AUGUSTA ITALY

 Ο φάρος στην είσοδo του λιμανιού στην Αυγούστα,Ιταλία

ΠΛΕΓΜΑ

 Ειδα την φθορα στην ακρη του δρόμου 

με ανθρωπινη φωνη  μιλουσε

καταμεσις    στρωμα κρεββατιου

   εκει που αποκοιμιεται ή ξαγρυπνα ενα σωμα

   σκουρα υπολείμματα υφασματος

   γυρω απ'το σκουριασμένο πλεγμα

   ενας γέροντας υποβασταζομενος απο ένστολους 

  τεμαχισμενη μνήμη στοιβαγμενη σε  χαρτοκουτες 

  Περασα στο απεναντι πεζοδρομιο 

  χωρις ν αποφυγω την αποκρουστικη υγρή αποφορα απ'τα εντόσθια του εκκενωθεντος διαμερισματος 

  

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΚΡΑΥΓΉ

 Σειρά υψηλών θάμνων με άσπρα άνθη

κρύβουν την θέα των φυλακών

σφοδρή επιδρομή θορύβου απ'τα διερχόμενα οχήματα 

Δεν μας δικαιώνει η δικαιοσύνη μας

Θα ρθει η ώρα που μια κραυγή θα μας λαμπρύνει

η σαπιλα

αυτό το άσπρο,σκοτεινό τίποτα που βαριανασαινει τις νύχτες

αυτή η εξουδενωση 

που απ'το ευτελές, περιβάλλεται ύπαρξη  το κτηνωδες...

Περνούν μηχανές περιπολικά της αστυνομίας 

Ετεροκρατουμαι

η τυραννία των παθών σαν σφίξιμο

διαμπερές 

σφηνωμα στον παράλυτο λιπωμα του ύπνου

Σε κάθε πράξη πεζοδρομιου 

πρέπει να ιερουργούμε

σαν τέκνα Θεού 

Ώσπου 

στο τελος η αθλιότητα μας να γίνει το σκέπασμα μας

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ

 Χώρος σχολείου

Μια στενόμακρη σκοτεινή αίθουσα

Είπαν να περιμένουμε 

Έγινε η εκδήλωση

μετά σήμαναν την λήξη

ένας ένας τραβώντας προς την έξοδο

τρομαγμένοι σχεδόν

βγήκαμε στο προαύλιο

Ύστερα σε ταξί

αμίλητοι 

περάσαμε την λεωφόρο της πόλης 

περιβεβλημένοι

ο καθένας την αισχύνη που του αναλογεί

(τα φώτα παραμορφωναν τις επιφάνειες,

τώρα που  καλοκαιριαζει

οι ήχοι χτυπώντας πάνω στο γυμνό περίβλημα γίνονται αγριοτεροι )

αγριοτεροι και μεις 

μπήκαμε στα σπίτια μας

ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ

 Πάει καιρός από τότε που οι άνθρωποι συγκροτούσαν κοινότητες

Έπειτα ήχησαν οι σειρηνες και εγκατέλειψαν τον τόπο τους

αναζητώντας καλύτερη ζωή στα αστικά κέντρα 

Έτσι είναι και ο τόπος μου 

Η Άνδρος,η Βουρκωτη.Ολα τα χωριά ,τα μικρά και άλλοτε πολυβοα μελισσια.

Ίσως στο μέλλον κάποιο τουριστικό πρόγραμμα ή η επιστροφή κάποιων επιγόνων για εγκατασταση επαναφέρει την ζωή,όμως η παλιά εκείνη αίγλη πέρασε ανεπιστρεπτί.

Στην μνήμη αυτών των τόπων αφιερώνονται τα παρακάτω:

#1

Τραβούν οι σάρκες

η λάσπη πήζει

από ανέλπιστο ψύχος

-Ποια γεύση πικρή

ποιου θανάτου εύρος

θα μας κρατήσει;

-Του σκουληκιού η πέτσα τρίβεται στο χώμα 

χίλια ποτάμια γάργαρα θα κυβερνησουν στις χαράδρες του ύπνου

Μένουν τα πόδια μας ξεφλουδισμενα στις φτέρνες

Κατάκοπα τ'αρνια στρίβουν το μονοπάτι πριν τα βρει η καταιγίδα

και τα καρβουνιασει στη μεγάλη σπηλιά

ο κεραυνός

-σημαίνει η καμπάνα,

ποιο θάνατο θα διαλέξουν οι ξένοι για μας;

 το είδωλο στήνεται στη λάκα δίπλα απ'το καλντερίμι 

 οι παραθεριστες

ήπιαν νερό τρεχούμενο απ'τη σάπια βρύση

και έπιασαν ν ανεβαίνουν προς τον αμαξωτο

υπομονετικα περιμένουν  οι γηγενείς

ακούγοντας τα φουρνελα να ξεθεμελιωνουν τα πανάρχαια βράχια.

Δημοσιεύτηκε στο https://www.enandro.gr/politismos/9345-%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%20.html

SEMPRE

 Σαν τα σκουλήκια τραβάμε

μέσ'το χώμα,

μέσ'το σκοτάδι.

Στο ολοδικο μας τέρμα

-Sempre

Πόρτα σε ερειπωμένη οικία,οδός Στασινού Παγκράτι 

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ

 Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος στην Ερατοσθένους 

ΕΙΝΑΙ ΜΕΘ'ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ;

 

Ἐμμανουήλ ἐρμηνεὐται «μεθ’ἡμῶν ὁ Θεός».Ἂς ἐρευνήσουμε τούς ἑαυτοῦς μας γιά νά δοῦμε ἂν πράγματι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας.Ἂν ἀπομακρυνθήκαμε άπό τό κακό καί ἀποξενωθήκαμε ἀπό τό δημιουργό τοῦ κακοῦ,τό διάβολο,πράγματι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας.Καί ἂν ἡ ἡδονή ἀπό τό κακό ἀμβλύνθηκε μέσα μας καί ἂν αἰσθανόμαστε εὐχαρίστηση μέ τίς ἀγαθές πράξεις καί ἂν πιστεύουμε βαθιά ὃτι τό πολύτευμα μας βρίσκεται στούς Οὐρανούς,πράγματι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας.Ἂν βλέπουμε ὃλους τους ἀνθρώπους ὡς ἓναν καί τόν αὐτό ἂνθρωπο ,καί ὁλες τίς μέρες τοῦ χρόνου τίς βλέπουμε ἲσες καί ὃμοιες ,τότε πράγματι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας.Ἂν ἀγαπᾶμε ὃσους μας μισοῦν,μᾶς ὀνειδίζουν μᾶς βρίζουν,μᾶς περιφρονοῦν,μᾶς ἀδικοῦν,μᾶς θλίβουν ὃπως ἀγαπᾶμε ὃσους μᾶς ἀγαποῦν,μᾶς ἐπαινοῦν,μᾶς ὠφελοῦν καί μᾶς ἀναπαύουν,ἀληθινά ὁ Θεός εἷναι μαζί μας.Τό γνώρισμα δέ τοῦ ἀνθρώπου ποῦ ἒχει φτάσει σ’αὐτό τό μέτρο εἶναι νά φέρει πάντοτε μέσα του τό Θεό.Αὐτός που δέν βιώνει τά πράγματα μ’αὐτόν τόν τρόπο οὒτε φέρει τόν Θεό μέσα του ,κατ’ἀνάγκη θά ζεῖ ὂσα ἐμπνέει ὁ ἐχθρός.Καί ἡ συνέχεια μπορεῖ νά ἐννοηθεῖ άπό έκεῖνους πού διαθέτουν τόν κοινό νοῦ.

(ἀπόκριση 837 ἁγίου Βαρσανουφίου απ’το βιβλίο ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ,ΤΟΜΟΣ 3,εκδόσεις ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ 1997)  

ΣΩΜΑΤΑ ΠΛΟΙΩΝ 4

ΝΑΜΕ:AFROS

PLACE:SINGAPORE ANCHORAGE

DATE: 30.12.22

ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ

                           Χριστός Ανέστη 

ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΑΛΛΟΤΡΙΟΣ

Περιφορά Επιταφίου,νοσοκομείο ΚΑΤ
 

ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

 Κυριακή των Βαΐων εσπέρας

Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού 

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΑΡΑΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 Προσκυνητάρι στην αριστερή πλευρά του ναού,και ο Παντοκράτορας

Ιερός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Περιστέρι 

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

 Η ροή των εικόνων με συντριβεί

Ακολουθώ πάντα τον ίδιο φαύλο κύκλο

καταλήγοντας στην ίδια πλευρά  της ανύπαρκτης δυσμορφίας του κακού

πάντα

Βάζω τέλος

Όχι.Θα πνιγούν μόνο τα πάθη,

θα βγω αλώβητος,

και πάλι.

Ξεκινώ να παρατηρώ την ζωή

Ο δρόμος σφύζει από κινήσεις ανθρώπων

Από κάποιο λάθος επιλέγω πάντα το λάθος 

γλίτσα πάνω μου

κάνω έτσι 

ένα νεύμα απέχθειας

Λέω με ξένα χείλη:

"ναι, ξέρω τι είμαι,ποιος είμαι

ένα τσακάλι που φυλάει καλά τη μοναξιά του

μα και που κάθε τόσο

            τη διαλαλεί μέσα στην ερημιά." (ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ, 

  ΒΑΓΓΕΛΗΣ   ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ)

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

 

 

 ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ 

ΑΡΗ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗ:

«Τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ιδιαίτερα βιώματα από εκκλησιαστική ζωή. Στη διάρκεια των σπουδών μου, ένταξη στο χώρο της δογματικής αριστεράς, η οποία – τουλάχιστον τότε – περιλάμβανε στο ¨πακέτο¨ και τη μαχητική αθεΐα. Με κλονισμένη την πίστη, γνωρίζω έναν ομοϊδεάτη συνάδελφο και παντρεύομαι….

Γεννιέται η κόρη μας με σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα. Μεγάλος πόνος, που δίνει & τη χαριστική βολή στα τελευταία ψίχουλα της πίστης μου. Πώς να χωρέσει το μυαλό μου ότι αυτό το πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής;

Στο κόμμα μου λένε: Τα βλέπεις; Πού είναι ο Θεός; Φυσικά το παιδί μας δεν το βαφτίσαμε & ήμασταν περήφανοι με τον πατέρα του ότι σταθήκαμε συνεπείς στις αρχές μας. Του δώσαμε το όνομα Μαρία, όταν το δηλώσαμε στο ληξιαρχείο. 

Παρά τις προβλέψεις η Μαρία δε «φεύγει» στους πρώτους μήνες. Μεγαλώνει με το πρόβλημα της καρδούλας της, με μαρτυρικές κρίσεις άπνοιας, με επιπλοκές. Συμβαίνει όμως κάτι το θαυμαστό. Παρόλο που ζούσε σε μαχητικά αθεϊστικό περιβάλλον, είχε μια ανεξήγητη πίστη στο Θεό, μια ηρεμία, μια καρτερικότητα.

Αντί να τη στηρίζουμε εμείς, μας στήριζε εκείνη!

Οκτώ ετών η Μαρία & σε μια απέλπιδα προσπάθεια θεραπείας την πάμε στην Αμερική. Εκεί απλώς επιβεβαιώνεται ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Γυρίζουμε πίσω χωρίς καμιά πλέον ελπίδα. Όμως το ταξίδι δεν πήγε τελείως χαμένο, γιατί εκεί γνωρίσαμε μια ομάδα Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών, που ήταν συνειδητοί χριστιανοί. Ήταν εθελοντές στον νοσοκομείο.

Μας συμπαραστάθηκαν & το κυριότερο, ανάπτυξαν μια πολύ δυνατή φιλία με τη Μαρία μας. Εγώ κι ο άντρας μου τους βλέπαμε με συμπάθεια & κατανόηση.

Δεν μας φαινόταν «φυσιολογικό», άνθρωποι με τέτοια μόρφωση να θρησκεύουν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα η Μαρία συνεχίζει να προσεύχεται & να χαίρεται, όταν η γιαγιά της την πηγαίνει στην Εκκλησία.

Πάει στο γυμνάσιο, Άριστη μαθήτρια. Γλυκύτατο πλάσμα.

Εγώ, μ΄ ένα μόνιμο μαχαίρι στην καρδιά! Κάποια μέρα στο σχολείο, σε μια ελεύθερη συζήτηση στο μάθημα των θρησκευτικών, μπροστά σε όλα τα παιδιά, λέει στο θεολόγο:

-Κύριε, δεν είμαι βαφτισμένη, & θέλω τόσο πολύ να βαπτιστώ! Μπορείτε να με βοηθήσετε;

Άφωνος ο καθηγητής.

Τα παιδιά την πειράζουν:

Καλά εσένα σου δώσανε το όνομα όπως στα σκυλάκια!

Όχι τους είπε.

Οι γονείς μου με σεβάστηκαν & μου είπαν να επιλέξω εγώ πότε θα βαπτιστώ.

Και τώρα το θέλω πάρα πολύ!

Ο θεολόγος με καλεί στο σχολείο & δειλά με ρωτάει, αν έχω αντίρρηση για τη βάφτιση.

Σκίζεται η καρδιά μου στα δύο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η αιτία να είναι πικραμένο το κοριτσάκι μου, που ποτέ δεν μου είχε ζητήσει τίποτε.

Και τώρα – μέσω του καθηγητή της - μου ζητούσε μόνο να βαφτιστεί!

Πώς μπορούσα να είμαι τόσο εγωίστρια & εγκλωβισμένη σε ιδεολογίες;

Γυρνάω σπίτι, την αγκαλιάζω κλαίγοντας & της υπόσχομαι ότι θα βαπτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Παρακάμπτοντας θαυματουργικά τη λυσσαλέα αντίρρηση του πατέρα της, βαφτίζεται, σ΄ ένα μυστήριο που συγκλόνισε τους λίγους παριστάμενους. Έφτιαξε μόνη της τη λιτή λαμπάδα της,

απάγγειλε το «Πιστεύω», συμμετείχε…

Δύο χρόνια μετά η Μαρία είναι στα 14 & η υγεία της επιδεινώνεται ραγδαία.

Λόγω πνευμονικής υπέρτασης παθαίνει κρίσεις με συνεχείς αιμοπτύσεις.

Ένας μαρτυρικός μήνας στο Ωνάσσειο με εξανεμισμένες όλες πια τις ελπίδες.

Το παιδί γαλήνιο, καρτερικό, προσευχόμενο.

Κι εγώ απογοητευμένη απ΄ όλες τις ιδεολογίες και τα πολιτικά σχήματα, απλώς είμαι δίπλα της, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω, από πού αντλεί δύναμη.

Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Την παίρνω σπίτι.

Το ήθελε και η ίδια.

 Οι αιμοπτύσεις συνεχίζονται.

Εγώ δίπλα της, μόνο να κλαίω μπορούσα, όταν κοιμόταν.

Σε μια έντονη αιμόπτυση μου λέει:

-Μανούλα, όταν γίνεται κάτι πολύ κακό, ο Θεός δίνει κάτι πολύ μεγάλο. Κι εγώ τώρα περνάω κάτι πολύ κακό, αλλά ο Θεός μου ετοιμάζει κάτι πολύ μεγάλο!

Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε! Η ώρα 11 το βράδυ, 12 Νοεμβρίου 1995.

Μια νέα αιμόπτυση την εξάντλησε.

Δύσπνοια και δυσφορία. Η Μαρία μου σταυροκοπιόταν.

Εγώ παρακαλούσα (δεν ξέρω ποιόν) να μην βασανίζεται άλλο.

Στις δύο τα ξημερώματα παθαίνει εγκεφαλικό. Γέρνει το κεφαλάκι της και αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά της. Βλέποντάς την να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, ουρλιάζω: - «Δεν υπάρχει Θεός; Πού είναι ο Θεός;»

Και τότε ανοίγει τα μάτια της, μου ρίχνει ένα κουρασμένο, γαλήνιο βλέμμα και ψιθυρίζει: - Μαμά υπάρχει Θεός!

Και ξανακλείνει τα μάτια της για πάντα, στην αγκαλιά μου.

Στην αγκαλιά του Θεού, ξεκούραστη πια, βαφτισμένη!

Δεν θα περιγράψω την πορεία μου μετά.

Η Μαρία μου έγινε η πνευματική μου μητέρα, ο άγγελος που μεταμόρφωσε την οικογένειά μου, η μεσίτριά μου στον Ουρανό.

Αυτή με βοήθησε να αναστηθώ από τον πνευματικό μου θάνατο. Από τότε η ζωή μου, μόνο με θαύμα μπορεί να παρομοιαστεί.

Οι δωρεές του Θεού τόσο πλούσιες, που δεν τιςπ αντέχω….»

Ξανθίππη και 

 Άρης Σερβετάλης.

ΤΑ ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ

 

Ἔτρεμε κάτωθεν τὰ καταχθόνια

σήμερον, ὁ ᾅδης καὶ ὁ θάνατος τὸν

Ἕνα τῆς Τριάδος· ἡ γῆ ἐκλονεῖτο,

πυλωροὶ δὲ ᾅδου ἰδόντες σε ἔπτη-

ξαν· ἡ κτίσις δὲ πᾶσα σὺν τοῖς

Προφήταις χαίρουσα ψάλλει σοι,

ἐπινίκιον ᾠδὴν τῷ λυτρωτῇ ἡμῶν

Θεῷ, τῷ καταλύσαντι νῦν θανάτου

τὴν δύναμιν. Ἀλαλάξωμεν καὶ βοή-

σωμεν τῷ Ἀδάμ, καὶ τοῖς ἐξ Ἀδάμ·

Ξύλον τοῦτον εἰσήγαγεν· ἐξέρχε-

σθε οἱ πιστοὶ εἰς τὴν ἀνάστασιν.

 Ὁ Οἶκος,Γ' ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ