω σου 

δεν έχεις βοήθεια από πουθενά

οι πόρτες ερμητικά κλειστές,

οι ζωές χτυπημένες από ένα ανεξήγητο σαράκι,

οδεύεις προς απόγνωση 

αν αποτύχεις να κρατήσεις το καλό σου όνομα,

εκτός αν δεις...

τι άφησε πίσω της η ιστορία,
αλυσίδες ατελείωτες προσώπων
που στην ακραία στιγμή της αγωνίας
αναζήτησαν καταφύγιο στην ιδέα τους
μα το μόνο που βρήκαν ήταν ένα πουλί
να χαιδεύει με την σκιά του το τζάμι
στην άκρη του ωκεανού

ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πώς να συλλάβουμε τον λόγο,τον πολύ χαρακτηριστικό:¨Ποιήσομεν άνθρωπον¨ και όχι ¨πολλά ανθρώπινα όντα-ανθρώπους¨…Οφείλουμε να αποκτήσουμε τη συνείδηση ότι το ανθρώπινο ¨είναι¨ είναι ένα.Είναι μονάδα θρυμματισμένη τώρα από την πτώση,με συνέπεια να γίνουμε ένα πλήθος ατόμων και η φύση μας να κατακερματιστεί σε μικρά κομμάτια…(ΑΡΧ.ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ,ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,ΤΟΜΟΣ Α’σελ,357)

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ω,ποιητή
σ'ανήλιαγα υπόγεια
και σ'υπερώα
ποιός θα μετρήσει τη σκιά
το φως που στέρεψε
 ποιός θα ζυγίσει
η φωνή σου που διαλαλεί
τον μύθο και την αλήθεια
είναι βραχνή
ποιός να την πιστέψει.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ

Εκείνο το πρωί έβρεχε ασταμάτητα

ποταμοί υδάτων έτρεχαν πάνω απ’τους φακούς

έσταζαν οι άνθρωποι ντροπή και απορία

καθώς πέφταν οι σάρκες τους προς τη γη

από μια θανατηφόρα άσκηση της βαρύτητας

τα χείλη έχασκαν

και η θάλασσα ακόμα τυραννιόταν να σταθεί στο στερέωμα

ήταν η μέρα που απεκδυθήκαμε το βασιλικό  ιμάτιο

και βάλαμε σαν ανόητοι τα παλιόρουχα

της έσχατης κατάπτωσης.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΦΩΣ

Ο λόγος των δευτερολέπτων στην ισορροπία της αίσθησης

υπάρχω γέφυρα της ηλεκτρομαγνητικής πανδαισίας

βγαίνοντας καθώς το φως διαλύεται

το αισθητό

το παρηγορητικό

το ανακριτικό

διαχωρίζω τα άχρηστα υλικά προς ανακύκλωση

ΤΙΚ-ΤΑΚ

αυλαία χρόνου

ο ουρανός γεμάτος χρονικότητα

απειρίζουσα

απειροφορούσα    

     07.52    12-3-2012

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΕΩΣ

-Δεν μπορεί να πει κανείς για την Ελλάδα ότι είναι νεκρή,είναι πολύ ζωντανή.
-Έχουμε ανησυχία και για την Ελλάδα...
-Δεν πιστεύετε ότι θα νικήσομε;
-Πιστεύομε...
(Συνομιλία του Πατρός Σωφρονίου του Έσσεξ με Αγιορείτη ηγούμενο).                                                               (ΣΧΕΔΙΟ ΡΑΛΛΗ  ΚΟΨΙΔΗ)

                                                                                                                                                                   

                                                                                                               

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ Δ

Φάροι.Οι φρουροί της θάλασσας,οι "άγιοι" των ναυτικών,

το άσβεστο φως που καθοδηγεί.

Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ 

ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΒΟΛΤΑ

Κλειστά παντζούρια προχωρημένο μεσημέρι καιρός απόλυτης ελευθερίας,είπα:ας ήμουν χαμένος στο πλήθος χωρίς κανένας να νοιαστεί,στυγνή απόλυτη τυραννία,καμία υπόσχεση δεν απέσπασα για την επαύριον την στριμωγμένη παράξενη μέρα όταν ο ήλιος θα με ρωτήσει αν υπήρξα χωρίς να πάρει απάντηση,ώσπου να με ξεβράσει κάποιο πρωί η θάλασσα που την είπα τύχη ή μοίρα γιατί κάποιο μερίδιο μου έχει φυλαγμένο ο Πατέρας και είναι κρίμα σκέφτηκα να πεθάνω της πείνας.

ΠΤΩΣΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Όταν το σπαθί χαμήλωσε από ένα φτωχό ρακένδυτο υποκείμενο

και η ιστορία λογάριασε μονάχα τη φήμη μιας σκανδαλώδους πράξεως

ήρθαν τα στίφη των φτωχών και αδικημένων

να σπάσουν με την τεμπελιά τους την συντήρηση του στρατού

δεν παραμιλώ χωρίς λόγο απλώς βαθαίνω το χάσμα με το παρόν

καθώς ο φόβος τρίζει τα δόντια στην καλοστημένη ευζωία

Ώσπου τα κεκτημένα γκρέμισαν την ένδεια 

και χρειάστηκαν δρεπανοφόροι ιδεών

στρέφοντας την βία προς τα έξω

απαιτήθηκαν σιδερένιες πόρτες, κλειδαριές και

κωδικοί προστασίας για το ευτελές προϊόν του πάθους.  

Η ΜΑΣΤΙΓΩΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Δεν είχε κοπάσει η μαστίγωση της σιωπής,

ο καθένας έπαιρνε την μερίδα του,

δύο ανούσιες παραιτήσεις,

πέντ'-έξι ρύπους απόγνωσης όλα κι όλα,

έπειτα στην μοναχική κλίνη

χρωμάτιζε κάτω απ' το ημίφως της άγνοιας,την απροσμέτρητη φθορά.  

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ

-έρχεται  πρώτη

         -στο παγίδευμα της νιότης 
          αναδίδει το ωραιότερο άρωμα


        - η άκρα καταφυγή γίνεται
           στα φρικτότερα λάθη.
           


     

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

διψάμε και χορεύουμε στο ξέφωτο της πίκρας δισάκι μόνο στην δύσπνοια του ήλιου και απάνεμη σκανδάλη στην τραγική μοίρα ζηλεύουμε διαβάτες της παρακοής εμείς και είρωνες μπροστά στην εικόνα μας οι διάδοχοι νικητές είμαστε και σέρνουμε ως λάφυρο την σάρκα       της πατρίδας

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ

Πεσμένος στα σκουπίδια

Περισσότερο σκιά παρά άνθρωπος

Καμιά φαμίλια δεν τον περιμένει

Στ’ανοιχτά

Μετά το πρώτο τράνταγμα είχε ακουμπήσει την πλάτη

μην μπουν τα νερά και βυθιστούν όλοι τους

«θα μοιραστούμε έναν κόσμο τρόμου»,μού’πε

Αποτόλμησε τότε μια ικεσία στον πεθαμένο

Είχα απομείνει να τον κοιτώ με αποστροφή

Να τον στείλω πίσω

Σ’έναν κόσμο ανύπαρκτο

Επιθυμούσα

Οι προσευχές μου να μην χαραχτούν ποτέ ξανά

Από τούτες τις φρικτές κραυγές του κατευόδιου

  

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΙΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μεταμελούμαι κάθε φορά που σκοτεινιάζει

Έβαλα και γω ένα χεράκι στο επερχόμενο σούρουπο

Επαπειλούμενη η ζωή στενεύει στη χρυσόσκονη της μέρας

Ούτε την αναμαρτησία,βοηθεία του Κυρίου

Πεθύμησα

Μέσα στο βρώμικο λάκκο βουτώ τα βλέφαρα και τους ώμους

Σηκώνομαι το πρωί

Ήλιος,νοσταλγία

Υπάρχει καιρός ακόμα λοιπόν

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

                    Σήμερα λαχανιασμένος ήρθα ως το πρωί 
             όλη νύχτα πάλευα με ένα σμήνος πουλιών
           έφτασα έστω,λέω
στο παμφάγο ξέφωτο
                    δίχως άλλη επιλογή
αφήνω να φαγωθούν
 πρώτα οι θλίψεις
                                            μετά
                         μέσα στο στήθος
          της προσευχής
       οι ψίθυροι 

ΑΜΜΕΣΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Μαζεύω προσεχτικά τα κομμάτια της ιστορίας κάθε βράδυ,
βέβαια είναι τόσο βίαιος ο θρυμματισμός,ώστε κάποια υπολείμματα 
σκορπούν μαζί με τα ψίχουλα στην άκρη του δωματίου
και πάνω στο χαλί
Μα αρκούν απλώς δυο-τρεις διαβεβαιώσεις για να καθαριστεί την επαύριον όλο το σπίτι,
το σαλόνι,οι σκάλες που οδηγούν στον ουρανό 
και το τεράστιο τζάμι που κάθε δειλινό αγναντεύουμε τον ορίζοντα.
Την επόμενη φορά που θα ξαναφτιαχτεί η ιστορία και θα δοθεί προς κατανάλωση
όλοι οι παριστάμενοι θα παρατείνουν ως αργά την αναπόφευκτη ανακωχή.