ΟΙ ΧΑΡΑΔΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

 Σαν ήρθε η άνοιξη βάλανε οι άνθρωποι σε σιγαση τους ηχους και απ' τις εικόνες κράτησαν ότι τους έδενε με τη φύση όταν ήταν παιδιά:Το σπαρμένο πολύχρωμο χαλί στις αμασες και στις μικρές χαράδρες των ρεμάτων τα σκυφτά σεβαστικα κυκλάμινα-παρότι που την φύση την είχαν αρνηθεί, στοιβάζοντας στάχτη και σκόνη στους δρόμους και τα σπίτια τους .

Και όταν στις παπαρούνες κρύψανε με τη νευση των δαχτύλων ,το κατακόκκινο αιμα

για τα πάψει των χειλιών η άσκοπη φλυαρία

είχαν ήδη αποξενωθει με όσα η άνοιξη συμβολικά προσεφερε στον κόσμο:

Την αναγέννηση και την Ανάσταση.

Καθώς το αίμα και το νερό τρέξανε από του Ζωοδότου την πληγή 

κανένας για το αίμα δεν παραξενεύτηκε 

γιατί της θυσίας Του ήταν το αποτελεσμα,και οι άνθρωποι πολλά είχαν γνωρίσει για σφαγές και βιασμους στην ιστορία,

το νερό όμως ήταν πρωτόγνωρο να σταξει απ' την πληγή του πεθαμένου,

απ' την θανατηφόρα πληγή που το μίσος και η αλαζονεία επέφερε 

ανέτειλε η ζωή, που τέλος δεν εχει και τη νίκη φέρνει  της ζωής πανω στον θάνατο και τον Άδη.

Ο ΝΥΜΦΙΟΣ

 Μόνοι μας θα πρέπει να σμιξουμε

καταστροφές και προμηνυματα,

στους θόλους 

μπροστα στο προσκυνηταρι οπου δεχεται ο νυμφιος τους ασπασμους των πιστων

μια αναποδογυρισμενη κραυγή 

ΑΝΑΡΡΊΧΗΣΗ

 Παλεύουν οι ψυχές μεταξύ τους η ένταση του άλγους αυξάνει,δυναμώνει.Από κει που τις τσακίζει ο αέρας γέρνουν,κάποιες φαγωνονται και πέφτουν από το βάρος της θλίψης. 

Μα επειδή η μάχη αυτή είναι με σάρκα και οστά,βασανίζονται και τα σώματα.

Τα κορμιά σέρνουνε δυσανάλογα βάρη.

Πέφτουν στην αρρώστια και την ανημπορια

Η ισορροπία των χημικών στοιχείων διασαλευεται,τα κύτταρα ,το γονιδίωμα ελευθερώνουν κατά χρονική αλληλουχία την προγονική τους κληρονομιά:Την αρρώστια και την φθορά.

Από την άλλη,η φύση κάνει συνεχώς και με αμείωτη ένταση τη δουλειά της.Σκαρφαλωνει στους τοίχους, αναρριχάται στα παράθυρα,φράζει τις πόρτες και τα ξεστ`εα*.Δουλευει αμείωτα εκεί που η ανθρώπινη παρουσία διακόπηκε.

Τα παραπάνω, συμπερασματικά συνέλεξα απ' την πρόσφατη επίσκεψη μου στον γενεθλιο τόπο:την Βουρκωτη.

Και θα είχα φύγει με αυτήν την πικρή γεύση αν ορισμενες  συναπαντησεις με κάποια πρόσωπα δεν μου θύμιζαν,ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα περιβόλι με κάθε  λογης  αγαθο,και πρεπει μονάχα να στραφεί στον Θεό για να ξεριζωθεί από μέσα της το σκοτάδι.Και ότι ο άνθρωπος είναι ένα ανθακι προορισμένο να σταθεί στην μέση του παραδείσου της αγάπης.

SIDI KERIR-EGYPT

 Sidi Kerir Egypt  March 2021

OILTANKER RESILIENT WARRIOR

ΙTHAKI WARRIOR

 Κατεβήκαμε στις 5 απ'το πλοίο

Πήγα να χαιρετήσω τον κόσμο.Μηχανη,γέφυρα, κουζίνα 

Ο ήλιος πορτοκαλί μέσα σε σκόνη

Το πλοίο καλά 

φορτωμένο,βαθιά τα σπλάχνα του χωμένα στα ύδατα

Sea wave περνά μπροστά από το immigration βάρκες ανοιχτές

18.02.24.     17:30

ΒΟΡΕΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Τί σοι ἐστι θάλασσα ὃτι ἒφυγες;

καί σύ Ἰορδάνη ὃτι ἐστράφης εἰς τά ὁπίσω;

(Ψαλμός 113,στ.5)

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

 

Ὑπάρχουν ἂνθρωποι ποὺ «θεωροῦν» ὃτι ὁ ποιητὴς ἒχει φαντασία,εἶναι δηλαδή ἑνα σύννεφο ποὺ πιπαλᾶ πάνω σ’ἓνα ἂλλο σύννεφο.Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁτι ὁ ποιητής ἀντιγράφει τὴ ζωή ἀπό πολύ πιό κοντά παρὰ που τὴν βλέπουν οἱ ἂλλοι.Τόσο κοντά, που τὸ ἀντιγραμμένο ἀντικείμενο(ἠ ὂψη ἐκ τοῦ φυσικοῦ)διαλύεται.Ἲσως γι’αὐτό οἱ ἀλλοι δὲν καταλαβαίνουν.Κάποτε εἶδα στὸ μικροσκόπιο τὴν τομή ἑνός ἀγκαθιοῦ ἀπό ἀχινό.Ἦταν ἒνα σοφό,περίτεχνο  κέντημα,μεγάλο σὰν ἓνα τάλιρο-τί εἶχε γίνει ὁ ἀχινός;

ΜέρεςΒ’ ,23 Ἀπρίλη 1932

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΑΚΙΝΗΣΙΑ

 

Γιά κοίταξε πῶς οἱ χειρονομίες μας,οἱ κινήσεις,οἱ πράξεις,τὰ συναισθήματα,οἱ σκέψεις μαρμαρώνουν ἀκαριαῖα μόλις μποῦν στὸ παρελθόν,σὰ νὰ βυθίζονται σὲ «ὑγροποιημένο» ἀέρα.Κι ὃλα αὐτά μένουν ἀκίνητα,ἐκεῖ,στοὐς αἰῶνες τῶν αἰῶνων’τίποτε δὲν μπορεῖ ν’ἀλλάξει τὴ στάση τους.Γεννοῦμε ἀγάλματα κάθε στιγμή ποὺ πέρασε.Αὐτό μὲ χτύπησε σάν ἓνα ξαφνικό ὃραμα,ἐδῶ καὶ τρεῖς μέρες.Ἀπό τότε παρακολουθῶ μὲ ἀγωνία τὸ μηχανισμό του.

 

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Μέρες Α’ 

Κηφισιά,6 Σεπτέμβρη.Βράδυ