ΜΙΚΡΗ ΕΠΩΔΟΣ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ

Τη μέρα συνήθως 

όλα παραδίδονται

στην κατακόρυφη φθορά.
Διαλεχτές αντιξοότητες μονάχα ρίχνουν καυστική μνήμη

 στα σαγόνια του ύπνου.

Το βράδυ όμως 

η νυχτωδία του κήπου ξυπνά,

και οι πιό σιωπηλοί ήχοι
 ξεγυμνώνουν την άναρθρη λύπη.

      

ΜΑΤΙΑ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ

Όμορφος ο κόσμος

Μόνο που μάτια ακούραστα

Ζητάει η περήφανη απλότητα

                                                                                                  Έχουν ψυχή τα πράγματα
                                                                                                  και την γυρεύουν


                                                                                                                       Γ.ΘΕΜΕΛΗΣ

ΘΕΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ

Αχ παράθυρα που κλείσατε

χωρίς  καν μια ελπίδα αναμονής

ζωές που πήρατε χωρίς του  ανταμώματος

έναν λυγμό

Μην θλίβετε τους περαστικούς

με το πεισμωμένο

σφαλιστό σας δάκρυ.

ΣΧΕΔΟΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ

Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ απ'τον ουρανό

το σώμα μου φθαρτό

έχει από πέσιμο σχεδόν οριστικά τσακίσει.

      

                             ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ

Κανένας δε θα μείνει να μαρτυρήσει,να πει σ'αυτούς που έρχονται,πόσο παιδευτήκαμε να κρατήσουμε τη ζωή;

Πρέπει κι αυτοί μονάχοι να το μάθουν;

                                                                                           ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΗ

ΑΠΤΟΗΤΟΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΟΣ

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν;

εφόσον

θολά αγγίζω

    το κράσπεδο του κόσμου

έρχεται η ώρα της επιφυλακής

σκουριασμένοι κρίκοι

και σκοινιά

                                                    μπαταρισμένα απ'την πολυκαιρία                                                   

και ο νους εκεί

μισοσβησμένος

μια αχτίδα που έγειρε μέσ'το σκότος

ΠΛΩΡΕΣ

Το σχήμα του βίου καταστρέφει την σιωπή των κεκοιμημένων
Εκείνοι διαφεντεύουν την μνήμη
Έχουν χωρίσει την ιστορία απ'τις ρωγμές των θορύβων
Εμείς περιμένουμε
Οι κατ'επίφασιν ζωντανοί
Εμείς περιμένουμε την ελεημοσύνη τους

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

Του μεν θανάτου μήτηρ εστίν η ηδονή'
της ηδονής δε θάνατος εστιν ο πόνος

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.

Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα 

και απ'αυτήν την αγαλματώδη παρουσία 

του περασμένου έπους.

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η αγάπη

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η ατελεύτητη μάζα μας

Σκοπός της ζωής μας 

είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας 

και της κάθε μας ευχής  εν παντί τόπω,

σκοπός της ζωής μας είναι 

το σεσημασμένον δέρας της υπαρξεώς μας.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ,ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΗΣΑΜΕ

Δεν είμαστε δεν βρισκόμαστε 

π ο υ θ ε ν ά

Τα σπίτια που κατοικήσαμε

έκοψαν τα σκοινιά που τα κρατούσαν

αγκυροβολημένα

Ελεύθερα τώρα κυματίζουν στο κενό

-ξεθωριασμένα σκηνικά-

Ο άνεμος τα ξεσήκωσε και τα πήρε

μ'όλα τα υπάρχοντά μας

Εξαφανίστηκαν μες σε μια νύχτα

διαλύθηκαν καθώς το αλάτι στο νερό

Υπήρξαν,δεν υπάρχουν πια

Δεν ε ί ν α ι.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ

Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο
μα κανείς δεν απαντάει.
Όμως εγώ ξέρω πως πίσω απ'τον τοίχο
είναι ο Θεός.
Γιατί μόνον Εκείνος δεν απαντά.

                        Τάσος Λειβαδίτης

ΦΑΝΗΚΕ ΩΣ ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Ο διάδρομος ήταν γεμάτος εντοιχισμένα όνειρα.Βγαίνοντας σχεδόν σκόνταφτες πάνω σε παρασυρμένα απ΄την βροχή προσωπικά αντικείμενα,σημειωματάρια της νυχτερινής βάρδιας,σκεπασμένους καθρέφτες με κάθε λογής κουρέλια,ακόμη και τεράστιες οθόνες με κρεμασμένα τα καλώδια στο πλάι. Όταν τον κοίταξα ,ένα κούνημα του κεφαλιού διέκρινα,που είναι αν μη τι άλλο μια κατάφαση.Το βάραθρο έτοιμο.Ναι  λοιπόν, ας μπούμε βαθιά στην απόγνωση.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠ'ΤΗΝ ΚΙΝΑ

ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Παναγία.Ι.Ν Κοιμήσεως Θεοτόκου Βουρκωτής Άνδρου

ΤΟ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟ ΝΟΣΗΜΑ

Κάποιοι μαζεύονταν το σούρουπο στην πρύμνη

όταν ο ήλιος βουτούσε το αναίμακτο σώμα του

πέρα στο κύμα

και αντιδρούσαν παράξενα

βλέποντας τα όνειρα του ταξιδιού να σκορπίζουν

πίσω απ’τις σκιές

«κάποτε θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι»

είπε κάποιος

μα δεν τον άκουσε κανείς μές΄την απόκρυμνη σιωπή. 

ΕΞΟΔΟΣ,ΗΜΕΡΑ 18η

 Έχουμε μέσα μας μεγάλη,

αξόδευτη την αγάπη

ΜΕΓΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Θεός έλαβε χουν από της  γης

και έπλασε τον άνθρωπον.

Εύρον εκ του ρήματος τούτου αμφότερα,

Ότι ουδέν άνθρωπος

Και μέγα άνθρωπος.

Εάν προς την φύσιν μόνον αποβλέψης,

το μηδέν και του μηδενός άξιος,

Εάν δε προς την τιμήν ην ετιμήθη,

Μέγας άνθρωπος.

(Γρ,Νύσσης,Ομιλία εις τον άνθρωπο)

ΕΞΟΔΟΣ,ΗΜΕΡΑ 2η

^{Και άφηνε} ρωγμές

        _Καθώς έσκυβε να φιλήσει τη θάλασσα

Στου ουρανού τις πτυχώσεις

Άφηνε κάτι ^{φριχτές ρωγμές}

μην πειράξει κανείς του σκοταδιού

 το πέπλο,

έχει να επουλώνει όλη νύχτα

τις πληγές

LAKE CHARLES

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ

Θραύσματα στον ακυβέρνητο χώρο

Ίχνη από αναρίθμητα βήματα

Συντρίμματα  της ψυχής

Οι βωμοί στήθηκαν δειλινό

            στα σύνορα των σκιών

Έκτοτε η νύχτα έγινε

          θύρα άνισης ανταπόδοσης.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ

Φεγγοβόλος μέσ’την ατάραχη θλίψη, ο ποιητής γυρνοβολάει τις νύχτες, όπως άλλωστε και όλοι οι προφήτες του καιρού του, κάτω απ’τ’άστρα και τη σιωπή, τη σιωπή που συσσωρεύει σε τρομαχτική ένταση, όλους τους ήχους του κόσμου. Και όταν αντικρίζει τα άνθη  προσπερνά την απόγνωση, το καιόμενο αυτό θυμιατήρι της ύπαρξης, για να πει «χρώματα είμαστε, τίποτα πιότερο» και ύστερα «καθώς το σώμα μένει μόνο του φευγατίζοντας την επικατάρατη συνείδηση», γνωρίζει την λεπίδα του κενού και ουρλιάζει. Τριγύρω το αδίσταχτο σύμπαν και ο Χρόνος ο μέγας αρχιστράτηγος του θανάτου. Και γίνεται ένας  «αυξανόμενος νεκρός»… Μα η μητέρα εκκλησία τον εφοδιάζει με άλλη όραση, την στιγμή ακριβώς που ανοίγει ο τάφος για να γίνει ένας νεκρός τότε έρχεται και τον αρπάζει στις αγκάλες του ο Θεός.

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ

Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό

Για τους νεκρούς θ’ανάψουμε λιβάνι

Κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι

Του χάρου του μεγάλου Πεχλιβάνη

Στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.

Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί

Μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι

Μέλι χρυσό σ’ατρύγητο κουβέλι

Και δίχως πια του φόβου το τριβέλι

Μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.

Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά

Στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι

Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει

Θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι

Και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

ΟΛΑ Τ'ΑΜΙΛΗΤΑ

'Ολα τ'αμίλητα σου μάθαν τη σιωπή τους και την ταξίδευες στις ερημιές

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΕΚΑΒΑΛΛΕΣ

ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Ένα τραγούδι κοιμάται πάνω στην άρπα 

ώσπου να το ξυπνήσει

ένας

πόνος ξένος

Κι ω ταξιδιώτη, που γυρίζοντας  απ΄τον Ωκεανό,

θα ναυαγήσεις ανάμεσα στα ρόδα 

ενός κήπου.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΑΚΡΩΡΕΙΑ ΩΚΕΑΝΕΙΟΣ

Κινείται με δυσκολία

στον στενό χώρο που του έλαχε να ζεί

        στον ωκεανό

  στην ακρώρεια εκείνη του φόβου στέκεται

         κοιτώντας

 κοιτώντας τον μέσα του άνθρωπο

  που  ίσταται στο κενό

 τρόμος ενώπιον του χάους

 κάθε πλάνη

ότι θάπτεται

ότι φεύγει

ότι έχει αρχή και θα έχει τέλος

οικειοποιείται

με τρόπο να αποφύγει το χάος

αγκαλιάζει την γνώμη του

ότι πιστεύει

ότι ζει

ότι είναι αναφαίρετο κτήμα

    της βουλήσεώς του

όλα αυτά τα ψέματα

και τα πλάνα

που φεύγουν και αλλάζουν

 όπως αλλάζει τον άνεμο

     κάποιος ανεμοστρόβιλος

στον ωκεανό

στην ακρώρεια εκείνη του φόβου

ίσταται

ο ξένος

ο μέσα του άνθρωπος

BAYOVAR

έζησα και γω την ομορφιά μες'στην έρημο

μα πιότερο ναυάγησα

ΕΥΡΥΧΩΡΙΑ

Δεν είμαι πια εκείνος,γίνομαι

Απ’την αρχή,ετοιμάζω τη γέννησή μου.

Ήμουνα χαμένος και βρέθηκα,

Σήκωσα το σώμα και πορεύτηκα.

 

Έμαθα να βλέπω και να κινούμαι,

Έμαθα να’μαι και να υπάρχω.

Μην ήμουνα τάχα και πριν,μη θάμαι

Και μετά,μες στον ακίνητο άπειρο χρόνο;

Μην είμαι πιότερο από σκιά το σώμα που την κάνει

Και τηνε ρίχνει πίσω του μες στο σκοτάδι;

Μην είμαι το φως που πέφτει και γεννά

Σκιά και σώμα και καθρεφτισμό;

Μην είμαι πιότερο από πρόσωπο είδωλο

Και καθρεφτίζομαι,γνωρίζω τον εαυτό μου,

Εκεί που όλα υπάρχουν είναι λαμπρά,

σπιθοβολούν μες στη βαθειά συνείδηση;

Κλείνω τα μάτια,γίνεται νύχτα,

Κινούμαι,κινείται η γη.

Τα’άστρα υποπτεύομαι πως έχουν το δικό μου φως.

                                 ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ

Η ΘΛΙΨΙΣ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥ

Μόνον ένα κομμάτι ουρανού

     κι η γης άφαντη

Το πέλαγος μακρύτερα

Κι η αύρα του ωκεανού

    τριγύρω

Μόνον ένα κομμάτι ουρανού

Κατρακυλάει ο βράχος

Και συθέμελα

    η ύπαρξη στενάζει

Μόνον ένα κομμάτι ουρανού

     στην μοναξιά αντίβαρο

Η θλίψις του πελάγους

   πέρα μακρυά

Κι η αύρα του ωκεανού

   τριγύρω…

ΨΩΜΙ

Ας μην το κρύβουμε
διψάμε για ουρανό

Μ.ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ

Kατοικούμε σε κλουβιά

Γεμάτα αναθυμιάσεις

Και αναθήματα

Μας αγγίζει κάποτε

Μια αχτίδα φωτός

Και λησμονούμε ότι υπάρχουμε δέσμιοι

Μιας παγκόσμιας πυρκα’ι’άς

Πέρασμα από Εσμεράλδα

Πρέπει να έχουμε

τα μάτια μας ανοιχτά

Θα μας ζητηθεί προορισμός,

 Και διεύθυνση.

Μα μέσα στην οχλοβοή,

Ποιος θα θυμάται

τις αντιξοότητες της νιότης του

Και τον δυσεπίλυτο ήχο

του χρόνου τα μεσάνυχτα.

Γι’αυτό

 από τώρα πρέπει να ασκηθούμε

στην παρατήρηση του ορίζοντα

Και στην επαχθή διέλευση

όλων των αναβολών.

ΝΕΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

HONOLULU-HAWAI

ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΟΝΕΙΡΟΥ

Στέκομαι αντίκρυ στην ανεμοζάλη
Που δέρνει αφρολουσμένο έν' ακρογιάλι,
Και μες στο χέρι το κλειστό
Λίγη άμμο ολόχρυση κρατώ-
Τι λίγη!κι όμως πως γλιστρά μου
Μές στο βυθό,απ'τα δάχτυλά μου
Σαν τα δάκρυά μου-τα δάκρυά μου!
Ω Θεέ μου!ας ήταν να μπορούσα
Σφιχτότερα να την κρατούσα!
Ω Θεέ μου!ούτ' ένα μόριο μόνο
Απ' τ' άσπλαχνο το κύμα δε γλυτώνω;
Νά'ναι όσα μοιάζουμε ή θωρούμε,τάχα
Ενός ονείρου τ' όνειρο μονάχα;

ΕΔΓΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ