ΚΕΡΑΜΙΟΝ ΥΔΑΤΟΣ

Στάθηκε στην πύλη

 ανήκε στους εχθρούς

έπρεπε να δώσει τα διαπιστευτήρια

πόσο βράχος,πόσο κεραμίδι

επί τοις εκατό

στη νιότη [του]:

--ήμουν εξ’ολοκλήρου βράχος

που γονιμοποιήθηκε απ’τους προγόνους

φρέσκο χώμα

και νερό διάφανο

στις αμασές

τους καρπούς μου θρυμμάτισαν στο μύλο

μπουρνιά με λάδι ή κρασί

κεραμίδι

στο σκιερό  κατώι

τώρα συντρίμια,άχρηστο υλικό--

σ’αυτό υποστασιάζει η ύπαρξή [του]

αυτό λοιπόν:

βράχος και κεράμιον

και ύστερα η αγκαλιά

θα πρἐπει να αγκαλιάσει τον αρχοντάρη

>μετά>

έχουμε καιρό για μετά

ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΕΩΘΙΝΟΥ

Θα’ρθώ σε μια εποχή

αναστάσιμη

όταν ο ήλιος ακόμη

δεν θα έχει εμφανιστεί

το φως

απευθείας

θα μπαίνει

απ’τα μακρόστενα

χρωματιστά τζάμια

στον τρούλο

δειλιασμένο από τόσο ταξίδι

θα’ρθώ ακριβώς

τη στιγμή του Εωθινού

να πνίξω μια στάλα

την πίκρα του κόσμου

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΥΣΤΑΤΗΣ ΚΟΥΡΑΣΗΣ

Νὰ θυμηθῶ,ὃταν ἡ ζωὴ δείξει περισσότερο ἒλεος,νὰ θυμηθῶ τὴν τωρινὴ φανταστικὴ ζωή μου.Ζῶ σὲ κατάσταση ὀνείρου(μεταχειρίζομαι τὴ λέξη ὂνειρο μὲ τὴν ἰατρική σημασία).Ἐσωτερικά φαγωμένος,πέρα γιὰ πέρα ἀπὸ τὴν πείνα,τὴν πείνα μου.Κι ἐπειδὴ δὲν ἒχω καμιά χαρά,οἱ ἀναμνήσεις ἒρχονται καὶ τυλίγονται γύρω ἀπὸ τὸν κορμὸ τῶν πόθων μου,ὃπως ὁ κισσός—τόσο πού κάποτε ἒχω τὴν ἐντύπωση πὼς μὲ κατέχει μιὰ ἂλλη ψυχή.Μὲ παίρνει ὁ ἲλλιγγος.Καταλαβαίνω τώρα τὴ θεία χάρη:ἀποτέλεσμα τῆς ὓστατης κούρασης.Ἡ χάρη έρχεται ὃταν ἀποκτηνωθεῖς τόσο πολὺ ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ δὲν μπρορεῖς πιὰ νὰ θυμηθεῖς μήτε κὰν τὸν ἀγώνα σου.Νομίζεις πὼς νίκησες τὴ  στιγμὴ ποὺ εἶσαι νικημένος.

Γιώργος Σεφέρης

Μέρες Δευτέρα,5 Ἀπρίλη 1926