Φεγγοβόλος μέσ’την ατάραχη θλίψη, ο ποιητής γυρνοβολάει τις νύχτες, όπως
άλλωστε και όλοι οι προφήτες του καιρού του, κάτω απ’τ’άστρα και τη σιωπή, τη
σιωπή που συσσωρεύει σε τρομαχτική ένταση, όλους τους ήχους του κόσμου. Και
όταν αντικρίζει τα άνθη προσπερνά την
απόγνωση, το καιόμενο αυτό θυμιατήρι της ύπαρξης, για να πει «χρώματα είμαστε, τίποτα πιότερο» και
ύστερα «καθώς το σώμα μένει μόνο του φευγατίζοντας την επικατάρατη
συνείδηση», γνωρίζει την λεπίδα του κενού και ουρλιάζει. Τριγύρω το
αδίσταχτο σύμπαν και ο Χρόνος ο μέγας αρχιστράτηγος του θανάτου. Και γίνεται
ένας «αυξανόμενος νεκρός»… Μα η μητέρα εκκλησία τον εφοδιάζει με άλλη
όραση, την στιγμή ακριβώς που ανοίγει ο τάφος για να γίνει ένας νεκρός τότε
έρχεται και τον αρπάζει στις αγκάλες του ο Θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου